Η πολιτική επικοινωνία της πόλωσης

Το επικοινωνιακό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας όμως τις τελευταίες εβδομάδες έφτασε την επικοινωνιακή γκάφα σε νέα επίπεδα δίνοντας τροφή για επίθεση από την πλευρά της κυβέρνησης και των φιλοκυβερνητικών μέσων και ένταση της πόλωσης. Μην υποτιμάτε την πόλωση. Είναι το ιερό δισκοπότηρο σε προεκλογικές περιόδους.

Ξεκινάμε με την τυχαία συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Σμύρνη με ένα ζευγάρι που όπως διέρρευσαν από τη Ν. Δημοκρατία είχε μια χαριτωμένη συνομιλία με τον πρόεδρο του κόμματος. Τελικά αποδείχθηκε ότι αυτό το ζευγάρι δεν ήταν τυχαίο αλλά κουμπάροι του αντιπροέδρου της ΝΔ Κωστή Χατζηδάκη…

Ακολούθησε το φιάσκο με τον πωλητή του περιοδικού “Σχεδία” στον Πειραιά με το γραφείο τύπου της Νέας Δημοκρατίας να επινοεί μια στιχομυθία μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του πωλητή του περιοδικού η οποία διαψεύστηκε από τον ίδιο τον πωλητή…

Ακολούθησε η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με εκπροσώπους σωματείων Ελλήνων Καλλιτεχνών για τα προβλήματα του κλάδου τους και στη συνέχεια η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποίησε το οπτικό υλικό από τη συνάντηση για προεκλογικό σπότ με αποτέλεσμα να υπάρξουν σφοδρές αντιδράσεις από καλλιτέχνες και φυσικά η Νέα Δημοκρατία να γίνει ρεζίλι και μαζί και ο πρόεδρός της, με ευθύνη αυτού που επινόησε αυτό το τρικ.
Τέλος ήρθε το κόψιμο από την ανακοίνωση του κόμματος της αναφοράς του κυρίου Βέμπερ στο “καλωσόρισμα” της συμφωνίας των Πρεσπών.

Αυτό που εντυπωσιάζει πέρα από τις επικοινωνιακές γκάφες είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται κάποια επικοινωνιακά επιτελεία την επικοινωνία και την καλλιέργεια της εικόνας στα Μέσα.
Για να μην είμαστε όμως αυστηροί μόνο με την ΝΔ και από την πλευρά της κυβέρνησης γίνονται ανάλογες κινήσεις και πρόσφατα παράδειγμα η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στα επιδόματα η οποία ερμηνεύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλοκυβερνητικά επίσημα και ανεπίσημα μέσα ως “πρόθεση της ΝΔ να κόψει το δώρο Χριστουγέννων” με αποτέλεσμα έναν επικοινωνιακό πόλεμο που κράτησε δύο μέρες.

Δεν σας κάνει όμως εντύπωση το γεγονός ότι μετά από μια “γκάφα” ή επικοινωνιακή επίθεση το θέμα ξεχνιέται μετά από κανά δυο μέρες;

Δίνεται η αίσθηση συχνά ότι δεν μιλάμε για γκάφες αλλά για συνειδητή δημιουργία πλαστών ειδήσεων και εικόνων και για συνειδητή απόκρυψη της πληροφορίας που “δεν αρέσει”.
Αυτοί που χαράσσουν επικοινωνιακή πολιτική δεν είναι βλάκες. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν και ότι το μη αληθές και το στημένο, αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί.
Ίσως να έχουν βρει ένα τρόπο μέτρησης της επιρροής του μηνύματός που να τους λέει ότι ακόμη και αν αποκαλυφθεί το “fake” , το κέρδος από τη μετάδοση του αρχικού μηνύματος επικοινωνιακά είναι μεγαλύτερο από την αντίστοιχη επικοινωνιακή ζημιά. Ειδικά όταν μπορεί να αλλάξει έστω και για μία μέρα την ατζέντα της δημόσιας πολιτικής συζήτησης.

Καθιερώνεται έτσι ένα νέο είδος επικοινωνιολόγου. Στο παρελθόν τα επικοινωνιακά επιτελεία έψαχναν να βρουν “βρωμιές” του αντιπάλου τους. Σήμερα έχουν αποστολή να δημιουργήσουν μια άλλη πραγματικότητα και με τις ευκολίες της τεχνολογίας να τη διασπείρουν σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο κοινό, Από εκεί και πέρα η λογοκρισία της υπερπληροφόρησης θα κάνει τη δουλειά της και το κοινό θα χαθεί σε ένα λαβύρινθο αλήθειας και ψεμάτων όπου όλα χωρούν και όπου για κάθε πληροφορία θα υπάρχει και ένα μικρό ή μεγάλο κοινό να την “καταναλώσει”.

Όσο προχωρούμε προς τις εθνικές εκλογές αυτός ο επικοινωνιακός πόλεμος θα εντείνεται και θα δούμε πολλά, κάτι που είναι λυπηρό, δείχνει ότι η δημοσιογραφία έχει αποτύχει και που μεσοπρόθεσμα θα αποδειχθεί επικίνδυνο.
Ο πολίτης ασφυκτιά κάτω από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών και τελικά είναι λιγότερο ενημερωμένος και αποκομμένος από την πραγματικότητα και τα κοινά. Από ενεργός πολίτης μετατρέπεται σε “εκλογική σαβούρα” που μετακινείται δεξιά και αριστερά για να δίνει αυτοδυναμίες ή στη χειρότερη, ψηφίζει νεοφασιστικά κόμματα.

Δυστυχώς οι μετριοπαθείς φωνές μέσα στα κόμματα είναι μειοψηφία, δεν βοηθούν στην αντιπαράθεση υψηλών τόνων που επιδιώκουν τα εκλογικά επιτελεία και η οποία φέρνει την πολυπόθητη πόλωση που όλοι ζητούν λίγο πριν την κάλπη. Γι αυτό και σπάνια θα τους δείτε στα πάνελ και στα παράθυρα. Η πόλωση όμως γεννά πόλωση και φυσικά, κέρδη και εξουσία για τη βιομηχανία της πόλωσης και τελικά κακή πληροφόρηση.

Θα πει κανείς ότι τα κόμματα και οι επικοινωνιολόγοι κάνουν τη δουλειά τους, αλλά οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε υπάλληλοι των κομμάτων. Φυσικά και έχουμε πολιτική άποψη, ψηφίζουμε αυτό στο οποία πιστεύει ο καθένας, δουλεύουμε σε Μέσα που έχουν τη δική τους (και πρέπει να έχουν) πολιτική άποψη αλλά σκοπός μας πρέπει να είναι η όσο το δυνατό πιο αντικειμενική παρουσίαση και ερμηνεία των γεγονότων.

Η αντικειμενική πληροφόρηση των πολιτών είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ μια επαναστατική πράξη.

Γι αυτό και οι επαγγελματίες των Μέσων έχουμε καθήκον να ξεμπροστιάζουμε τα fakes, τα σκηνοθετημένα γεγονότα, την απόκρυψη πληροφοριών, την ερμηνεία κατά το δοκούν κτλ. Μπορούμε να είμαστε νεοδημοκράτες, συριζαίοι, κιναλίτες, κτλ, αλλά πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας υπηρετώντας πρωτίστως την αλήθεια και τον πολίτη.