Ρότζερ Γουότερς, douze points!

Κατ’αρχάς, αν διαβάσει κανείς συνεντεύξεις του, συμπεραίνει πως η επιλογή του αυτή είναι συνειδητή, κάθε άλλο παρά τυχοδιωκτική. Ο ίδιος έχει επιχειρήματα, με τα οποία δεν έχει παρά να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει κανείς… Ωστόσο, για μένα αυτό είναι το δευτερεύον.

Το πρωτεύον είναι πως δεν μπορούμε διαρκώς να κατηγορούμε, επικρίνουμε, λοιδωρούμε, δαιμονοποιούμε όσους κάνουν κάτι πάνω σ’αυτόν τον κόσμο, με το επιχείρημα πως δεν κάνουν κάτι άλλο που θεωρούμε σπουδαιότερο ή πως κάνουν κάτι άλλο στραβά.

Κατά δεύτερον, ειρήσθω εν παρόδω, να υπενθυμίσουμε πως το Ισραήλ είναι μία χώρα κατοχής που ορίζει τη ζωή εκατομμυρίων Παλαιστινίων με το έτσι θέλω. Που, με το επιχείρημα της «τρομοκρατίας», ξεσπίτωσε, ξερίζωσε, φυλάκισε, δολοφόνησε και επί επτά δεκαετίες τους στερεί τη δική τους γη (και, μάλιστα, με τις ευλογίες Τραμπ κατοχυρώνει σταδιακά προσαρτηθέντα εδάφη και προλειαίνει το έδαφος για τη εγκατάλειψη της λύσης των δύο κρατών). Που αποτελεί την πιο κραυγαλέα (μετά τη λαίλαπα του καπιταλισμού, νομίζω, αν και ατυχής τελικά η σύγκριση) μορφή επιβολής του δίκαιου του ισχυρού, κάνοντας ό,τι θέλει, όποτε το θέλει, επειδή έχει τα όπλα.

Κι επειδή οι διεθνείς «καταδίκες» και τα ευχολόγια, ακριβώς λόγω κενού περιεχομένου, δεν απέφεραν κανένα απολύτως αποτέλεσμα στο πέρασμα των δεκαετιών (αν εξαιρέσει κανείς το ότι τελικά με τις πολιτικές ανοχής η διεθνής κοινότητα ουσιαστικά επέτρεψε στο Ισραήλ να παγιωθεί ως κράτος επιβολής του δικαίου του ισχυρού) πρέπει να βρεθούν άλλα «όπλα» πίεσης κόντρα στην αυθαιρεσία. Να υπάρξουν, δηλαδή, δράσεις, μποϊκοτάζ, αποκλεισμοί που όχι μόνο θα επαναφέρουν το θέμα στο προσκήνιο αλλά και θα δώσουν διπλό μήνυμα, αφενός στους Παλαιστινίους πως δεν είναι μόνοι στον αγώνα τους για πατρίδα, αφετέρου στο Ισραήλ πως δεν είναι άτρωτο, πως κι εκείνο κινδυνεύει από κάτι.

Κι επειδή τα συμφέροντα είναι κολοσσιαία για να υπάρξει αυτή τη στιγμή κάποιου είδους εμπορικός ή οικονομικός πόλεμος κατά του Ισραήλ, η Τέχνη ως πανανθρώπινο αγαθό, ανάγκη και ζητούμενο οφείλει να κάνει την αρχή σ’αυτόν τον «πόλεμο».

Οι καλλιτέχνες και δη του διαμετρήματος του Γουότερς, ως πολίτες του κόσμου, έχουν το χρέος να μην σιωπούν, να αγωνίζονται και να δραστηριοποιούνται για τα φλέγοντα ζητήματα της ανθρωπότητας – κι, άρα, του κοινού τους.

Ο Ρότζερ Γουότερς είναι καλλιτέχνης ακτιβιστής. Ανάγκη από δόξα και χρήμα δεν έχει, στην ιστορία έχει γραφτεί ήδη ως θρύλος μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών, θα μπορούσε να κάθεται σπίτι του, να ξεκουράζεται και να εισπράττει δια βίου. Αντιθέτως, ρισκάροντας να χάσει μεγάλο μέρος ακόμη κι από το αφοσιωμένο κοινό του και να αποκτήσει νέους ορκισμένους εχθρούς, μιλάει χωρίς περιστροφές, (όπως εγώ προσωπικά θα ήθελα από ένα δημόσιο πρόσωπο) μεταξύ άλλων για τη Βενεζουέλα, τον Ασάνζ, τον Τραμπ, το κλίμα, τη θρησκεία, το Brexit και, ναι, για το Παλαιστινιακό, στο οποίο αφιερώνει, απ’όσο καταλαβαίνω, τη μερίδα του λέοντος της δράσης του. Αν αυτό τον κάνει υποκριτή, αμετροεπή, απλουστευτικό στο (συναυλιακό) δίλημμά του «εμείς ή αυτοί» ή αντισημίτη στα μάτια κάποιων, δεκτό. Στα μάτια τα δικά μου, με όσες αστοχίες ή αντιφάσεις κι αν του προσάψει κανείς, ο Γουότερς κάνει το ηθικά δέον για έναν – για τον κάθε – άνθρωπο: Δεν κλείνει τα μάτια, δεν επαναπαύεται, αγωνίζεται για κάτι που πιστεύει.