Οι δικαστικές αποφάσεις και η ουσία

Σύμφωνα με την απόφαση κρίθηκε αντισυνταγματικό το γενικευμένο «πάγωμα» και η, χωρίς προϋποθέσεις, κατάργηση των επιδομάτων προϋπηρεσίας στον ιδιωτικό τομέα από τις 14 Φεβρουαρίου του 2012 και μετά, σε εφαρμογή του δεύτερου μνημονίου.

Ο υπάλληλος που προσέφυγε κατά της ρύθμισης αυτής δικαιώθηκε πανηγυρικά και θα λάβει αναδρομικά 17.018,41 ευρώ, εκ των οποίων τα 7.000 ευρώ πρέπει να δοθούν άμεσα, πριν δηλ. από την εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο.

Πιο συγκεκριμένα, η δικαστική απόφαση αφορά αγωγή που άσκησε εργαζόμενος κατά της απόφασης που έλαβε η επιχείρηση, εφαρμόζοντας την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου της τότε κυβέρνησης και σύμφωνα με την οποία «πάγωναν» τα επιδόματα ωρίμανσης στις 14 Φεβρουαρίου του 2012 για το σύνολο του ιδιωτικού τομέα.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, η σχετική διάταξη της ΠΥΣ, βάσει της οποίας πάγωσαν συνολικά όλα τα επιδόματα προϋπηρεσίας από τις 14/2/2012 και μετά, κρίθηκε αντισυνταγματική, μεταξύ άλλων για τους εξής λόγους:

- Δεν αναδεικνύονται λόγοι γενικού συμφέροντος για την εφαρμογή της συγκεκριμένης ΠΥΣ, γενικευμένα, σε όλες τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα

- Δεν δικαιολογούνται άλλες κρατικές παρεμβάσεις στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας γενικά και χωρίς την εξέταση καθεμιάς περίπτωσης ξεχωριστά

- Στην προκειμένη περίπτωση δε , είχαν ήδη συμφωνηθεί μεγάλες μειώσεις 23% στις αποδοχές του προσωπικού, ενώ επρόκειτο για μια κερδοφόρα εταιρεία.

Έγκυροι νομικοί κύκλοι κάνουν λόγο για κομβική δικαστική απόφαση για ότι αφορά στην ελληνική πραγματικότητα.

Παράλληλα, όμως, επεσήμαναν ότι για να φτάσουν κάποιες τέτοιες αποφάσεις «οριστικά» σε ένα δικαστικό τέλος μπορεί να χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια.

Όταν μάλιστα οι πολίτες διαβάζουν για τις υποδείξεις π. χ του Δ.Ν.Τ. ότι τέτοιου είδους δικαστικές αποφάσεις αποτελούν δημοσιονομικές «βόμβες», δικαίως ανησυχούν.

Αν ανατρέξει κανείς στις αποφάσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα που έχει εκδώσει η ελληνική δικαιοσύνη και στον τομέα υλοποίησης αυτών μετά την τελεσιδικία, θα παρατηρήσει ότι το ποσοστό υλοποίησης σε σχέση με το χρόνο, μέσα στην δεκαετία, υπολείπεται του 10%.

Σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία πολλά εξαρτώνται από τον αλγόριθμο έκδοσης δικαστικής απόφασης και υλοποίησης της.

Η Ελλάδα δυστυχώς είναι από τις τελευταίες χώρες της Ευρωπαϊκός Ένωσης στην συγκεκριμένη κατηγορία.

Ακόμα και όταν οι αποφάσεις τελεσιδικήσουν το κράτος με δικαιολογία σειρά υπογεγραμμένων μνημονιακών νόμων καθυστερεί την υλοποίηση τους.

Η πολιτική ηγεσία πρέπει, άμεσα να βρει την χρυσή τομή μεταξύ των αποφάσεων της ελληνικής δικαιοσύνης του χρόνου έκδοσης της τελικής απόφασης αλλά και τον σεβασμό από όλους των όποιων αποφάσεων.

Σε οποιαδήποτε αντίθετη περίπτωση το κύρος της δικαιοσύνης αλλά και της ίδιας της Ελληνικής πολιτείας πλήττεται ανεπανόρθωτα.