Ανθεκτικός ο Ερντογάν στις κυρώσεις του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος

Οι εν λόγω εκλογές ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα και για τον Ερντογάν να σφυγμομετρήσουν τον αντίκτυπο των επαχθών κυρώσεων στον τουρκικό λαό. Φαίνεται ότι οι προσδοκίες των αντιπάλων του Ερντογάν δεν επαληθεύθηκαν.

Οι τραπεζικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας από το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, είναι πολιτικά υποκινούμενες για δύο λόγους:

α) την εν εξελίξει Ισλαμική Επανάσταση από τον Ερντογάν στην Τουρκία που δρα αναθεωρητικά στην γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής, και

β) την αντι-ισραηλινή στάση του Ερντογάν στο Παλαιστινιακό και το Κουρδικό.

Είναι γνωστό ότι αν δεν υπήρχε ο Ερντογάν (μετά το 2009), δεν θα υπήρχαν οι γνωστές τριμερείς ή τετράγωνες συνεργασίες στην Αν. Μεσόγειο με επίκεντρο την γεωπολιτική ασφάλεια του Ισραήλ. Πριν το 2009 την ασφάλεια του Ισραήλ εγγυόταν εν πολλοίς η κεμαλικής υφής αρραγής τουρκο-ισραηλινή συμμαχία με γνωστές τις συνέπειες για τους Άραβες στο Παλαιστινιακό και τους Έλληνες στο Κυπριακό. Αυτό φαίνεται να το έχει λησμονήσει η ελληνική πολιτική ηγεσία την τελευταία δεκαετία.

Σήμερα οι τραπεζικές κυρώσεις στρέφονται με πρωτοφανή τρόπο εναντίον μιας χώρας μέλους του ΝΑΤΟ, μιας χώρας υπό έξοδο από το ΝΑΤΟ, εφόσον το Ισραήλ και οι ΗΠΑ συνεχίσουν την στήριξή τους στους Κούρδους. Συγκεκριμένα οι κυρώσεις στρέφονται εναντίον του τουρκικού τραπεζικού συστήματος, της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, των ξένων επενδύσεων στην Τουρκία και την συναλλαγματική επάρκεια της γείτονος σε ξένο νόμισμα. Κοινώς οι κυρώσεις αποτελούν κηρυγμένο ολικό οικονομικό πόλεμο του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος κατά της Τουρκίας.

Η ανεργία αυξάνεται καθημερινά στην Τουρκία, οι επενδύσεις έχουν μειωθεί δραστικά και η τουρκική οικονομία φαίνεται να «τρώει από τα έτοιμα» τα οποία όμως έχουν ημερομηνία λήξης με τις κυρώσεις διαρκώς να εντείνονται ακολουθώντας το μοντέλο πίεσης έναντι άλλων χωρών, όπως της Βενεζουέλας και του Ιράν.

Είναι λογικό, λοιπόν, να υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια στην Τουρκία για αυτές τις κυρώσεις. Το ερώτημα είναι προς του που στρέφεται αυτή η δυσαρέσκεια: εναντίον του Ερντογάν ή του εξωτερικού αντιπάλου; Ο Τούρκος πρόεδρος κατέβαλε κάθε προσπάθεια από το 2016 και εντεύθεν να καταδείξει τον βαθμό των ασύμμετρων πιέσεων που δέχεται από το εξωτερικό με διακύβευμα πάντοτε το Κουρδικό και να στρέψει το βλέμμα της τουρκικής κοινής γνώμης προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν φαίνεται να απέτυχε η ρητορική του.

Το εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο ανέδειξε το κυβερνών κόμμα του Ρ.Τ. Ερντογάν πρώτο και με διαφορά από τους Κεμαλιστές του Ρεπουμπλικανικού στο σύνολο των δήμων της χώρας δεν ήταν αυτό που ανέμεναν οι αντίπαλοι εκτός Τουρκίας του Τούρκου Προέδρου, δηλ. την υποτιθέμενη εκδήλωση έντονης δυσφορίας προς τον Ερντογάν και τον εκλογικό καταποντισμό του.

Η συγκρατημένη αύξηση της εκλογικής ισχύος των εθνικιστών του Κεμαλικού κόμματος στην Άγκυρα, τη Σμύρνη και την Πόλη ήταν αναμενόμενη συνιστώντας μήνυμα προς τον Ερντογάν για τα μέτρα που πρέπει να λάβει στην πάλη του με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν συνιστά «πλήγμα», απώλεια ίσως, κατά του Ερντογάν, η περίπτωση της Κωνσταντινούπολης, της οποίας το αμφίρροπο εκλογικό αποτέλεσμα δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί. Θα ήταν πλήγμα, εάν ο Μπιναλί Γιλντιρίμ έχανε με ευρεία διαφορά, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει.

Όπως όλα δείχνουν, ο Ερντογάν έχει πείσει μέχρι τώρα την λαϊκή κοινή γνώμη για το ποιος είναι ο αντίπαλος της Τουρκίας απέναντι σε μια αντιπολίτευση που δεν διαθέτει ηγεσία που να σταθεί απέναντι στην πολιτική φυσιογνωμία του Τούρκου Προέδρου. Οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές το αποδεικνύουν παρά τις εύλογες, δεδομένων των κρίσιμων οικονομικών προβλημάτων της γείτονος, απώλειες που είχε το κυβερνών κόμμα.

Το στοίχημα που καλείται να κερδίσει η Τουρκία είναι η απορρόφηση των κοινωνικών κραδασμών με την λήψη εκείνων των οικονομικών μέτρων και την διαμόρφωση των γεωπολιτικών συμμαχιών για να σφυρηλατηθεί ενότητα στο εσωτερικό ενόψει των εξελίξεων στο Κουρδικό και των ολοένα αυξανόμενων οικονομικών κυρώσεων που αναμένεται να υποστεί η Τουρκία μέχρι το 2023, ώστε στις επόμενες εκλογές οι οικονομικές κυρώσεις να μην αποτυπωθούν στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Άλλωστε σε μια δημοκρατία τελικός κριτής είναι ο λαός.