Κάθε χρονιά που φεύγει, φεύγει η ζωή μας

Τι βρίζεις;

Τι καταριέσαι;

Η κάθε χρονιά που φεύγει δεν είναι απλά μια αλληλουχία γεγονότων, μια σειρά εμπειριών, ένας πόνος ή μια ευχαρίστηση, ένα δάκρυ ή ένα γέλιο. Είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω: είναι η ζωή μας. Κάθε χρονιά που φεύγει, φεύγει η ζωή μας. Και κάθε χρονιά που έρχεται, με την ψευδαίσθηση της προσδοκίας ενός αόρατου παραδείσου, έρχεται όλο και πιο κοντά το αναπόφευκτο τέλος...

Για όλους μας.

Πέρα όμως από αυτή τη «μελαγχολική» σκέψη, που η πλειοψηφία των ανθρώπων προσπερνά, άλλοτε κουτοπόνηρα και άλλοτε για να αποφύγει το δικαιολογημένο ψυχικό άλγος. Πέρα από την κατανοητή, σ’ ένα βαθμό, προσδοκία του καινούργιου, δηλαδή της ελπίδας για καλύτερες μέρες, η αλλαγή του χρόνου που συνοδεύεται από ένα μονοδιάστατο, ξέφρενο και μεθυστικό πανηγύρι, δεν είναι τίποτα άλλο μια απάτη. Μια απάτη με θύτη και θύμα τον εαυτό μας. Κοροϊδεύουμε, ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι το κακό ταυτίζεται με το παρελθόν, και το καλό με το μέλλον.

Τι πλάνη!

Το καλό και το κακό, η ευτυχία και η δυστυχία, η χαρά και η λύπη, είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ζωής. Όπως ο πλάτανος «γιορτάζει» τα φύλλα του την άνοιξη, με την ίδια ένταση τα «θρηνεί» το φθινόπωρο. Και ούτε διαμαρτύρεται, ούτε απεργεί, ούτε καταριέται τη βροχή, το κρύο και το φύσημα του αέρα που του τα πήρε.

Έτσι λοιπόν, το 2015 δεν είναι απλά ένα νούμερο που πάλιωσε και πρέπει να πεταχτεί ως άχρηστο. Αυτή τη χρονιά που κάποιος αναθεματίζει, κάποιος δίπλα του ζει το όνειρο της ζωής του που απέκτησε ένα παιδί μετά από χρόνια προσπαθειών. Και κάποιος άλλος ξεπέρασε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ίσως ο ίδιος, στη συνέχεια, να έμεινε χωρίς σύνταξη, χωρίς φαί, στέγη...

Αυτή είναι η ζωή.

Πάψτε λοιπόν να καταριέστε το 2015. Πάψτε να καταριέστε το παρελθόν καθώς –παρά τις τεράστιες δυσκολίες- πέρασε με ασφάλεια για σένα που είσαι σε θέση να διαβάζεις τούτες τις γραμμές. Σκέψου πως κάποιοι δεν μπορούν. Σκέψου πως μέσα στο άγνωστο 2016 που έρχεται ίσως βρεθείς εσύ στη θέση τους. Γιατί λοιπόν σπαταλιέσαι στη ματαιότητα της αναζήτησης του μέγιστου καλού, και δεν αρκείσαι στην ικανοποίηση ότι απέφυγες μέχρι σήμερα το μέγιστο κακό; (Ας ανοίξουμε τα μάτια, δίπλα και γύρω μας είναι).

Σκέψου λοιπόν όλα αυτά και ευχαρίστησε το χρόνο που πέρασε για τις στιγμές –μικρές ή μεγάλες-που σου χάρισε. Που ερωτεύτηκες, που είδες το ηλιοβασίλεμα, που έκανες παιδιά, δάκρυσες, γέλασες, έπαιξες με τα βότσαλα στη θάλασσα, κοιμήθηκες ένα βράδυ κάτω από τ’ αστέρια...

και βέβαια πόνεσες και απογοητεύτηκες, γιατί ναι...

αγαπημένο 2015 ήσουν σκληρό, αλλά είμαστε καλά.

Σ’ ευχαριστούμε!

*Ο Δημήτρης Αλικάκος είναι δημοσιογράφος