Σκέψεις για τον Άνθρωπο, Επαγγελματία και Δάσκαλο Γιάννη Μπεχράκη

Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ φωτορεπόρτερ έδωσε την ψυχή του σε αυτό που αγαπούσε, έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο μέσα από τις εικόνες του, έζησε στα άκρα και πάντα με τη πειθαρχία που τον χαρακτήριζε έφτανε στην κορυφή.

Γράφονται τόσα πολλά από εχθές στο διαδίκτυο και θα ήθελα να τα συμπεριλάβω όλα σε αυτό το κείμενο που καθώς το γράφω οι σκέψεις προσπερνά η μία την άλλη σαν τις εικόνες του.

Δεν αποτέλεσε αδίκως έμπνευση για τη νέα γενιά των φωτορεπόρτερ, δεν έφτασε τυχαία στα μεγάλα σαλόνια του φωτορεπορτάζ, δεν μιλάει τυχαία για εκείνον ολόκληρος ο πλανήτης.

Μέσα από τη δουλειά του μετέφερε τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισαν συνάνθρωποί μας σε κάθε γωνιά του κόσμου, μετέφερε την αλήθεια και την ενημέρωση με ήθος και αμεροληψία.

Όπως είχε πει: «Αποστολή μου είναι να σας μεταφέρω την ιστορία, τα γεγονότα, έτσι ώστε να μην πει κάνεις… Δεν γνώριζα….».

Έφυγε ένας φάρος και αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση καμία, ένας εμπνευστής για όλους εμάς τους νεότερους που με αφορμή τις εικόνες του βγήκαμε να κυνηγήσουμε την αλήθεια με εφόδια τις συμβουλές του από σεμινάρια και ομιλίες που είχε κάνει, βιβλία αλλά και προσωπική επαφή.

Θυμάμαι όταν ήμουν αρκετά μικρότερος και έψαχνα την τύχη μου στο Εδιμβούργο τού είχα στείλει μέιλ για να ρωτήσω αν ήθελε συνεργάτες το Reuters UK.

Ο κύριος Μπεχράκης δεν με γνώριζε, είχε προφανώς ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι του σαν chief του Reuters σε Ελλάδα και Κύπρο, παρ’ όλα αυτά προς έκπληξή μου έλαβα απάντηση με ονόματα και μέιλ που μάλιστα μου είπε να τους πω ότι είμαστε και γνωστοί.

Αυτός ο άνθρωπος έφυγε από κοντά μας.

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που φόρεσα το αλεξίσφαιρο για να πάω στην Μοσούλη είπα μέσα μου, «τώρα μοιάζεις με τον Μπεχράκη» σε μια φάση ενθουσιασμού και προσπάθειας να πάρω θάρρος και να αποβάλλω τις αρνητικές σκέψεις. Φυσικά ο άνθρωπος ο επαγγελματίας ο συνάδελφος Γιάννης Μπεχράκης είναι αυτό που λέμε «One of a kind».

Μείναμε όλοι εμείς πίσω να συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε από την ηθική και τα κατορθώματά του.

Συνάντησες τον θάνατο, τον φωτογράφισες, τον προσπέρασες μας έκανες να σε παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα να αφηγείσαι και τώρα με την ίδια κομμένη την ανάσα μαθαίνουμε αυτό το γεγονός που μας συνταράσσει.

Ήσουν άτρωτος και άτρωτος θα μείνεις καθώς όλα αυτά που μας άφησες έχουν να γαλουχήσουν και άλλες γενεές φωτορεπόρτερ. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας έδειξες τον δρόμο μας ενέπνευσες και ήσουν πάντα αληθινός και ακέραιος.

Αντίο Γιάννη.