Υπόθεση Γεωργιάδη: Πρέπει να έχεις παιδί για να αισθανθείς αποτροπιασμό;

Facts:

* Ο Νίκος Γεωργιάδης πήγαινε στη Μολδαβία και παράγγελνε σεξουαλικούς συντρόφους επί πληρωμή.

Το φύλο δεν μας ενδιαφέρει.

* Ήξερε ότι οι σεξουαλικοί σύντροφοι για τους οποίους πλήρωνε ήταν κάτω των 18 ετών. Τους παράγγελνε και από κάποιο κύκλωμα, δεν τους ψάρευε στο δρόμο, άρα ήξερε ότι πιθανότατα ήταν θύματα αυτού του κυκλώματος, θέλετε να το πούμε τράφικινγκ, θέλετε να το πούμε νταβατζήδων, όπως θέλετε θα το πούμε, το αποτέλεσμα το ίδιο είναι. Επίσης ήξερε ότι η πράξη του είναι παράνομη.

* Για όλα αυτά κρίθηκε ένοχος πρωτοδίκως και καταδικάστηκε με μια ποινή πολύ αμφιλεγόμενη, αλλά εντάξει, αυτά είναι ζητήματα της (θα την πιάσουμε άλλη φορά στο στόμα μας) δικαιοσύνης.

Κι εκεί ξεκίνησε το πανηγύρι.

Μια αδιανόητη προσπάθεια ξεπλύματος από τη μια, με καθαρά πολιτικά κριτήρια, η οποία φτάνει σε κρεσέντο με την απόπειρα σχεδόν ολικής απενοχοποίησης της παιδεραστίας από κάποιους, μόνο και μόνο προκειμένου να μην θιχτεί πολιτικά το κόμμα το οποίο φιλοξενούσε τον Γεωργιάδη στους κόλπους του.

Το λέω με πολυ καθαρό μυαλό αυτό. Είναι -σε μια ελαφριά προοπτική- αστείο, σε μια πιο σοβαρή, δε, απολύτως τρομακτικό ότι η μερίδα της κοινωνίας που έχει ως παντιέρα την ηθική, αίφνης υπερασπίζεται το δικαίωμα ενός 50άρη να συνευρίσκεται σεξουαλικά επί πληρωμή με 15χρονα, αμφισβητώντας ακόμα και την ίδια την έννοια της παιδεραστίας, όπως αυτή ορίζεται νομικά και ηθικά στον κόσμο μας. Όπως και η απόπειρα συμψηφισμών που γίνεται, από μερίδα τόσο της συντηρητικής παράταξης όσο και της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς, αλλά και αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Στην άλλη πλευρά έχουμε την αντίδραση από τους υπόλοιπους, η οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι ψύχραιμη, ή τουλάχιστον προσπαθεί να μείνει, και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις είναι πολύ θυμωμένη.

Προσωπικά το καταλαβαίνω απόλυτα.

Κι εγώ θυμωμένη είμαι.

Μόνο που δεν είμαι θυμωμένη επειδή έχω παιδιά και μάλιστα πολύ κοντά σε ηλικία σε αυτά τα οποία ψώνιζε ο Γεωργιάδης.

Διαβάζω και ακούω πάρα πολλά σχόλια σε αυτή την κατεύθυνση:

“Θα μπορούσε να είναι το παιδί ΣΟΥ/ΜΟΥ/ΤΟΥ”

“Αυτοί που τον υπερασπίζονται, τι θα καναν αν ήταν το παιδί ΤΟΥΣ;”

“Του εύχομαι να βρεθεί το παιδί ΤΟΥ σ' αυτή τη θέση”. Κ.λπ.

Όχι. ΟΧΙ. Δεν είναι εκεί το θέμα.

Δεν πρέπει να έχεις παιδιά για να καταλάβεις ότι αυτό που έκανε ο Νίκος Γεωργιάδης είναι έγκλημα. Ποινικό και ηθικό εξίσου.

Όπως δεν πρέπει να έχεις κόρη για να καταλάβεις πόσο τραγικό είναι αυτό που συνέβη στην Ελένη Τοπαλούδη, δεν πρέπει να είσαι γυναίκα για να αισθανθείς αποτροπιασμό για έναν βιασμό, δεν πρέπει να είσαι μαύρος για να καταλαβαίνεις το ρατσισμό, δεν πρέπει να είσαι τίποτα συγκεκριμένο για να το καταλάβεις. Και κυρίως για να το συναισθανθείς.

Δεν είναι θέμα προσωπικής αναγωγής, ταύτισης ή συμφέροντος το δίκαιο. Ούτε η ηθική.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει θα έλεγα. Ή, μάλλον, θα έπρεπε να συμβαίνει.

Η ενσυναίσθηση και το προσωπικό μας αίσθημα δικαίου αφορούν στην κρίση και στη στάση μας απέναντι σε ζητήματα που ΔΕΝ μας επηρεάζουν προσωπικά. Είναι μια συνολική στάση ζωής, ανεξάρτητη από το ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι.

Αλλιώς γινόμαστε ίδιοι με αυτούς που κατακρίνουμε.