Κουβεντούλες με τον κύριο Βέμπερ

Σχέσεις πολιτικής εξουσίας και δημοσιογραφίας. Μια ανάρμοστη σχέση που κάποιες φορές οδηγεί κάποιους δημοσιογράφους στα ψηλά σκαλιά της εξουσίας και κάποιες άλλες στην πλήρη ανυποληψία. (όχι ότι στα ψηλά σκαλιά της εξουσίας έχει απαραίτητα υπόληψη)

Στην εποχή που το όρια μεταξύ fake news και ενυπόγραφης δημοσιογραφίας συχνά γίνονται δυσδιάκριτα και σε μια εποχή που το παιχνίδι της πληροφόρησης και ψηφοθηρίας περνά μέσα από τα fake news πόσο βλάπτει αυτή η κούρσα εξουσίας την υπόληψη του δημοσιογράφου;

Αν δεν σκεφτώ ως δημοσιογράφος, τότε δεν έχω απάντηση και μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μερικά χρόνια για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η βιομηχανία των Μέσων και αν φυσικά θα υπάρχει ως τέτοια.

“Ο δημοσιογράφος ανήκει σε ένα είδος τάξης παρία που πάντα εκτιμάται από την κοινωνία σαν ένας από τους κατώτερα ηθικά εκπροσώπους της. Γι’ αυτό είναι συνήθεις οι τόσο παράδοξες αντιλήψεις για τους δημοσιογράφους και το έργο τους...” έγραφε πριν από εκατό χρόνια ο Μαξ Βέμπερ στο έργο του “Η πολιτική ως επάγγελμα” προσπαθώντας να διερευνήσει τις σχέσεις πολιτικής εξουσίας και δημοσιογραφίας και την ανέλιξη κάποιων δημοσιογράφων στα σκαλιά της εξουσίας.

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι στο απυρόβλητο, μπορούν να λένε ότι θέλουν στο όνομα μιας κάποιας ελευθερίας – τί ελευθερίας – του τύπου και δεν έχει κανένα δικαίωμα ο πολίτης ή ο πολιτικός να τους υποδείξει “πως θα κάνουν τη δουλειά τους”.

Όταν γίνονται κουρέλι οι κανόνες δεοντολογίας ο πολίτης έχει υποχρέωση να ασκεί κριτική για να μην πω ότι οι δημοσιογράφοι έχουμε υποχρέωση να περιφρουρήσουμε το επάγγελμά μας και να “τραβάμε το αυτί” αυτών που μας ξεφτιλίζουν ως επαγγελματίες. Πράγμα που δεν το κάνουμε, στο όνομα μιας “συναδελφικής αλληλεγγύης.”

Θα με συγχωρήσετε αλλά εγώ δεν νιώθω συνάδελφος με τον κ. Μπογδάνο που ονειρεύεται τανκς ή με τον κ. Πρετεντέρη που ονειρεύεται να κλείσουν Μέσα Ενημέρωσης.

Έχεις δημοσιογραφικό στασίδι κύριέ μου και το χρησιμοποιείς για να βγάλεις όλο σου το μίσος για το πολιτικά αντίθετο μέσο ώστε - να μην κοροϊδευόμαστε - να φτιάξεις το προφίλ του υποψήφιου βουλευτή;

Και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι καθόμαστε και τους ακούμε; Και τα συνδικαλιστικά μας όργανα σφυρίζουν αδιάφορα; Ε όχι!

Για να επιστρέψω στον Μαξ Βέμπερ με αφορμή του δύο κυρίους που ονειρεύονται τανκς και λουκέτα, οι εφημερίδες λέει ο Βέμπρερ όταν εγκατέλειπαν την ανωνυμία στα άρθρα τους κατάφεραν να αυξήσουν την κυκλοφορία τους. Και οι δημοσιογράφοι που δημιουργούν θόρυβο γύρω από το όνομά τους αποκτούν περιουσίες και συχνά θέσεις. Όχι απαραίτητα και υπόληψη….

Στην εποχή των trolls, των fake news και της υποβάθμισης του πολιτικού και δημοσιογραφικού λόγου, το να βάζεις την υπογραφή σου κάτω από τανκς και λουκέτα σε κάνει να ξεχωρίζεις από τον κουβά του ανώνυμου τοξικού λόγου και την ανωνυμίας δημιουργώντας θόρυβο γύρω από το όνομά σου. Ο Μαξ Βέμπερ έλεγε στην εποχή του ότι “η θορυβομανία δεν είναι ο δρόμος προς την πολιτική ηγεσία. Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον.” Στην εποχή μας έχουμε -δυστυχώς για τον Μαξ Βέμπερ - πολλά παραδείγματα για το αντίθετο. Η θορυβομανία οδηγεί συχνά στην πολιτική εξουσία. Τι κι αν κόπηκε ο κύριος Μπογδάνος από τα ψηφοδέλτια της ΝΔ; Αργά ή γρήγορα θα ανακάμψει.

“Άλλωστε είναι γνωστό ότι ως ψηφοφόροι προτιμούμε να έχουμε στη Βουλή ανθρώπους που να μπορούμε να τους φτύσουμε παρά να έχουμε μια κάστα υπαλλήλων που να μας φτύνει”... κύριε Βέμπερ μου.