Υπόθεση Μπέζος: Τι πρέπει να κάνει ένα ΜΜΕ όταν η είδηση είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του;

Ας αντιπαρέλθουμε το -από μόνο του γκροτέσκο- γεγονός ότι ο Τζέφ Μπέζος, που είναι άνθρωπος και όχι χώρα, έχει δικά του 150 δισεκατομμύρια δολάρια, το έχει απαντήσει ο Μπιλ Κλίντον αυτό, «it's capitalism stupid», μπορούμε εξάλλου να το κουβεντιάσουμε σε άλλο κείμενο.

Κι ας έρθουμε σε μια πτυχούλα, μικρή αλλά όχι ασήμαντη, του διαζυγίου. Ο Μπέζος, πλην της Amazon και άλλων ποικίλων δραστηριοτήτων, είναι και ο ιδιοκτήτης της ιστορικής εφημερίδας Washington Post, την οποία εξαγόρασε το 2013, σώζοντάς την από βέβαιο θάνατο. Και την ανάστησε κυριολεκτικά, υπό την εκδοτική καθοδήγηση του Μάρτυ Μπάρον.

Αυτονόητα προέκυψε, λοιπόν, το ζήτημα: Πώς θα έπρεπε να χειριστεί η συγκεκριμένη εφημερίδα την είδηση; Μια είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου 500 εκατομμύρια φορές, τρεντάροντας πάνω-πάνω στις αναζητήσεις και μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε έως και ανατομικές λεπτομέρειες του μεγιστάνα, αλλά και την κυρία που τις απολαμβάνει πλέον;

Το θέμα απασχόλησε τους δημοσιογράφους της Post, θα ήταν βέβαια εντελώς τρελό να πιστέψει κανείς ότι σε πολύ υψηλά κλιμάκια αυτοί δεν μίλησαν με τον ίδιο τον Μπέζος, και αποφασίστηκε να αντιμετωπιστεί σαν περίπου να είναι μια είδηση που αφορά κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με την εφημερίδα.

Είναι κάπως αστείο, επίσης, να διαβάζεις στην εφημερίδα του Μπέζος ότι ο ίδιος πήρε διαζύγιο «σύμφωνα με πληροφορίες», καθώς το απλούστερο θα ήταν να σηκώσει ο Μπάρον το τηλέφωνο, να πάρει τον Τζέφ και να μάθει από πρώτο χέρι τα πάντα. Κάτι που κατά πάσα βεβαιότητα έκανε. Η εφημερίδα, προς τιμήν της -και προς τιμή του Μπέζος, δεν το έκανε γαργάρα το όλο θέμα και μάλιστα περιέλαβε στο ρεπορτάζ της αρκετές πληροφορίες για την οικονομική συμφωνία που αναμένεται να προκύψει ανάμεσα στον Μπέζος και την πρώην του.

Για την ερωμένη, όμως, τσιμουδιά. «Είναι κουτσομπολιό και άρα εκτός της σφαίρας ενδιαφερόντων της εφημερίδας», είπαν πηγές από τα ενδότερα της Post εκεί που έπρεπε. Ήταν κάποιου είδους άλλοθι, όχι απόλυτα πειστικό όμως. Η Post δεν κινδυνεύει ν' αλλάξει χέρια ακόμα και μετά το διαζύγιο, οπότε είναι ξεκάθαρο με ποιανού το μέρος είναι.

Η ιστορία έχει διά ταύτα βέβαια, αν και στην πραγματικότητα δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα από τις απαντήσεις που δίνει: Πώς πρέπει να διαχειρίζεται ένα Μέσον μια ιστορία, πρωταγωνιστής της οποίας -και όχι απαραίτητα θετικός- είναι ο ιδιοκτήτης του;

Η εύκολη απάντηση είναι ότι τα Μέσα πρέπει να είναι αντικειμενικά. Και θα την δώσουν όσοι δεν γνωρίζουν τον κόσμο των media, αλλά και γενικώς αγνοούν το γεγονός ότι η αντικειμενικότητα είναι μια πολύ υποκειμενική υπόθεση. Προφανώς η Post δεν μπορούσε να αγνοήσει το θέμα, θα έχανε την αξιοπιστία της. Κατά πόσο θα τη διατηρούσε, όμως, εάν δημοσίευε κάτι που θα στρεφόταν εναντίον του ιδιοκτήτη της; Πόσο εύκολες είναι αυτές οι αποφάσεις, ακόμα και στην απιθανοαπίθανη περίπτωση που ο ιδιοκτήτης του Μέσου έχει δώσει πράσινο φως στους δημοσιογράφους του να τον θάψουν όσο βαθιά θέλουν; Πώς μπορείς να παίξεις ρώσικη ρουλέτα με έξι σφαίρες στρέφοντας το όπλο εναντίον εκείνου που σε κρατάει ζωντανό, εναντίον του εαυτού σου δηλαδή, ουσιαστικά; Με την απόφασή της, σωστή κατά τη γνώμη μου, να αντιμετωπίσει το θέμα σαν να μην είχε απολύτως καμία εσωτερική ενημέρωση, η Post έκανε το μικρότερο απ' όλα τα κακά: Αποστασιοποιήθηκε από ένα θέμα, το οποίο στην τελική δεν είναι και κανένα μείζον ζήτημα εγκληματικής δραστηριότητας ή εθνικής ασφάλειας. Πήδηξε ο άνθρωπος, δεν σκότωσε...

Εάν, τώρα, είχε συμβεί το δεύτερο, ποια θα έπρεπε και ποια θα μπορούσε να είναι η στάση των δημοσιογράφων;

Φοβάμαι ότι είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί με βεβαιότητα έως τώρα, όποιος σας πει ότι βάζει το χέρι του στη φωτιά για το αν θα έσωζε την τιμή της δημοσιογραφίας ή το Μέσον στο οποίο εργάζεται, θα σας πει ψέματα.

Καλό, γενικά, είναι να μην βρεθείς ποτέ σ' αυτή τη θέση.

Είναι το σημείο στο οποίο παίζεται το πολυτιμότερο και πιο εύθραυστο περιουσιακό στοιχείο κάθε δημοσιογράφου:

Η συνείδησή του.