Ουγγαρία. Γιατί γκρινιάζετε; Αυτή είναι η Ευρώπη του μέλλοντος

Με άλλα λόγια ότι χρειάζεται σήμερα το κεφάλαιο, άντε και το δουλεμπόριο…

Οπότε όταν επιβάλλεται ο νόμος της σκλαβιάς (ναι αυτός που νομιμοποιεί μέχρι και 400 ώρες υπερωρίες το χρόνο με την απειλή απόλυσης) καταλαβαίνουμε ποιους ευνοεί. Αυτούς που την ίδια στιγμή ασκούν αυστηρή κριτική στον Όρμπαν για τη δικαιοσύνη, το ρατσισμό, το προσφυγικό και μπλά μπλα μπλά. Η Ουγγαρία είναι η επιτομή της υποκρισίας της ΕΕ. Είναι αυτό θα ήθελε να γίνει η ΕΕ –τουλάχιστον η κυρίαρχη πολιτική της τάση - και δεν μπορεί ακόμη.

Η γκρίνια λοιπόν από διάφορα κέντρα εξουσίας και υποτιθέμενους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, από το «μέτωπο της λογικής» μπορεί να ερμηνευθεί με τρεις τρόπους. Είτε ότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το που οδεύει η ΕΕ και η οικονομική πολιτική της, είτε ως τρολάρισμα (κάτι που ομολογώ είναι λίγο εκνευριστικό) είτε τέλος σαν μια καλομελετημένη μετατόπιση της πολιτικής αντιπαράθεσης από το δίπολο αριστερά – δεξιά στο δίπολο φιλελευθερισμός – ακροδεξιά.

Άλλωστε ακούμε είτε από τις Βρυξέλλες είτε από τους ίδιους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που αναφέραμε παραπάνω, κριτική για τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν που έχει να κάνει με το προσφυγικό, την «αποκλειστικά χριστιανική Ευρώπη του», τους διορισμένους δικαστές, τον εθνικισμό και λιγότερο για τα οικονομικά του μέτρα τα οποία μπαίνουν στην κριτική ως επιχείρημα παρεμπιμπτόντως και όχι ως ουσία. Με λίγα λόγια «τα οικονομικά μέτρα και ο νόμος της σκλαβιάς είναι κακά γιατί τα εφαρμόζει ένας ακροδεξιός ενώ όταν τα εφαρμόζει ένας φιλελεύθερος , όπως ο Μακρόν ας πούμε, είναι καλά….»

Αυτοί που κατηγορούν τον Όρμπαν για το νόμο της σκλαβιάς και για τα νέα «παρακρατικά δικαστήρια», διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους στην Ελλάδα ή αλλού για το πόσο αναγκαία ήταν τα μνημόνια, ο νόμος για τις απολύσεις, ο υποκατώτατος μισθός, το να έχεις διορισμένους πρωθυπουργούς και να νομοθετείς με προεδρικά διατάγματα. Η υποκρισία λοιπόν είναι τόσο ξεδιάντροπη που ελπίζω πραγματικά να στηρίζεται σε άγνοια.

Θα πουν μερικοί και τώρα τι κάνεις; Υποστηρίζεις τον Όρμπαν; Κάθε άλλο.

Ο Όρμπαν είναι έναν ακροδεξιός αλλά χρήσιμος πολιτικός που πάτησε πάνω στο θυμικό ενός λαού που υπέφερε από τη σοβιετική καταπίεση και η μετέπειτα ταύτιση της με οτιδήποτε αριστερό κυκλοφορούσε στο πολιτικό φάσμα έγινε εργαλείο επιβολής μιας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που επενδύει στον φόβο του άλλου (του ξένου, του πρόσφυγα, του κομμουνιστή, του σοσιαλδημοκράτη ) με ακροδεξιά ατζέντα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο στη Λατινική Αμερική.
Η Ουγγαρία είναι αυτή τη στιγμή ένα πολιτικό και οικονομικό εργαστήριο για την Ευρώπη. Μην πάτε μακριά, Ακούστε τον Όρμπαν να μιλά για την οικονομία και μετά ακούστε και τον κύριο Βέμπερ που προαλείφεται για πρόεδρος της Κομισιόν. Δεν θα βρείτε μεγάλες διαφορές.

Ο νόμος της σκλαβιάς είναι η πραγματική οικονομία της αγοράς σήμερα και προς τα εκεί οδεύει η Ευρώπη και η οικονομία της με την Αριστερά να οραματίζεται επιστροφή σε ένα κεϊσιανό μοντέλο που τελείωσε οριστικά και την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, ετοιμοθάνατη, να ενσωματώνεται είτε στην νεοφιλελεύθερη δεξιά είτε σε αυτή την ευρωπαϊκή Αριστερά που βλέπουμε σήμερα.

Είναι υποκρισία να ακούμε από την νεοφιλελεύθερη πλευρά του πολιτικού φάσματος κριτική για τον Όρμπαν και το νόμο της σκλαβιάς.
Με το 12ωρο δηλαδή στην Αυστρία δεν υπάρχει πρόβλημα; Με τις εύκολες απολύσεις στην Φινλανδία που αυτή τη στιγμή κυοφορούνται και ο κόσμος εκεί είναι στα κάγκελα δεν έχουμε πρόβλημα; Με το νησί της εξορίας προσφύγων και μεταναστών στη Δανία δεν έχουμε πρόβλημα; Με την ατζέντα Μακρόν (που προς το παρόν την έκανε γαργάρα) δεν έχουμε πρόβλημα; Με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους ακόμη και στη Σουηδία δεν έχουμε πρόβλημα;

Από τη στιγμή που ο σύγχρονος καπιταλισμός στην Ευρώπη εξάντλησε και το τελευταίο του καταφύγιο - δηλαδή την πίστωση - για να διατηρήσει την παραγωγικότητα την κατανάλωση και μια αξιοπρεπή ζωή για τους πολίτες του (κοινωνικό κράτος το λέγαμε κάποτε) , έχει αρχίσει πλέον να τρώει τις σάρκες του με μισθούς που δεν εξασφαλίζουν ούτε την επιβίωση, ούτε την αναπαραγωγή της εργαζόμενης τάξης τα οποία αποτελούν τη βάση της ύπαρξής του. Η μετανάστευση είναι μια λύση για την αναπαραγωγή της εργαζόμενης τάξης αλλά πυροδοτεί την ακροδεξιά η οποία μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη.

Η Ευρώπη δεν έχει άλλη λύση ( όπως μας αφήνουν να καταλάβουμε οι Βρυξέλλες ) από το να συμπιέσει κι άλλο προς τα κάτω τις ζωές των πολιτών της. Ο Όρμπαν είναι η κορυφή του παγόβουνου και το μεγαλύτερο μέρος του παγόβουνου είναι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το δίπολο που δημιουργείται, φιλελευθερισμός –ακροδεξιά, από αυτά τα κέντρα που αναφέραμε παραπάνω δεν έχει στην βάση της αντιπαράθεσής του ζητήματα οικονομίας και κοινωνικών αντιθέσεων, με λίγα λόγια, ταξικά. Στην οικονομία τα βρίσκουν.
Είναι καθαρά μια μάχη εξουσίας μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμενων αυτή τη στιγμή στην ΕΕ και των δυνάμεων που τις απειλούν περισσότερο και με τη μεγαλύτερη δυναμική. Αλλά μια παροιμία λέει ότι από αυτό που φοβάσαι δεν γλυτώνεις.

Πριν μερικά χρόνια στην ΕΕ ο «διάβολος» ήταν ο Τσίπρας και τώρα τους προέκυψε Όρμπαν. Τώρα που ο «διάβολος» τους έγιναν ο Όρμπαν και ο Σαλβίνι το επόμενο στάδιο είναι να τους προκύψουν η Λεπέν και οι ομοϊδεάτες της. Όσο για την ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να συνεχίσει να παίζει άμυνα, να παρακαλάει για κανένα ψωροεπίδομα και να ελπίζει σε έναν δικαιότερο κόσμο… στη Δευτέρα Παρουσία.