Το Μουντιάλ και η πληγή των Βαλκανίων

Άλλωστε αν δει κανείς και τη σύνθεση του Κροατικού κοινοβουλίου με την κεντροδεξιά και τους σοσιαλδημοκράτες να ελέγχουν τη συντριπτική πλειοψηφία - όπως και να το δει κανείς είναι ένας σημαντικός δείκτης – δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς για Κροάτες φασίστες.

Ας μην ξεχνάμε ότι στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο έχει 20%, στη Γερμανία το AFD είναι σχεδόν δεύτερο κόμμα, στην Αυστρία η ακροδεξιά είναι στην κυβέρνηση κοκ.

Ναι η Κροατία έχει πολύ άσχημο παρελθόν τόσο στο δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο αφού όχι μόνο συντάχθηκε με τους Ναζί αλλά έκανε για λογαριασμό τους τη βρώμικη δουλειά των εκκαθαρίσεων Εβραίων, Ρομά και Σέρβων όσο και στον πόλεμο που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έχοντας και αυτή το μερίδιό της σε εγκλήματα πολέμου.

To να είσαι όμως μια χώρα της ΕΕ που θέλει να λέγεται δημοκρατική και ως κυβέρνηση και ποδοσφαιρική ομοσπονδία να κάνεις τα στραβά μάτια στο φασισμό σε φορτώνει με τεράστιες ευθύνες.
Το ότι ρίχνεις στα μαλακά τους ποδοσφαιριστές σου ως Ομοσπονδία για τα φασιστικά συνθήματα και ως κυβέρνηση να μην κάνεις τίποτα για να καθαρίσεις την Ομοσπονδία σου από τη διαφθορά και τους φιλοφασίστες είναι κάτι που κάποια στιγμή θα το βρεις μπροστά σου.

Τα γράφουμε αυτά με αφορμή το μουντιάλ και τα σχόλια που δέχθηκε τη Κροατική ομάδα, που ενώ αγωνιστικά ήταν ίσως η καλύτερη, έφτασε πανάξια στον τελικό δεν κέρδισε τη συμπάθεια των φιλάθλων.

Γι αυτά όμως γράφτηκαν αρκετά τις προηγούμενες ημέρες. Θα ήθελα να σταθώ σε κάτι άλλο όμως. Αν προσέξατε οι ποδοσφαιριστές που δημιούργησαν πολιτικό ζήτημα με εκδηλώσεις τους σε αυτό το μουντιάλ ήταν από τα Βαλκάνια.

Πάλι τα Βαλκάνια

Οι Κροάτες φυσικά με τα φασιστικά τραγούδια τους στα αποδυτήρια και στη συνέχεια οι αλβανικής καταγωγής ποδοσφαιριστές της Ελβετίας Τσάκα και Σακίρι, στο ματς με τη Σερβία που πανηγύρισαν κάνοντας το σύμβολο του αλβανικού αετού, σήμα του αλβανικού εθνικισμού. Φυσικά και οι Σέρβοι από την πλευρά τους δεν το άφησαν αναπάντητο ζητώντας την τιμωρία των δύο ποδοσφαιριστών όπως και έγινε καθώς η FIFA δεν χαρίζεται σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και οι πληγές του είναι ακόμη ανοιχτές. Οι ποδοσφαιριστές που ενεπλάκησαν σε αυτές τις εκδηλώσεις είτε γεννήθηκαν κατά της διάρκεια του πολέμου είτε λίγο πριν, που σημαίνει ότι για να έχουν μνήμες από αυτόν θα πρέπει να έχουν περάσει τα 30 που είναι η μειοψηφία.
Αυτό μπορεί να μας πει πολλά. Το ότι για παράδειγμα η επόμενη γενιά μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας μεγάλωσε μαθαίνοντας από τους γονείς τους να μισούν ή τουλάχιστον να βλέπουν με καχυποψία τον γείτονα.

Να προβάλουν σε κάθε ευκαιρία την εθνική ταυτότητα και το “ένδοξο” παρελθόν της. Ο εθνικισμός στα Βαλκάνια παραμένει κυρίαρχη ιδεολογία μετά από τόσα χρόνια από τον τελευταίο πόλεμο και τόσο αίμα. Παραμένει το συνδετικό στοιχείο των λαών με των Βαλκανίων με τις κυβερνήσεις τους να ποντάρουν σε αυτό και να στηρίζουν σε αυτό την εκλογική τους πελατεία.

Σε αυτή την πλευρά της Ευρώπης ο εθνικισμός εξακολουθεί να κινεί τα νήματα και να χαρακτηρίζει τα κράτη του. Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στα Βαλκάνια, ακόμη και μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας οι εθνικές ταυτότητες των λαών δεν ταυτίζονται με τα εθνικά σύνορα πάντα. Και αυτό ή θα το αποδεχθούμε ή θα τρέφουμε τους εθνικισμούς μέχρι τον επόμενο πόλεμο.