Δικαίωση μετά από 7 χρόνια για τον θάνατο του μικρού Γιάννη από την Κοζάνη

Στο σαλόνι του σπιτιού της στην Κοζάνη θα πρέπει να καθίσαμε περισσότερες από 4 ώρες. Φορούσε μαύρα και έκλαιγε. Ήταν τότε 30 χρόνων. «Αυτό το παιδί ήταν τα πάντα για μένα», έλεγε καθώς διηγούνταν το χρονικό, ψάχνοντας και η ίδια να δει τι πήγε λάθος. Από τότε μιλούσαμε συχνά. Δεν ένιωσα ποτέ τον πόνο της να καταλαγιάζει. Η ζωή όμως προχωρά. Η Δήμητρα μεγάλωνε το κοριτσάκι της, την μεγαλύτερη αδερφή του Γιάννη, και αργότερα, στη ζωή τους μπήκε ένα νέο μέλος, ακόμη ένα κοριτσάκι.

"Δεν ήθελα να θυσιάσω το παιδί για να σωθούν άλλα παιδάκια"

Ποτέ δεν σταμάτησε να αγωνίζεται. «Δεν μπορεί να μείνουν ατιμώρητοι αυτοί που σκότωσαν το παιδί μου» έλεγε. Και δεν ήταν πάντα εύκολο. Η δικαίωση ήρθε επτά χρόνια μετά. «Καταδίκη δύο γιατρών και μίας νοσηλεύτριας για τον θάνατο αγοριού από την Κοζάνη», έγραψαν οι εφημερίδες. Της τηλεφώνησα. Περίμενα πως θα την ακούσω χαρούμενη, έστω ανακουφισμένη... αλλά δεν ήταν. «Εξαιτίας του Γιάννη σώθηκαν πολλά παιδάκια», της είπα, πιστεύοντας ότι θα την κάνω να νιώσει καλύτερα. «Το ξέρω, αλλά δεν ήθελα να θυσιάσω το παιδί για να σωθούν άλλα παιδάκια» μου απάντησε κι αμέσως μου εξήγησε τι εννοεί.

Απρίλιος 2010

Το μήνυμα της Δήμητρας

«Δυο παιδία αγαπώ, δυο παιδιά σκέφτομαι, για δυο παιδιά αγωνίζομαι και στεναχωριέμαι. Ένα όμως χαίρομαι...» μου έγραψε η Δήμητρα στο πρώτο της μήνυμα προσπαθώντας να μου εξηγήσει πως άλλαξε η ζωή της από τότε που έφυγε ο μικρός Γιάννης.

«Ήταν ένα παιδάκι έτοιμο να χαρεί τη ζωή, μόλις είχε αρχίσει να περπατάει. (...) Είχαμε μια ωραία ζωή. Τώρα απλά ζούμε».

Το χρονικό των 11 ημερών

Σάββατο, 6 Μαρτίου

Ο μικρός Γιάννης εκδήλωσε έμετο, πόνους στη κοιλιά και υπνηλία. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι γονείς επικοινώνησαν με το «Μαμάτσειο» Νοσοκομείο Κοζάνης, στο οποίο όμως δεν λειτουργούσε η παιδιατρική κλινική. Αφού και στην Πτολεμαΐδα συνέβαινε το ίδιο, η Δήμητρα και ο Γρηγόρης κατέφυγαν στη Βέροια. Εκεί, αρχικά διεγνώσθη βρογχιολίτιδα και στην συνέχεια, ο Διευθυντής του Παιδιατρικού Τμήματος διέγνωσε γαστρεντερίτιδα και βρογχιολίτιδα. Από τις 10 το βράδυ όμως και μέχρι το επόμενο μεσημέρι στις 11:30, κανένας απολύτως γιατρός δεν επισκέφτηκε το μικρό Γιάννη. Το παιδί την νύχτα εκδήλωσε πυρετό -38,5 βαθμούς- εμετό και διαρροϊκή κένωση, από την νοσηλεύτρια όμως δεν επετράπη στην μητέρα του να του δώσει υγρά.

Κυριακή, 7 Μαρτίου

Ο μικρός άρχισε να γίνεται νωθρός ενώ οι γονείς παρατήρησαν αλλαγή στο χρώμα της επιδερμίδας του. Περίπου στις 11:30, ο ίδιος γιατρός εξέτασε το παιδί. Δεν χορήγησε ορό, πρότεινε, τη χορήγηση 20γρ γάλα ανά 2 ώρες και ηλεκτρολύτες, σκεύασμα που δεν υπήρχε στο νοσοκομείο και το αγόρασαν οι γονείς από φαρμακείο της Βέροιας. Μετά από 15 ώρες νοσηλείας ο γιατρός δήλωσε αδυναμία αντιμετώπισης του περιστατικού και συνέστησε τη διακομιδή του στο Νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων (Λοιμωδών) της Θεσσαλονίκης. Στις 3.00 μμ το παιδί παρελήφθη από τους γιατρούς του Λοιμωδών.
Ώρα 10.00 μμ: Το δέρμα του μωρού άρχισε να σκουραίνει και η ταχύπνοια γινόταν όλο και πιο έντονη. Οι γονείς προσπαθούσαν να επιστήσουν την προσοχή των γιατρών στην ξηρή υφή του δέρματός, ιδιαίτερα στην κοιλιά. Όταν πλέον η ανησυχία των γονέων φάνηκε βάσιμη, ο εφημερεύων γιατρός κάλεσε το ΕΚΑΒ, το οποίο έφτασε περίπου στις 12.00 με 12.30 τα μεσάνυχτα. Προηγουμένως τους είπαν: «Πού να το πάμε; Το μωρό πεθαίνει». Με πολύ μεγάλη προσπάθεια, που διήρκησε περίπου μισή ώρα, το διασωλήνωσαν και φύγανε για το Ιπποκράτειο.

Δευτέρα 8 Μαρτίου

Τις πρώτες πρωινές ώρες το μωρό οδηγήθηκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων. Στις 4.30 πμ. οι γονείς ενημερώθηκαν ότι το μωρό βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, εξαιτίας του σοκ αφυδάτωσης και της σηψαιμίας που είχε υποστεί.

Τρίτη 16 Μαρτίου

Οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι το παιδί έχει διαφύγει τον κίνδυνο αλλά θα έπρεπε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμούς περιορισμένης όμως έκτασης.

Τετάρτη 17 Μαρτίου

Οι γονείς πληροφορήθηκαν τον θάνατο του παιδιού εξαιτίας απρόβλεπτων εμβολών.

"Οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί. Τους εμπιστευτήκαμε"

«Όταν κατάλαβαν στο Λοιμωδών ότι είχαμε δίκιο να ανησυχούμε ήρθε το ΕΚΑΒ και μας πήρε. Μια κυρία ήρθε πάνω από το μωρό κι έκανε ότι ήξερε και δεν ήξερε. Μετά από προσπάθειες 3 ωρών, ήταν καταϊδρωμένη και λέει «Πού το είχατε το παιδί; Έχει πάθει βαρύτατο σοκ αφυδάτωσης». Η αφυδάτωση προκάλεσε σηψαιμία στα άκρα. Μας είπαν ότι θα το ακρωτηρίαζαν!» λέει η Δήμητρα. «Οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί. Τους εμπιστευτήκαμε. Είπαμε, ολόκληρο Λοιμωδών, τόσα χρόνια νοσοκομείο...»

Η κοινωνία της Κοζάνης αναστατώθηκε από το χαμό του μικρού Γιάννη. Άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές. Ζητούσαν να αλλάξει κάτι στο νοσοκομείο της πόλης τους. Ζητούσαν να αλλάξει κάτι στα νοσοκομεία της επαρχίας. Να μην χαθούν άλλες ζωές.
Η εισαγγελεία Θεσσαλονίκης διεξήγαγε έρευνα. Το ίδιο και το Υπουργείο Υγείας.

Στην μήνυση που κατέθεσε τότε η Δήμητρα και ο σύζυγός της, ο Γρηγόρης, αναφέρονται μεταξύ άλλων:

Μ Η Ν Υ Σ Η
Θεσσαλονίκη 1-4-2010
Μηνύουμε και ζητούμε την ποινική δίωξη και νόμιμη τιμωρία παντός υπευθύνου για το θάνατο του άρρενος τέκνου μας Ιωάννη που γεννήθηκε στην Κοζάνη την 25-2-2009 και απεβίωσε στην μονάδα εντατικής θεραπείας παίδων (Μ.Ε.Θ. Παίδων) του Γενικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ» την 17-3-2010, συνεπεία παράνομων, άδικων και αξιόποινων πράξεων και παραλείψεων του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού του Γενικού Νοσοκομείου Βέροιας, του Νοσοκομείου Ειδικών Παθήσεων (Λοιμωδών) και του Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, όπου διαδοχικά νοσηλεύτηκε το θανόν τέκνο μας για το χρονικό διάστημα από 6-3-2010 έως την ημέρα του θανάτου του, την 17-3-2010.
(...)
Επειδή είναι πλέον ή βέβαιον ότι ο θάνατος του παιδιού μας θα είχε αποφευχθεί εάν υπήρχε σωστή και έγκαιρη ιατρική φροντίδα.
Επειδή τα ανωτέρω αναφερόμενα περιστατικά συγκροτούν την υποκειμενική και την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας από αμέλεια (άρθρο 302 Ποινικού Κώδικα).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΖΗΤΟΥΜΕ
την ποινική δίωξη και τιμωρία παντός υπευθύνου παριστάμενοι ως πολιτικώς ενάγοντες για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης μας (για το συμβολικό ποσόν των 44 ευρώ) από το ως άνω διαπραχθέν αδίκημα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια με τη ρητή επιφύλαξη της ενασκήσεως όλων των δικαιωμάτων μας ενώπιον των Πολιτικών Δικαστηρίων και Διοικητικών Δικαστηρίων».

Πρωτοδίκως οι γιατροί είχαν επικαλεστεί πως έκαναν τις προβλεπόμενες ενέργειες για τη σωτηρία του παιδιού. Στις 11 Απριλίου οι γονείς του μικρού Γιάννη βρέθηκαν απέναντι στους γιατρούς για μία ακόμη φορά. Η διαδικασία ήταν ακόμη πιο επίπονη. Σε δεύτερο βαθμό οι γιατροί επικαλέστηκαν ένα «τρελό ιό» που δεν μπορούσε παρά να καταλήξει σε θάνατο. “Μου είπες: Το παιδάκι σας είναι γερό, δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Κι εγώ σου φίλησα τα χέρια. Για ποιον τρελό ιό μιλάς», ρώτησε η Δήμητρα τη γιατρό στο δικαστήριο...

«Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα ότι θα αθωωθούν, ότι δεν θα τιμωρηθεί κανένας για τον θάνατο του παιδιού μου», λέει η Δήμητρα.

Τελικά, μία ανάρτηση στη σελίδα της Δήμητρας στο facebook έλεγε πως η δικαίωση ήρθε μετά από 7 χρόνια.

“Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης”

Μύρισε Θεός

Η απόφαση του δικαστηρίου: Ανθρωποκτονία από αμέλεια

Στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, το οποίο εξέτασε σε δεύτερο βαθμό την υπόθεση, κάθισαν ο τότε διευθυντής της παιδιατρικής κλινικής της Βέροιας, μία νοσηλεύτρια του ίδιου νοσοκομείου και ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής της παιδιατρικής κλινικής του «Λοιμωδών».

Μετά από πολυήμερη ακροαματική διαδικασία κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία από αμέλεια, ενώ το δικαστήριο τους αναγνώρισε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου.

Στον κατηγορούμενο διευθυντή της Βέροιας επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 16 μηνών, στο συνάδελφό του από το «Λοιμωδών» ποινή φυλάκισης 9 μηνών, ενώ η νοσηλεύτρια τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης 8 μηνών.

Απολογούμενοι οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν την κατηγορία, τονίζοντας ότι προέβησαν σε όλες τις ενέργειες που προβλέπει η ιατρική επιστήμη. Δεν έπεισαν όμως το δικαστήριο, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η προεδρεύουσα της διαδικασίας, αναπτύσσοντας προφορικά το σκεπτικό της απόφασης κι αφού αναφέρθηκε στις παραλείψεις τους, τόνισε ότι το άτυχο παιδί «δεν είχε την φροντίδα που έπρεπε να έχει».

"Η μητέρα μου ξέρει κι όταν είναι θλιμμένη να χαμογελάει"

«Η μητέρα μου ξέρει κι όταν είναι θλιμμένη να χαμογελάει», έγραψε η κόρη της Δημήτρας στον πίνακα. «Αυτό με πληγώνει περισσότερο από όλα. Ότι τα κορίτσια μου αντιλαμβάνονται τη θλίψη μου ακόμη κι όταν χαμογελάω» λέει η Δήμητρα μία μέρα μετά τη δικαίωση για τον άδικο θάνατο του Γιάννη που ήρθε μετά από 7 χρόνια. "Ευχαριστούμε τον Θεό και ευχαριστούμε αυτούς τους ανθρώπους που είχαν το θάρρος να καταδικάσουν τους γιατρούς. Δεν ήταν εύκολο. Δεν είμαστε χαρούμενοι. Ήταν απλώς μία δικαίωση για εμάς και μία ελπίδα για τις υπόλοιπες οικογένειες".