Εκπαιδεύοντας πολεμικούς ανταποκριτές στο Κιλκίς

Αφορμή, μία έρευνα της Unesco που έδειξε ότι τη χρονιά που μας πέρασε έχασαν τη ζωή τους 115 δημοσιογράφοι σε εμπόλεμες ζώνες, όπως η Συρία, το Ιράκ, η Υεμένη και η Λιβύη.

Μετά από αίτημα του ΟΗΕ και πρωτοβουλία της Ελλάδας, για 4 μέρες δημοσιογράφοι από την Νιγηρία, την Κίνα αλλά και Έλληνες λάβαμε βασική εκπαίδευση για την προστασία μας σε περιοχές συγκρούσεων.

Το να ξυπνάς ‘στρατιωτικά’ και να πηγαίνεις σε ένα μάθημα που σου λένε τι θα κάνεις σε περίπτωση ομηρίας, σε περίπτωση βομβαρδισμού, πυροβολισμού, νάρκης, ακόμα και στην περίπτωση που πρέπει να μεταφέρεις στα χέρια σου κάποιον με ένα μέλος σώματος λιγότερο, είναι μια διαδικασία που μάλλον μόνο όσοι έχουν το 'μικρόβιο' να πηγαίνουν σε μέρη τα οποία όλοι οι άλλοι εγκαταλείπουν, έχουν διάθεση να εμπλακούν.

Αν και το ξεκίνημα ήταν λίγο θεωρητικό με στόχο την κατάρτιση επί νομικών ζητημάτων από τον εμπειρογνώμονα των Ηνωμένων Εθνών Andrea Chmieliński Bigazzi αλλά και τον Επίκουρο καθηγητή του ΑΠΘ Νίκο Παναγιώτου, γρήγορα μπήκαμε σε πρακτικά ζητήματα.

Η αυτοάμυνα (Krav maga) αλλά και η αναγνώριση ναρκοπεδίων και αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών ήταν δυο τομείς στους οποίους δόθηκε μεγάλη έμφαση.

Η εκπαίδευση ήταν βαθμηδόν όλο και πιο έντονη. Την τρίτη μέρα είχαμε τηλεδιάσκεψη με την πολεμική ανταποκρίτρια Sonia Mancini, η οποία μας μετέφερε τις εμπειρίες της από τα πεδία μαχών που βρέθηκε και μοιράστηκε μαζί μας χρήσιμες πληροφορίες. Η Sonia με την 'ανυπακοή' της σε αυτή τη δημοσιογραφική omerta που θέλει τους δημσιογράφους να κρατούν επτασφράγιστο μυστικό τις πληροφορίες τους ήταν από τους ομιλητές που όλοι κρέμονταν από τα χείλη τους. "...δεν είναι εύκολο να βρεις ένα τίμιο φίξερ και αν τον βρείς θα τον ακριβοπληρώσεις..." έλεγε συνέχεια η Sonia. Αν όχι μπορεί να καταλήξεις σε ένα βανάκι με μία κουκούλα στο κεφάλι και τους απαγωγείς σου να διαπραγματεύονται για τη ζωή σου ή να πρωταγωνιστήσεις σε βίντεο αποκεφαλισμού. Οι περιπτώσεις ομηρίας είναι δυστυχώς ρουτίνα σε περιοχές όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Συρία, η Υεμένη. Εκτενής ήταν η αναφορά επ' αυτού από τον ειδικευμένο αξιωματικό της ΕΛΑΣ Αχιλλέα Μπασιούκα.

Ηταν μία εμπειρία που αδιαμφισβήτητα για κάποιους από εμάς σηματοδοτεί μια αρχή, για άλλους μια θωρακισμένη συνέχεια. Η συναναστροφή, δε, για μία εβδομάδα με Νιγηριανούς δημοσιογράφους ήταν από μόνη της σχολείο. Οι συνάδελφοι που παρακολουθούσαν δίπλα μας έχουν υπάρξει αυτόπτες μάρτυρες σε επιθέσεις αυτοκτονίας και σε επιχειρήσεις κατά των τζιχαντιστών της Μπόκο Χαράμ.

Το να πας να καταγράψεις τα γεγονότα σε μια μάχη, γιατί γι αυτό πρόκειται, έχει μια βασική προϋπόθεση: να παραμείνεις αρτιμελής και να ολοκληρώσεις το ρεπορτάζ σου. Να μεταδώσεις ό,τι συμβαίνει. Ακριβώς πάνω σε αυτό πάτησε το σχολείο στο Κιλκίς. Μας έδειξαν τις κακοτοπιές που πρέπει να αποφεύγουμε αλλά και πώς να διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις.