Πόσο άστεγη είναι τελικά η ευαισθησία μας;

Μπορεί αυτή η είδηση να μας λυπήσει για λίγα λεπτά, αλλά έχουμε συνηθίσει ζούμε με τη σκέψη ότι κάποιος που να ζει εκτεθειμένος πολύ περισσότερο από μας είναι πιθανότερο να βρεθεί σε κίνδυνο ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.

Η ζωή ενός αστέγου βρίσκεται πάντα στο παρασκήνιο, είναι η δυσάρεστη εικόνα όταν περπατάμε στην πόλη, είναι η «παραφωνία» σε έναν εμπορικό δρόμο, είναι αυτό που «ευτυχώς είναι μακριά μας».

Μπορεί οι άστεγοι να μην είναι τόσοι όσοι την εποχή της οικονομικής κρίσης, αλλά η οπτική μας απέναντι σ’ αυτούς δεν είναι ζήτημα ποσοτικό. Είναι ζήτημα οπτικής, όχι πλήθους.

Δυστυχώς η αρχική είδηση του θανάτου ενός αστέγου έγινε στην εξέλιξή της ακόμα χειρότερη. Οι κάμερες έδειξαν υπαλλήλους του εστιατορίου έξω από το κατάστημα και να τον αφήνουν εκεί μέχρι να έρθει η Αστυνομία. Είπαν ότι έπεσε, είπαν ότι δεν υπάρχει εγκληματική ενέργεια, ό,τι και αν είπαν θα το αξιολογήσουν οι αρχές. Αυτό όμως που ουσιαστικά είπαν ήταν ότι ένας άνθρωπος που βρέθηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο μαγαζί αντιμετωπίστηκε σαν απόρριμμα, σαν κάτι που βρωμίζει τον χώρο και πρέπει να απομακρυνθεί. Κανείς άνθρωπος, αν δεν ήταν άστεγος, δεν θα αντιμετωπιζόταν με αυτόν τον τρόπο. Κανένας άνθρωπος δεν θα αντιμετωπιζόταν σαν σκουπίδι.

Ίσως ήταν ο φόβος που οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους στο να «απαλλαγούν» με αυτόν τον τρόπο από τον νεκρό. Αλλά το ερώτημα παραμένει: Πόση αξία έχει η ζωή ενός αστέγου; Πόσος θορυβώδης πρέπει να είναι αυτός για να μας απασχολήσει;