Δέσποινα Στυλιανοπούλου: Η «καλοσυνάτη επαρχιώτισσα» που κατέκτησε τον ελληνικό κινηματογράφο

Ταλαντούχα, δυναμική και... τσαχπίνα, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου «χαράχτηκε» στο μυαλό των Ελλήνων, κερδίζοντας τον «τίτλο» της πιο αναγνωρίσιμης οικιακής βοηθού του κινηματογράφου.

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε η ανιψιά της, Άννα Στυλιανοπούλου.

«Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε ότι έφυγε γαλήνια από τη ζωή η πολυαγαπημένη μας αδελφή, θεία και γιαγιά Δέσποινα Στυλιανοπούπου, περιτριγυρισμένη από την οικογένειά της, που ήταν στο πλευρό της. Καλό ταξίδι αγαπημένη μας, θα μας λείψεις πολύ», έγραψε στο instagram.

Σημειώνεται ότι τον περασμένο μήνα, η σπουδαία ηθοποιός νοσηλευόταν σε ιδιωτική κλινική αποκατάστασης, λόγω της εύθραυστης υγείας της και των πολλαπλών θεμάτων υγείας που προκύπταν από την προχωρημένη ηλικία της, όπως ανέφεραν τότε οι κοντινοί της άνθρωποι.

Ποια ήταν η Δέσποινα Στυλιανοπούλου

Σπούδασε φωνητική στο Ελληνικό Ωδείο και θέατρο στη Δραματική Σχολή Δημήτρη Ροντήρη, απ’ την οποία και αποφοίτησε το 1959.

«Δεν ξέρω, με τράβαγε η καλλιτεχνία. Δεν ψάχτηκα, παρόλο που έδωσα εξετάσεις στη Νομική και πέρασα. Στο πανεπιστήμιο, όμως, αντί να πάω δεξιά στην πόρτα, ανέβαινα αριστερά επάνω να δω την ορχήστρα του πανεπιστημίου. Από 'κει άρχισε πια ο μαέστρος, ο Κώστας Χαραλαμπίδης, να με βάζει σολίστ σε άριες του Μπαχ και να δίνουμε κονσέρτα στην Κεφαλλονιά. Θέλω να πω ότι ακόμα και στις κλασικές σπουδές, η Τέχνη με τράβαγε. Από μόνα τους έρχονταν όλα» είχε πει η Δέσποινα Στυλιανοπούλου σε συνέντευξή της στη Lifo.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1960, στην ταινία «Ξένος της νύχτας» και έκτοτε καθιερώθηκε σε ρόλους κωμικούς.

Ο πλέον συνηθισμένος ρόλος της ήταν της επαρχιώτισσας οικιακής βοηθού που έκανε γλωσσικά λάθη, συμμετέχοντας σε ταινίες με μεγάλες «φίρμες» του ελληνικού κινηματογράφου.

Επίσης έπαιζε τη λαϊκή κοπέλα σε μη πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στη διάρκεια της καριέρας της είχε συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου και κυρίως με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Ανάμεσα στις ταινίες στις οποίες συνεργάστηκε μαζί της ήταν και οι «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Αχ αυτή η γυναίκα μου», «Το κορίτσι του Λούνα Παρκ», «Το πιο λαμπρό αστέρι» κ.α.

Έπαιξε όμως και σε πολλές ακόμη ταινίες στο πλευρό άλλων γνωστών πρωταγωνιστών όπως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Νίκος Σταυρίδης και φυσικά ο Νίκος Ρίζος, με την οποίο αποτελούσαν ένα από τα πλέον αγαπημένα κινηματογραφικά δίδυμα.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν πήρα μέρος στην ταινία «Ο τρελός τα ‘χει 400» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που τρώω το χαστούκι, γιατί ο κόσμος με ρωτούσε πάντα, αν το χαστούκι ήταν αληθινό και εγώ έλεγα την αλήθεια “επί 3 ημέρες δεν μπορούσα να κάνω γύρισμα, γιατί είχε αποτυπωθεί η παλάμη του στο μάγουλο”, αλλά εγώ έβλεπα το σημάδι και χαιρόμουν, διότι δεν ήταν λίγο πράγμα να τρως ένα χαστούκι από τον αγαπημένο σου ηθοποιό και άνθρωπο και να σου δίνει τη δυνατότητα αυτή η σφαλιάρα να κάνεις επιτυχία και να γίνεσαι γνωστή» είχε πει η ίδια σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Λοιπόν», συνεχίζοντας:

«Είμαι από τους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν παίξει στο πλευρό όλων των μεγάλων πρωταγωνιστών. Όπως και η συνεργασία μου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν για εμένα το ήμισυ του παντός, ήταν το γούρι μου. Η Αλίκη και ο Δημήτρης με έσπρωχναν μπροστά στη σκηνή για να παίρνω και εγώ το χειροκρότημα του κοινού, να είναι καλά εκεί που είναι και οι δυο τους.

Το 1967 θεωρήθηκε από πολλούς καλλιτεχνικούς κύκλους ως «έτος Στυλιανοπούλου» επειδή η ίδια είχε συμμετάσχει σε 12 διαφορετικές ταινίες μέσα στη χρονιά.

Για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης στο θέατρο Αυλαία του Πειραιά. Έχει εκδοθεί η αυτοβιογραφία της με τον τίτλο Ηθοποιός αμέσου δράσεως από τις εκδόσεις Τετράγωνο.