Γιορτή της Μητέρας: Ο καταλυτικός ρόλος της Μάνας που διαρκεί για μια ζωή

Αυτό επισημαίνει εμφατικά μία ξεχωριστή μητέρα που συναντήσαμε πριν μερικές ημέρες, μητέρα 5 παιδιών και 5 εγγονιών, και παράλληλα δυναμική αρχιτέκτονας, η κυρία Εριθέλγη Οικονομάκου Σταμάτη. Η συζήτηση μαζί της, ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα και απολαυστική.

«Όλες αυτές οι παγκόσμιες ημέρες δεν σημαίνουν πολλά πράγματα, ωστόσο θα σας έλεγα ότι ειδικά η Γιορτή της Μητέρας, αποτελεί ίσως την παλαιότερη γιορτή που τιμάται σε όλο τον κόσμο και δικαίως. Από την πλευρά της υπενθύμισης είναι σημαντική και ίσως θα έπρεπε να γιορτάζεται όλο το χρόνο».

«Προσωπικά δεν τη γιόρταζα ποτέ αυτή τη γιορτή, ούτε στην πατρική ούτε στη δική μου οικογένεια. Όμως αξίζει η υπόμνηση και η τιμή στο πρόσωπο αυτό, όπως αξίζει επίσης να αναλογιστούμε τι σημαίνει η Μάνα όχι μόνο μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στην κοινωνία. Και αυτό, διότι ο ρόλος της μάνας στην κοινωνία λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Κάθε κοινωνία βασίζεται στη μάνα και στον πατέρα όχι μόνο ως δημιουργό ζωής αλλά και ως δημιουργό ανθρώπων ευρύτερα. Ο ρόλος της δε, έχει μία διάρκεια και δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός. Μία μάνα, είναι διαρκώς μητέρα μέχρι το τέλος της ζωής της και αυτό έχει μία μεγάλη αξία και ουσία» προσθέτει.

Όμως η κυρία Οικονομάκου, τονίζει ότι μάνες δεν είναι μόνο οι γυναίκες που έφεραν στον κόσμο παιδιά, αντίθετα μία γυναίκα, μπορεί να είναι ή να γίνει μητέρα και με άλλους τρόπους, είτε μέσω της υιοθεσίας, είτε να λειτουργήσει ως καθοδηγητής για άλλα παιδιά.

«Η μητρότητα δεν είναι απολύτως μονοσήμαντη ακόμη και εάν αρνηθείς να γίνεις μάνα, εκ πεποιθήσεως ποτέ δεν παύεις να έχεις μέσα σου την μητρότητα. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να ενισχύεται η ιδιότητα αυτή, με ορθό τρόπο και να μην αλλάζουν οι ρόλοι. Τελικά το θέμα της μητρότητας, είναι ζήτημα βαθύτατης παιδείας και ενσυναίσθησης και όχι εκπαίδευσης… ακόμη και σε κοινωνίες που δεν είναι αναπτυγμένες ο ρόλος της μάνας έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.Αντίθετα, βλέπουμε συχνά πώς σε εύρωστες κοινωνίες, το θέμα της φροντίδας των παιδιών από τις μητέρες συχνά υπολείπεται και έρχεται σε δεύτερη μοίρα», υποστηρίζει.

Άραγε όταν μεγαλώσει το παιδί η μάνα αφήνει πίσω της ένα κομμάτι του ρόλου της ρωτάμε τη συνομιλήτριά μας; «Όχι βέβαια! Ακόμη και τότε, η μάνα θα είναι η στέγη για το παιδί, η πρώτη και τελευταία βασική σκέψη της ημέρας. Αυτός είναι ο ρόλος της, ο οποίος έρχεται αβίαστα και τόσο αυθόρμητα και ωραία», απαντά η κυρία Οικονομάκου.

Και τι συμβαίνει όταν μία γυναίκα επιθυμεί να συνδυάσει καριέρα και οικογένεια, πόσο «καταστρέφει» η μητρότητα μία επιθυμία για προσωπική ανέλιξη και επαγγελματική διεκδίκηση και επιτυχία;

«Για χάρη των παιδιών έκανα την επιλογή του ελεύθερου επαγγέλματος, το οποίο με ταλαιπώρησε, καθώς στην πραγματικότητα, δεν είχα κανένα ωράριο. Εργαζόμουν στο έπακρον, ακόμη και τις ώρες που όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι χαλάρωναν. Ήμουν ωστόσο τυχερή θα σας έλεγα, καθώς είχα στο σπίτι άλλες δύο άξιες γυναίκες, τη μητέρα και τη γιαγιά μου, οι οποίες στήριξαν την επιλογή μου για ανεξάρτητο επάγγελμα βοηθώντας παράλληλα στο μεγάλωμα των παιδιών μου. Παρόλα αυτά, σέβομαι απόλυτα την επιλογή μιας μητέρας, για εξαρτημένη εργασία. Η δική μου περίπτωση πάντως, θεωρώ ότι ήταν μία σκυταλοδρομία» μας λέει.

Στην πορεία αυτή, μεταξύ καριέρας και οικογένειας, ένιωσε να απειλείται η προσωπικότητά της, ή αυτονομία της; «Φυσικά είναι λογικό να αισθάνεσαι μερικές φορές να απειλείται η ανεξαρτησία, η αυτονομία και η προσωπικότητά σου.Ο μόνιμος φόβος μου, από την ώρα που έγινα μητέρα, θα σας έλεγα ότι ήταν να μην είμαι ελλιπής σε όλα τα επίπεδα: λίγο μάνα, λίγο σύζυγος και λίγο αρχιτέκτονας. Επέλεξα όπως σας είπα παραπάνω, να έχω το γραφείο στο σπίτι μου, γεγονός που δεν ήταν πάντα αποδεκτό από τους συνεργάτες και πελάτες μου και αρκετές φορές μου στοίχισε. Όμως, τουλάχιστον τα παιδιά μου με έβλεπαν και τους φρόντιζα. Στο τέλος της ημέρας, δεν ξέρω εάν η καριέρα μπορεί να σου δώσει την πληρότητα που θέλει ο κάθε άνθρωπος. Πιστεύω πάντως ότι πολλά ζητήματα είναι επιλογές. Και προσωπικά, επειδή είχα απολαύσει μία οικογένεια όπου η μητέρα μου ήταν επίσης αρχιτέκτονας, γνώριζα από την αρχή την πορεία. Θα σας έλεγα ότι στο τέλος, αξιολογώντας την κατάσταση, βαθιά μέσα μου την είχα εγκρίνει και θεωρώ ότι είχα κάνει το σωστό.

Και ο ρόλος του συζύγου και πατέρα, τι ρόλο παίζει σε όλη αυτή τη διαδικασία; Κατ' αρχάς εκτιμώ ότι πρέπει να είσαι πάντα ο εαυτός σου και δεν πρέπει να προσποιείσαι. Είχα και έχω την τύχη και ευλογία να έχω σύζυγο έναν άνθρωπο που προερχόταν από μία οικογένεια με πολλά αδέλφια με μία μητέρα η οποία συμμετείχε στο μεγάλωμα των παιδιών της και με μία ποιότητα και στάση ζωής, όπως η δική μου μητέρα. Το γεγονός αυτό, λειτούργησε λυτρωτικά και ανακουφιστικά για εμένα, ενώ είναι σημαντικό πώς οι ρόλοι από την αρχή, ήταν ξεκάθαροι, διακριτοί και συνεργαζόμενοι. Στο σημείο αυτό θα πρόσθετα ότι οι κοινωνίες που έχουν αλλοιώσει και έχουν αλώσει την έννοια της οικογένειας, δεν μπορούν να σταθούν δυνατές στις κρίσεις αλλά και σε μία απλή καθημερινότητα, όχι μόνο στο λεγόμενο δυτικό κόσμο, αλλά δυστυχώς πλέον όλο και συχνότερα στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό, θα σας έλεγα ότι νιώθω ευτυχής που γεννήθηκα σε ένα τόπο με σεβασμό σε πανάρχαιες αρχές, οι οποίες υπογραμμίζουν την αδιαμφισβήτητη αξία της οικογένειας. Δεν πρέπει επομένως, να διαρραγεί αυτός ο ιστός, μεταξύ οικογένειας και κοινωνίας. Αν χαθεί και διαρραγεί ο θεσμός της οικογένειας, η κοινωνία τελείωσε ως έθνος.Ίσως λοιπόν για να πιάσουμε το νήμα από την αρχή οι Παγκόσμιες αυτές Ημέρες, αποτελούν μία ευκαιρία για όλους μας, να αποκτήσουν οι ημέρες της γιορτής, ένα νέο σύγχρονο νόημα, να αναβαπτιστούν και να νοηματοδοτηθούν. Όμως η ζωή αυτή, έχει αγώνα, αγωνία και κόπο, πόσο μάλλον για τις οικογένειες. Τι συμβαίνει με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πόσο μπορούμε να αναθέσουμε μόνο στα σχολεία το κρίσιμο αυτό έργο; Αλίμονο εάν αφήσουμε τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μόνο στα σχολεία, τα οποία με πολύ καινοφανή τρόπο διαπαιδαγωγούν. Οι μητέρες, όπως και οι πατέρες, έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και συμμετοχής. Ας αναλογιστούμε όμως στο τέλος της ημέρας, ότι τα παιδιά μας δεν είναι λάφυρα, ούτε βάρος, οφείλουμε να χαιρόμαστε που τα μεγαλώνουμε - ακόμη και όταν θα μας πληγώσουν, ή θα μας βασανίσουν, ή θα μας προβληματίσουν - να χαιρόμαστε που τα βλέπουμε να προκόβουν και να ωριμάζουν και τελικά να συνεχίζουν τη δική τους πορεία, δίνοντας τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά!