Εκδήλωση - φόρος τιμής όσων διώχθηκαν και έχασαν τη ζωή τους στη Χούντα

Στη διακήρυξή του ο ΣΦΕΑ ξεκινά:

«57 χρόνια από το χουντικό πραξικόπημα: Όχι στο φασισμό και τον πόλεμο».

"Πας κυκλοφορών μετά την δύσιν του ηλίου, θα πυροβολείται άνευ προειδοποιήσεως".Με αυτό το ανατριχιαστικό ραδιοφωνικό μήνυμα ξημέρωσε, πριν 57 χρόνια, η αποφράδα 21η Απριλίου 1967. Και η χούντα πραγματοποίησε την απειλή της να "πυροβολεί άνευ προειδοποιήσεως", εκτελώντας εν ψυχρώ, ήδη πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας: την 24χρονη Μαρία Καλαβρού, τον 15χρονο Βασίλη Πεσλή, τον Μακρονησιώτη αντιστασιακό, Παναγιώτη Ελή. Οι θύτες-αξιωματικοί του στρατού πήραν προαγωγή. Η "αναίμακτος", κατά τους κομπασμούς των δικτατόρων, "εθνοσωτήριος επανάστασις" ευθύνεται για 247 κατονομασμένες περιπτώσεις θανάτων».

Όπως συμπληρώνεται στην ανακοίνωση «οι συλληφθέντες την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος ανήλθαν σε όλη τη χώρα σε 8.270, άνδρες και γυναίκες. Στη συνέχεια οι 6.118 εξορίστηκαν στη Γυάρο και τη Λέρο. Από τη Βόρεια Ελλάδα εκτοπίστηκαν 1.467 άτομα, από τα οποία τα 500 περίπου προέρχονταν από τον Ν. Θεσσαλονίκης. Πολλοί από τους συλληφθέντες ήταν άρρωστοι και υπερήλικες, ενώ, αρκετοί που κρατήθηκαν σε αστυνομικά τμήματα, κακοποιήθηκαν άγρια».

Στην ίδια ανακοίνωση ο ΣΦΕΑ επισημαίνει:

«Η δικτατορία δεν ήταν "κεραυνός εν αιθρία" ή απλώς "η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών". Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου (Παλάτι-Στρατός) ζέσταινε στον κόρφο του το "αυγό του φιδιού" και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας. Μάλιστα το Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε στο άρθρο 91 την επιβολή "καταστάσεως πολιορκίας", δηλ. δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα. Έτσι, "μετά τα Ιουλιανά του 1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης", όπως είχε γράψει ο Αριστόβουλος Μάνεσης.

Για να καταλήξει πως «το "πράσινο φως" για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε πειραματικό εργαστήρι του "Ψυχρού Πολέμου" και προγεφύρωμα στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μ. Ανατολής και την καταστολή των αντιιμπεριαλιστικών αραβικών κινημάτων. Αντίθετα, οι τότε κυβερνήσεις των ΗΠΑ συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος».