Ρούλα Πισπιρίγκου: Συνεχίζεται η απολογία της - Πώς περιέγραψε τα όσα συνέβησαν στο Καραμανδάνειο

Απολογούμενη για δεύτερη ημέρα ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας για τις ειδεχθείς πράξεις σε βάρος της 9χρονης κόρης της, που της αποδίδονται, η Ρούλα Πισπιρίγκου ανέφερε ότι στις 8 Απριλίου 2021 κι ενώ η Τζωρτζίνα ξάπλωσε στο κρεβάτι της ήρεμη γύρω στις 6:30 άρχισε να τρέμει.

«Την ένιωσα δίπλα μου και ένιωθα ένα τίναγμα, όπως όταν νιώθουμε ότι πάμε να πέσουμε στον ύπνο μας, αυτό έκανε και το παιδί μου την πρώτη φορά. Τη σκούντηξα στον ώμο της, τη ρωτάω τι έγινε τι έπαθες. Επειδή έτρεμες, όχι όλα καλά, όλα καλά. Γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε. Η αδερφή μου με ρώτησε τι έγινε, της λέω το παιδί πετάχτηκε κάνα όνειρο θα είχε», ανέφερε αρχικά η κατηγορούμενη.

«Της έβαλα τα μαλλάκια της στην άκρη, έβαλα το κεφάλι της στο μπράτσο μου και έβλεπα τηλεόραση. Ανοίγει τα μάτια της και μου λέει τρέμω γιατί τρέμω. Το πάνω χείλος ένα σημείο ήταν κόκκινο, μόνο εκεί όχι γύρω γύρω. Της λέω τι συμβαίνει, μου λέει μαμά μου έχω θέμα», συνέχισε.

«Η Τζωρτζίνα δεν ήθελε τους γιατρούς»

«Τα ακούει η αδελφή μου, της λέω θα φωνάξω τη Δήμητρα μέσα. Λέω, Δήμητρα το παιδί τρέμει. Της είπε η Τζωρτζίνα ότι είδα όνειρο τη μαμά να φωνάζει στον μπαμπά. Λέει ότι έχει ένα πόνο στην πλάτη, πολύ μεγάλο πόνο. Και στην κοιλιά. Η Τζωρτζίνα δεν ήθελε τους γιατρούς, δεν πήγαινε ευχάριστα. Η Μαλένα το έκανε, δεν είχε πρόβλημα ούτε με τα εμβόλια. Εκείνη την μέρα μας έκανε τεράστια περιέργεια ότι ζητούσε γιατρό».

«Πάμε στο νοσοκομείο. Είχα πάει στο υπνοδωμάτιο για να ξυπνήσω τον πατριό μου και να πάμε νοσοκομείο γιατί εγώ δεν οδηγώ, ούτε η αδερφή μου», πρόσθεσε.

«Όταν έχεις χάσει παιδιά, οτιδήποτε ήταν ο απόλυτος φόβος...»

«Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν ήταν σοβαρό αυτό που συμβαίνει ή κάποιο άγχος, κάποιο όνειρο. Επέμενε να πάμε. Έπαιρνα τηλέφωνο και έψαχνα ποιο νοσοκομείο εφημερεύει. Άλλαζε εκείνη την ώρα η εφημερία και γινόταν στο Καραμανδάνειο. Όταν έχεις χάσει παιδιά, οτιδήποτε ήταν ο απόλυτος φόβος πλέον, μην χτυπήσεις, μην τρέξεις, μην πάθεις κάτι, προσέχαμε στο μπάνιο. Ήταν σαν ασπίδα και υπερπροστατευμένη ήθελα να την έχω. Πίστεψα ότι όλο αυτό δημιουργήθηκε από το όνειρο που είχε. Δεν μου πέρασε καν στο μυαλό η έκβαση της νοσηλείας...», τόνισε η Ρούλα Πισπιρίγκου.

«Ενημερώθηκε ο μπαμπάς της και περίμενε έξω στο προαύλιο στο Καραμανδάνειο... Το παιδί δεν ήθελε να τον δει. Βγαίνει και μου λέει τι συμβαίνει δεν με θέλει το παιδί. Δεν ρώτησα την Τζωρτζίνα, ήθελα να δούμε τι συμβαίνει και όταν μαθαίναμε θα τη ρωτούσα χαλαρά. Δεν ήθελε να δεχθεί ο Μάνος την άρνηση του παιδιού προς εκείνον και πίστευε ότι μπορεί να έχουμε πει κάτι, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Το τι συζητούσα με την αδερφή ή τους γονείς μου δεν είχε καμία σχέση με το παιδί».

«Η Τζωρτζίνα τελικά έκανε εισαγωγή. Μου είπαν ότι υπάρχει ένα είδος επιληψίας που εμφανίζεται στα 8 και έπρεπε να το ερευνήσουν. Ήξεραν την κατάσταση των άλλων δυο παιδιών και θεώρησαν ότι πρέπει να νοσηλευτεί. Εγώ ήμουν με τα ρούχα του ύπνου και αθλητικά. Πήγα σπίτι, έφυγα, πήρα ρούχα, λάπτοπ, μια τηλεόραση γιατί έβλεπε, αλλά το δωμάτιο δεν είχε τηλεόραση. Η δασκάλα μου είπε αν θέλει να μπει στο μάθημα, απλά να ακούει, να την χαιρετήσουμε, να της μιλήσουμε. Πήρα πρώτης ανάγκης πράγματα, σαμπουάν, παντόφλες. Γύρισα πίσω, το παιδί ήταν με την αδερφή μου. Μετά από καιρό μίλησα με τη Δήμητρα και μου είπε ότι συζητούσαν άκυρα πράγματα. Τίποτα για το νοσοκομείο γιατί έμεινε μέσα, τίποτα».

«Κάναμε μαγνητική, εγκεφαλογράφημα που τους έβαζαν κάτι σαν πλαστελίνη αλλά δεν θυμάμαι με ποια σειρά έγιναν. Η μαγνητική έγινε στο νοσοκομείο του Αγ. Ανδρέα δεν είχε το Καραμανδάνειο», πρόσθεσε.

Μετά και από δεύτερο εγκεφαλογράφημα που ακολούθησε, όπως είπε η κατηγορουμένη, της είπαν πως το παιδί δεν έχει κάτι.

«Η Ίριδα δεν ήταν για να αναπληρώσει το κενό της Μαλένας…»

«Πίστεψα ότι σωματοποιεί τον πόνο. Δεν είχε εκφραστεί για τους θανάτους από τα αδέλφια της. Η παιδοψυχολόγος στο σχολείο μας είχε πει ότι είχε έντονα την ιδέα στο κεφαλάκι της να αποκτήσει αδερφάκι. Όταν μας το πρωτοείπε ο Μάνος ήταν εντελώς αρνητικός. Την επόμενη φορά η παιδοψυχολόγος άκουσε τον Μάνο έκπληκτη να λέει ''θέλω να κάνω κι άλλο παιδί''».

«Με ρώτησε μετά τι συνέβη και άλλαξε γνώμη και της είπα πως «''ίσως άκουσε εσάς και το παιδί και το σκέφτηκε''».

«Εγώ είχα μάθει να περπατάω στον δρόμο με δύο παιδιά. Περπατάς στον δρόμο και τα δύο χέρια σου είναι πιασμένα στη βόλτα. Και ξαφνικά είναι το ένα και παθαίνεις σοκ. Η Ίριδα δεν ήταν για να αναπληρώσει το κενό της Μαλένας… Όταν υπήρχε αυτό το πένθος, σε εκείνο το σπίτι, ήρθε η Ίριδα και έφερε φως. Το όνομά της δεν είναι τυχαίο. Ήταν τα χρώματα του ουράνιου τόξου που ήρθαν στο σπίτι να φέρουν χαρά. Μετά έσβησαν και τα χρώματα της Ίριδας! Ξαφνικά. Όμως, είχα δύο ιατροδικαστικές που μου έλεγαν για τον θάνατο. Δεν υπήρχε υποψία ούτε προς το πρόσωπό μου, ούτε προς κανέναν άλλο!» είπε με λυγμούς η Ρούλα Πισπιρίγκου.

Η πρώτη ανακοπή

Με δάκρυα στα μάτια η Ρούλα Πισπιρίγκου περιγράφοντας την πρώτη ανακοπή που υπέστη η Τζωρτζίνα μέσα στο Καραμανδάνειο είπε:

«Στο οξύμετρο που είχαν, μου είχαν πει για τις σφίξεις, αν ανέβαινε από το 120 ήμουν προσηλωμένη εκεί. Έβλεπα ότι ήταν ανεβασμένες και μου έλεγαν ότι είναι όλα καλά. Εγώ έβλεπα ότι το παιδί δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά. Λέω τι συμβαίνει, μου λένε θα κάνουμε υπέρηχο. Βλέπουμε πρησμένους λεμφαδένες. Τρελάθηκα, λέω Παναγία μου καήκαμε, πρησμένους λεμφαδένες είχε η Μαλένα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Μην μου πείτε λέω ότι το παιδί μου έχει καρκίνο ή λευχαιμία. Όχι μου λένε, γαστρεντερίτιδα έχει... Μου την είπαν μάλιστα ιογενή», ανέφερε.

«Τον Μάνο τον προβλημάτισε και εκείνον ότι δεν είχε όρεξη το παιδί. Ήταν στα όρια της εξάντλησης τελείως. Με προβλημάτιζε το χρώμα της, αυτό που ασπρίζουμε. Μου είπαν ότι είναι γαστρεντερίτιδα και να μην ανησυχώ...».

«Μετά το βράδυ όμως, αφού είχαμε πέσει να κοιμηθούμε ξυπνάει πάλι, βήχα, βαριανασαίνει όμως το οξυγόνο έπεφτε. Φωνάζω τους γιατρούς. Η Τζωρτζίνα όταν έγινε αυτό, σηκώθηκε, έβηξε και στο ενδιάμεσο ήμουν μεταξύ του κουδουνιού και του κρεβατιού, δεν ήξερα πού να πάω, τι να κάνω. Την έβαλα στο κρεβάτι όλη, ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια της. Φοβήθηκα γιατί η νοσηλεύτρια που μπήκε δεν μιλούσε. Είπε θα φωνάξει τη γιατρό, το παιδί δεν αντιδρούσε, ήταν σαν να κοιμάται...».

«Για το οξυγόνο να σας πω ότι το προηγούμενο βράδυ έκανε μια πρόβα η γιατρός με τη μάσκα, μας είπαν ότι στην ακτινογραφία φάνηκε πνευμονία. Τους λέω πυρετό; 37,5 - 37,6. Μας είπαν για αντιβίωση τους είπα τι μπορεί να είναι αυτό, λένε δε γνωρίζουν, μετά έκαναν υπόθεση ότι κατάπιε σάλιο ανάποδα και ήταν εισρόφηση δηλαδή. Την πρώτη μέρα είχε γαστρεντερίτιδα, την άλλη πνευμονία. Τελικά τι είχε; γαστρεντερίτιδα; Βρογχοπνευμονία; Μαζί ξεκίνησαν στο νοσοκομείο; Ήταν ερωτήσεις που δεν είχα απαντήσεις. Έκαναν τη μια διάγνωση στην άλλη, σε σημείο που με είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ. Θεωρούσα ότι έπρεπε να την πάρω και να την πάω στο Ρίο».

«Το πρωί μετά, πήγα εγώ, την έκανα μπάνιο, την έλουσα... Την είχα λούσει δύο φορές και μάλιστα λόγω βρογχοπνευμονίας και είχα ρωτήσει αν επιτρέπεται να κάνει μπάνιο, μήπως το επιδεινώσει. Μου είπαν βεβαίως, την έκανα μπάνιο την έλουσα, στέγνωσα τα μαλλάκια της και αποκοιμήθηκε», συνέχισε η κατηγορούμενη.

«Χάζευα στο κινητό και μετά από κάποια στιγμή μιλούσα με την φίλη μου την κα Παρίση στο τηλέφωνο, έλεγα ότι έχω απογοητευτεί πάρα πολύ και να το πάω στο Ρίο να κάνουμε όλες τις εξετάσεις. Έβλεπα εκεινη την ώρα το οξυγόνο και έπεφτε, ενώ η Τζωρτζίνα είχε σωληνάκια στη μύτη. Λέω πέφτει το οξυγόνο, χτυπάω το κουδούνι. Όσες φορές χτυπούσα το κουδούνι ήταν αποκλειστικά για τη ζωή του παιδιού. Εκείνη την ώρα σηκώνεται, πάει να ανασάνει και πέφτει πίσω. Το οξύμετρο εκείνη τη στιγμή δεν το είχα μπροστά μου. Φωνάζω Τζωρτζίνα Τζωρτζίνα για να μου μιλήσει, έχω ανοίξει την πόρτα, λέω στη νοσοκόμα τρέξε τρέξε... Βγήκε και η μαμά από δίπλα λέει να βοηθήσω, λέω μπες μέσα δεν θυμάμαι, πανικοβλήθηκα».

«Η νοσηλεύτρια βγαίνει έξω και φωνάζει τους γιατρούς. Οι γιατροί άκουγαν και έρχονταν... Ρωτάει η κα Δημητροπούλου, λέω τίναξε τα χέρια, τα πόδια έπεσε πίσω έγινε μπλε, τι συμβαίνει;».

«Βλέπω την κα Δημητροπούλου να βάζει πάνω το παιδί στο κρεβάτι και έκανε συμπιέσεις... Λέω πέθανε. Για να κάνει αυτό είναι σοβαρό. Παίρνω τον Μάνο, λέω τρέχα. Απέναντι ήταν ένα σκαλοπάτι, μου κόπηκαν τα πόδια, έκατσα στο σκαλοπάτι και βγαίνει μια νοσοκόμα και μου λέει αυτά είναι τα κομποσκοίνια της Τζωρτζίνας, πάρτε τα αυτά, δεν ξέρω γιατί τα έχει στα χέρια της. Έρχεται ο Μάνος κάθεται δίπλα. Ήρθε μια γιατρός που ανέβηκε τρέχοντας από τα επείγοντα. Ήταν εκείνη που είχε παραλάβει την Ίριδα μου από το ασθενοφόρο... και βλέπω να καβαλάει το παιδί και να προσπαθεί να κάνει αυτό το πράγμα. Έκανε μια ένεση. Ανοιγόκλειναν πόρτες, μπαίναν βγαίναν, δεν μας έλεγαν τίποτα. Δεν είχα αίσθηση του χρόνου τίποτα, λέγαν φωνάξτε τον γιατρό, φωνάξτε τον γιατρό. Βλέπουμε στον διάδρομο τον Χασαπόπουλο να μπαίνει μέσα περπατώντας. Λέω στον Μάνο αυτόν περίμεναν τόση ώρα;».

«Έχω κάτσει με τα κομποσκοίνια να πηγαίνω πέρα δώθε, ο Μάνος είχε πιάσει το κεφάλι του και κάτι έλεγε για την Τζωρτζίνα, είσαι δυνατή, είσαι δυνατή. Ακούω μετά από ώρα χειροκρότηματα και μπράβο το κορίτσι μου».

«Αγκαλιαστήκαμε με τον Μάνο και βγαίνει η γιατρός και λέει επανήλθε. Την πιάνω, της φίλησα το χέρι. Μου λέει όχι όχι... μην το κάνετε αυτό».

«Βγαίνει και λέει θα πάει στην εντατική στη ΜΕΘ του Ρίο. Ζει; Ζει. Δεν μας είπε κανείς αν έχει εγκεφαλικό πρόβλημα, αν θα περπατήσει, οτιδήποτε. Βγαίνει ο Χασαπόπουλος, ήταν κλαμένος, θέλω να το πω αυτό... Λέει έπαθε ανακοπή. Στο προαύλιο ήταν η αδερφή μου φίλες, γονείς...».