Στο Πολυτεχνείο στήθηκε μια γιορτή από ελεύθερους ανθρώπους: Διηγείται ο Νίκος Τριανταφύλλου

«Στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο στήθηκε μια γιορτή από ελεύθερους ανθρώπους, που αν και ξένοι γνωρίζονταν τόσο καλά. Έρχονταν φοιτητές από όλες τις σχολές. Έρχονταν μαθητές. Ήρθαν οι αγρότες από τα Μέγαρα. Οι οικοδόμοι», τόνισε ο κ. Τριανταφύλλου.

Εξήγησε πως οι γενικές συνελεύσεις και η δράση των αντιδικτατορικών οργανώσεων αποτελούσαν συνειδητή πράξη, ωστόσο η κατάληψη του Πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα ενός προμελετημένου σχεδίου, αλλά εξέφρασε τις αντικειμενικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, τις διαθέσεις του κόσμου και το επίπεδο του αντιδικτατορικού κινήματος.

Περιέγραψε τις στιγμές πριν αλλά και μετά τη δολοφονική είσοδο του τανκ που γκρέμισε την Πύλη του Πολυτεχνείου αλλά και το κλίμα έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου βρέθηκε κρατούμενος στη μεταπολίτευση.

«Έξω από τα κάγκελα, οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι μας, μας υποδέχονται με χαρά και χαμόγελα. Μεταξύ τους και οι σύντροφοί μας με ένα τεράστιο πανό, έτσι φάνταζε τότε, με αναγραφή ''Η ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΗΣ''. Και το ταξίδι συνεχίζεται».

Αναφορικά με τα διδάγματα του Πολυτεχνείου για τη νέα γενιά, ο κ. Τριανταφύλλου τονίζει πως δείχνει το δρόμο της συλλογικής δράσης και όχι του ατομικού βολέματος. «Τους καλεί να επιλέξουν τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Με αυτούς που αγωνίζονται για μια ζωή με δικαιώματα, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους».

Ολόκληρη η συνέντευξη του Νίκου Τριανταφύλλου

Συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μπορείτε να μας μιλήσετε για το κλίμα που επικρατούσε τις ημέρες εκείνες;

«Όλο το προηγούμενο διάστημα, ειδικά στο φοιτητικό χώρο, υπήρχε μια έντονη κινητικότητα. Στις σχολές διακινούνταν παράνομα, ανακοινώσεις, εφημερίδες, τρικ. Συζητήσεις ατέλειωτες στα “πηγαδάκια”. Δημιουργούνταν Επιτροπές Αγώνα. Μαζεύονταν υπογραφές για διενέργεια Γενικών Συνελεύσεων με εκπαιδευτικά και ακαδημαϊκά ζητήματα. Υπήρχε κλίμα ενθουσιασμού και προβληματισμού.

Το πολυτεχνείο δημιούργησε, για πρώτη φορά μέσα στην 7ετία, τη βεβαιότητα ή την αίσθηση, πως η Χούντα μπορεί να νικηθεί. Το συνειδητοποιήσαμε εκείνες τις μέρες. Το πιστέψαμε. Το αίσθημα αυτό ισχυροποιήθηκε από την ανταπόκριση του κόσμου. Από τη συμμετοχή του κόσμου. Από την συμμετοχή των εργαζομένων. Στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο στήθηκε μια γιορτή από ελεύθερους ανθρώπους, που αν και ξένοι γνωρίζονταν τόσο καλά. Έρχονταν φοιτητές από όλες τις σχολές. Έρχονταν μαθητές. Ήρθαν οι αγρότες από τα Μέγαρα. Οι οικοδόμοι.

Πραγματοποιούσαν συνελεύσεις στις χώρους του Πολυτεχνείου και ανακοίνωναν την συμμετοχή τους στην κατάληψη.

Η κάθε κοινωνική ομάδα είχε τα δικά της συνθήματα. Κάτω η Χούντα. Θάνατος στο φασισμό - λευτεριά στο λαό. Λαοκρατία. Γενική Απεργία. Έξω οι Αμερικάνοι - Έξω το ΝΑΤΟ. Λαϊκή Κυριαρχία κ.ά.

Τα τραγούδια του αγώνα, που μέχρι τότε ακούγονταν μόνο σε παρέες ή σε κάποιες μπουάτ, τώρα ακούγονταν από τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου, από τον ραδιοφωνικό σταθμό “Εδώ Πολυτεχνείο”. Το “Πότε θα κάνει Ξαστεριά” έγινε ο εθνικός ύμνος των φοιτητών εκείνες τις μέρες. Η Ελληνική σημαία, που τόσο είχε “κακοποιηθεί” από τους δικτάτορες και τους εθνικιστικούς κύκλους, μεταμορφώθηκε στα χέρια των εξεγερμένων.

Υπάρχει κάποια ιστορία από τις ημέρες του Πολυτεχνείου που έχει χαραχθεί εντονότερα στη μνήμη σας;

Οι φοιτητές της σχολής Υπομηχανικών βρισκόμασταν σε καθεστώς πολυήμερων επαναλαμβανόμενων αποχών από τα μαθήματα για εκπαιδευτικά, ακαδημαϊκά και επαγγελματικά ζητήματα, ενάντια στην ίδρυση των ΚΑΤΕ.

Σιτιζόμασταν τότε στο εστιατόριο του Πολυτεχνείου. Έτσι μοιράζαμε το χρόνο μας ανάμεσα στη σχολή, με τα καθήκοντα που η αποχή έβαζε -συζητήσεις, συνελεύσεις, περιφρούρηση της αποχής - και στο Πολυτεχνείο, με απόφαση για συμμετοχή μας στην κατάληψη.

Σαν μέλος συνοικιακής οργάνωσης της ΚΝΕ συμμετείχα στην προσπάθεια για να έρθουν νέοι της συνοικίας στο Πολυτεχνείο, προσπάθεια που είχε αποτέλεσμα. Πώς να ξεχαστεί η αγωνία των μανάδων και το ερώτημα “που πάτε ρε παιδιά;”, “να προσέχετε”.

Το ραντεβού ήταν έξω από την Πύλη. Μπαίναμε μαζί στο Πολυτεχνείο, συμμετείχαμε στις δραστηριότητες που υπήρχαν -καθαριότητα, αναγραφή συνθημάτων κ.ά.- βγαίναμε έξω και κατηφορίζαμε προς τα Χαυτεία, απολαμβάνοντας την ελευθερία του χώρου και της στιγμής που είχαμε κατακτήσει και επιστρέφαμε πίσω στο Πολυτεχνείο.

Κάποια στιγμή το κλίμα άλλαξε, ο αέρας μύρισε από τα δακρυγόνα, οι κρότοι δυνάμωναν και εμείς κατευθυνθήκαμε προς το Πολυτεχνείο, προς το “κάστρο” μας.

Κάποιοι από την παρέα πρόφτασαν και μπήκαν μέσα. Κάποιοι μείναμε έξω μαζί με χιλιάδες κόσμο. Μείναμε για ώρα έξω από το Πολυτεχνείο και τους γύρω δρόμους μέχρι που η κατάσταση από τα δακρυγόνα έγινε αφόρητη και η επίθεση του στρατού και της αστυνομίας μας διασκόρπισε. Μετά τη δολοφονική είσοδο του τανκς που γκρέμισε την Πύλη του Πολυτεχνείου, βρεθήκαμε κάποια στιγμή στη Μάρνης και στη συνέχεια σε κάποιο σταθμό αυτοκινήτων στην Ηπείρου. Κατά τις 10 το πρωί συναντηθήκαμε στη γειτονιά μας, καταμετρηθήκαμε, αξιολογήσαμε την κατάσταση και αποφασίσαμε να προστατευτούμε για λίγες μέρες, για να αποφύγουμε τη σύλληψη μέχρι να καταλαγιάσουν τα πράγματα.

Η μεταπολίτευση με βρίσκει κρατούμενο στις φυλακές Κορυδαλλού. Έξω από τα κάγκελα, οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι μας, μας υποδέχονται με χαρά και χαμόγελα. Μεταξύ τους και οι σύντροφοί μας με ένα τεράστιο πανό, έτσι φάνταζε τότε, με αναγραφή « Η ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΗΣ» . Και το ταξίδι συνεχίζεται!!!

Επρόκειτο για μια σχεδιασμένη εξέγερση κατά της χούντας ή αυθόρμητο «ξέσπασμα» η 17η Νοέμβρη;

Οι προσπάθειες για πραγματοποίηση Γενικών Συνελεύσεων στις Σχολές με στόχο τη διενέργεια εκλογών για ανάδειξη εκλεγμένων μελών στους φοιτητικούς συλλόγους αποτελούσαν συνειδητή πράξη. Όπως συνειδητή πράξη ήταν και η δημιουργία Επιτροπών Αγώνα, αλλά και η δημιουργία και δράση των αντιδικτατορικών οργανώσεων.

Η κατάληψη, όμως, του Πολυτεχνείου, αν και ήταν συνέχεια και αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών, δεν ήταν αποτέλεσμα ενός προμελετημένου σχεδίου ή μιας απόφασης που είχε σε προγενέστερο χρόνο παρθεί. Έκφραζε, όμως, τις αντικειμενικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, τις διαθέσεις του κόσμου και το επίπεδο του αντιδικτατορικού κινήματος.

Θεωρείτε ότι τα μηνύματα και τα αιτήματα του Πολυτεχνείου, μπορούν σήμερα να εμπνεύσουν τη νέα γενιά;

Το γεγονός πως 50 χρόνια μετά και παρά τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί, από διάφορους κύκλους, για να υποβαθμιστεί, να “αμαυρωθεί” και να απαξιωθεί το Πολυτεχνείο, χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι παίρνουν μαζικά και αγωνιστικά μέρος στους ετήσιους εορτασμούς, είναι τρανταχτή απόδειξη. Το “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, “Λαϊκή Κυριαρχία”, “Εξω αι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ”, “Έξω οι Βάσεις”, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Ναι, το Πολυτεχνείο δείχνει το δρόμο και στους σημερινούς νέους. Τους προτρέπει να μην απογοητεύονται από τις δυσκολίες, να μην συμβιβάζονται, να μην συνθηκολογούν. Τους δείχνει το δρόμο της συλλογικής δράσης και όχι του ατομικού βολέματος. Τους καλεί να επιλέξουν τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Με αυτούς που αγωνίζονται για μια ζωή με δικαιώματα, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Με αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στους Ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους. Με αυτούς που σήμερα διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα και σε όλη την Ευρώπη, με το σύνθημα ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.

Διαβάστε εδώ ολό το αφιέρωμα του CNN Greece για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου