Κηδεία Μαριάννας Βαρδινογιάννη: Το τελευταίο «αντίο» είπαν συγγενείς και φίλοι

Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στην οικία Βαρδή Βαρδινογιάννη στην Εκάλη στις 9:30 το πρωί, ενώ ακολούθησε η ταφή στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών στις 11:00.

Με μία λιτή ανακοίνωση η οικογένειά της είχε κάνει γνωστή την απώλεια, ανακοινώνοντας πως η κηδεία και η ταφή της θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο.

«Με βαθύτατη θλίψη, η οικογένεια Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη ανακοινώνει ότι η αγαπημένη σύζυγος, μητέρα και γιαγιά, Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, Πρέσβυς Καλής Θελήσεως της UNESCO, Πρόεδρος του Σωματείου «ΕΛΠΙΔΑ – Σύλλογος Φίλων παιδιών με καρκίνο», έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 24 Ιουλίου 2023. Η εξόδιος ακολουθία και η ταφή θα πραγματοποιηθούν σε στενό οικογενειακό κύκλο», ανέφερε η ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Ίδρυμα Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Δείτε φωτογραφίες:

PHOTO 1 / 5

Photo 1/5

Photo 2/5

Photo 3/5

Photo 4/5

Photo 5/5

Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη μέσα από τα δικά της λόγια

Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO, πρόεδρος του Σωματείου «Ελπίδα – Σύλλογος Φίλων Παιδιών με Καρκίνο» και ακτιβίστρια: το «βιογραφικό» της Μαριάννας Βαρδινογιάννη είναι λίγο – πολύ γνωστό.

Οι γραμμές αυτές -αυτή η σύντομη παρουσίαση- δεν δύνανται, όμως, να αποτυπώσουν το πραγματικό πρόσωπο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, που έφυγε την Δευτέρα (24/7) σε ηλικία 80 ετών.

Σύζυγος, μητέρα και στοργική γιαγιά, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, ήταν μια γυναίκα που εργάστηκε σκληρά καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής της για να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο και να αναδείξει τον πλούσιο πολιτισμό της πατρίδας μας.

Ανήσυχη και ακούραστη, αγωνίστηκε αδιάκοπα για να προσφέρει στην κοινωνία, τις γυναίκες και -την μεγάλη της αδυναμία- τα παιδιά.

Η «Ελπίδα», ο Σύλλογος Φίλων Παιδιών με Καρκίνο, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της, στο οποίο αφιέρωσε και τεράστια ενέργεια και αγάπη.

«Γνωρίζω τα παιδιά με το μικρό τους όνομα, είμαι στο πλευρό των οικογενειών σε καθημερινή βάση» είχε πει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη σε πρόσφατη συνέντευξή της στο GALA, προσθέτοντας ότι το πιο δυνατό συναίσθημα είναι εκείνο που γεμίζει την καρδιά της κάθε φορά που φεύγει από το νοσοκομείο ένα παιδί υγιές και συνεχίζει τη ζωή του.

«Πώς να βάλω σε λέξεις το συναίσθημα που ένιωσα όταν ο Παναγιώτης, το πρώτο μεταμοσχευμένο μας παιδί, παντρεύτηκε και εγώ ήμουν η κουμπάρα;

Ή το συναίσθημα που ένιωσα όταν η Έφη, που έχασε το πόδι της δίνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία με αμαξίδιο και μου παρέδωσε το μετάλλιο της;

Ή όταν ο μικρός μου Στέλιος βγαίνοντας από το Νοσοκομείο, μου τηλεφώνησε να με προσκαλέσει στο χωριό του στην Καστοριά δίνοντάς μου ακριβείς οδηγίες πώς να πάω να βρω το σπίτι του;» είχε αναφέρει.

Οι επιτυχίες της «Ελπίδας» και των παιδιών της υπήρξαν, για εκείνη, η καλύτερη απάντηση στα σχόλια για τις «κυρίες με τα σανελάκια και τα ταγεράκια», που είχε εισπράξει πριν από 32 χρόνια, όταν ξεκινούσε την προσπάθειά της.

«Η ευαισθησία δεν είναι θέμα οικονομικής κατάστασης» επαναλάμβανε ξανά και ξανά η ίδια, απαντώντας με ευγένεια -ένα ακόμη χαρακτηριστικό της- στις κακές γλώσσες.