Δίκη Μάτι: «Ζήσαμε τον πόλεμο εν καιρώ ειρήνης» - Τι λένε οι συγγενείς των θυμάτων

Γιατί να χάσουν τόσο άδικα τους δικούς τους ανθρώπους, γιατί δεν ειδοποιήθηκαν να εγκαταλείψουν το φλεγόμενο Μάτι, γιατί το κράτος δια των υπεύθυνων της διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων ήταν απών, γιατί τους αφήσαν μόνους και αβοήθητους.

Η Παναγιώτα Μαλαίνου, η οποία έχασε τη μητέρα της κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι κατέθεσε: «Έχασα τη μητέρα μου. Ήταν όπως κάθε καλοκαίρι στο Μάτι. Όταν είδαν τη φωτιά ήταν με την εγγονή της και ξεκίνησαν να φύγουν. Πήγαν σε ένα φιλικό σπίτι για να φύγουν για Αθήνα. Όταν εφτασε η φωτιά πήγαν στην Αργυρά ακτή. Έχει άρχισαν να έρχονται καύτρες.

Ήρθε ένας άνεμος, σαν σκούπα, τράβηξε αρκετούς μέσα… Πήρα το παιδί τηλέφωνο, την Ειρήνη, τη ρώτησα που είναι η γιαγιά και μου λέει την έχασα μέσα στην αναμπούλα. Έψαχνα όλη νύχτα στον Ερυθρό Σταυρό. Από την απελπισία θεώρησα ότι βγήκε σε άλλο λιμανάκι δεν θεώρησα ότι μπορεί να έχει παρασυρθεί τόσο μακριά στη Λούτσα. Μου ανακοινώθηκε στις 9 το πρωί ότι είναι νεκρή. Η μαμά επειδή είχε φουσκώσει δεν την αναγνώρισα.

«Δε ξέρω τι να πω στην Ειρήνη που λέει όλη την ώρα γιατί μας άφησαν»

Γιατί δεν μας είπαν ότι ήταν νεκρή, γιατί έπρεπε να περάσω δύο φορές τη διαδικασία αναγνώρισης; Δε ξέρω τι να πω στην Ειρήνη που λέει όλη την ώρα γιατί μας άφησαν. Η μητέρα μου κολυμπούσε σαν δελφίνι. Τους μάζεψε ένα καΐκι. Ο καπετάνιος έκανε κάρπα στην ειρήνη. Και όσο της έκανε κάρπα η μαμά μου καλούσε σε βοήθεια…Μας άφησαν έρμαια».

Σε ό,τι αφορά στην ανιψιά της τη μικρή Ειρήνη, η μάρτυρας είπε στο δικαστήριο: «Δεν ξέρω πώς να σας μεταφέρω το πόνο της. Ήταν τέσσερις ώρες μέσα στη θάλασσα. Ρωτάει «γιατί μας άφησαν;». Κάθε χρόνο παίρνω το καπετάνιο που την έσωσε στη γιορτή του να ευχηθώ. Έσωσε την Ειρήνη, την έφερε ζωντανή.

Τι να σας πω για εκείνη τη νύχτα; Για την ανοργανωσιά και το χάος; Όλη νύχτα να ψάχνω ένα άνθρωπο που είχε φύγει από τις 11. Αυτή η ιστορία μας έχει ταρακουνήσει πολύ. Η αδελφή μου δεν μπορεί να σταθεί εδώ να σας τα πει. Γιατί κλείσανε οι δρόμοι; Γιατί δεν αφήσανε το δρόμο ανοιχτό να φύγουν οι άνθρωποι; Γιατί αυτοί που μείναμε μέσα και κάηκαν δε λάβανε βοήθεια;

Γιατί έπρεπε να ζήσω εκείνη τη νύχτα; Και να μην αναγνωρίζω τη μάνα μου…Καταστροφές γίνονται. Η διαχείριση μετά είναι το ζήτημα. Περνούσα ανάμεσα στα καμμένα κι έλεγα είμαι στη Βηρυττό δεν ξέρω. Έλεγα που είναι η μανούλα, δεν μπορεί κάπου θα είναι η μαμά. Γιατί δε γύρισε σπίτι μας; Δε γύρισε κανένας σπίτι του εκείνη νύχτα. Οι ντόπιοι κατάλαβαν ότι κινδυνεύουν δεν είπε κανείς τίποτα. Μας άφησαν στο έλεος».

«Μου είπε ο αρχηγός πυροσβεστικής ότι εσύ βίωνες τουλάχιστον 300 βαθμούς»

Ο Ευάγγελος Κωστόπουλος, ο οποίος έχασε επίσης τη μητέρα του, ενώ ο πατέρας του κάηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, περιέγραψε: «Ήμουν στην εργασία μου. Μίλησα με τον πατέρα μου, μου είπε για το ελικόπτερο. Λέω μην ανησυχείς θα την σταματήσουν τη φωτιά ως συνήθως. Με πήρε η αδελφή μου, τρέχα γρήγορα οι γονείς κας καίγονται. Παίρνω μηχανάκι και πηγαίνω. Δεν σταμάτησα πουθενά. Είχαν καλή γνώση διότι εγώ μεγάλωσα στο Κόκκινο Λιμανάκι. Θεώρησα ότι ίσως από τύχη περάσω. Ήξερα ότι η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν άτομα με ειδικές ανάγκες, ήταν με οξυγόνο...

Σταμάτησα από τις φλόγες μέσα σε μία κόκκινη πλατεία. Εκεί έμενα πέντε λεπτά και μετά άνοιξε. Προχώρησα προς το Κόκκινο Λιμανάκι. Εκεί είδα πρώτο καμένο. Ήταν κάρβουνο και είχε κοκαλώσει. Εκεί ανέβηκα από Κόκκινο Λιμανάκι όπου έφτασα σπίτι. Ήταν τρομακτική κατάσταση. Τέτοιες εικόνες ούτε σε ταινία...

Τα αλουμίνια τρέχανε, τα παράθυρα ήταν σαν κουρτίνες. Τα διπλανά σπίτια δεν υπήρχαν. Είχαν καταστροφεί. Στο πίσω μέρος ήταν πεσμένη η μητέρα μου και είχε πεθάνει. Η φωτιά ήταν πέντε μέτρα από τη μητέρα μου, κάηκε από το θερμικό κύμα. Προσπάθησα να την πλησιάσω και έπεσε κάτω έμεινα δέκα λεπτά.

Μου είπε ο αρχηγός πυροσβεστικής ότι εσύ βίωνες τουλάχιστον 300 βαθμούς. Φώναζα στο πατέρα μου ήταν ξαπλωμένος μες στο σπίτι δεν είχε κλειδιά. Σπίτι είχε πολύ καπνό. Πατέρας μου ήταν καμένος στα χέρια και πόδια. Μπήκα μέσα τον τράβηξα. Το μόνο αυτοκίνητο που δει είχε καεί ήταν το δικό μας και για καλή μας τύχη είχε και κλειδιά στην τσέπη. Αν τα είχε αλλού τίποτα δεν θα γινόταν.

Δύο φορές συναντήσαμε πρόβλημα στην παραλιακή και διαφύγαμε προς Αθήνα στον ίδιο δρόμο που πήγα. Φτάσαμε μέχρι Μαραθώνος. Είχα πάρει τηλέφωνο το γιο μου και βγήκε στο δρόμο. Πρώτα πήγαμε στο Σωτηρία και μετά Ευαγγελισμό, μόλις τον είδα αμέσως τον διασωληνώσανε. Έμεινε δύο μήνες. Όλα ήταν καμένα, χέρια, πόδια. Είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, θα ήθελε να είχα φύγει» περιέγραψε ο μάρτυρας για τις δραματικές στιγμές που βίωσε.

«Τους στείλανε στο δρόμο του θανάτου»

Ο Ευάγγελος Χαμηλοθώρης, έχασε τον γιο του, Παναγιώτη, στη φονική πυρκαγιά. Στη συνέχεια, η γυναίκα του, η οποία μέχρι τότε ήταν υγιέστατη, έφυγε κι αυτή από τη ζωή. «Ήμουν σπίτι με την αείμνηστη σύζυγο μου. Ο γιος μου εργαζόταν και έξι ώρα σχόλαγε. Μιλήσαμε του είπα να προσέχει επειδή είχε φωτιά. Κάποια στιγμή μιλήσαμε και μου είπε ο γιος μου «μπαμπά μας μπλέξανε με τη φωτιά». Εκεί ακούστηκε ένας θόρυβος, έπεσε η γραμμή. Υποθέσαμε λόγω φωτιάς έχει κοπεί επικοινωνία» περιέγραψε ο μάρτυρας.

Μαζί με τη γυναίκα του αποφάσισαν να πάνε να ψάξουν το παιδί τους. «Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τι γίνεται. Πήγαμε στο ΑΤ Νέας Μακρής μας είπαν δεν υπάρχει πληροφορία για νεκρούς και θύματα. Αποχωρήσαμε προς τηλεωφόρο Μαραθώνα, δεν μας άφησαν να περάσουμε. Μας είπα η κόρη και ο γαμπρός μου ότι φέρνουν επιζώντες σε Νέα μάκρη και Ραφήνα. Άρχισε ένας γολγοθάς αναζήτησης. Δυστυχώς δεν βρίσκοταν τίποτα. Μετά από 6-7 ημέρες με κάλεσαν να δώσω DNA και την επόμενη ημέρα μας ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε η σορός» εξιστόρησε ο μάρτυρας.

Όπως είπε ο μάρτυρας «ο γιος μου πρώτα λιποθύμησε από φωτιά και μετά κάηκε. Ο γιος μου οδηγήθηκε σε αυτό το δρόμο, τον έχω ονομάσει δρόμου θανάτου, από αρχές. Είναι ένας δρόμος που δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Η αείμνηστος σύζυγος μου δεν είχε πρόβλημα υγείας αλλά από την εκείνη την ημέρα κλείστηκε στον εαυτό της και μετά από κάποιο καιρό έπαθε καρδιακή προσβολή και για αυτό δεν είναι εδώ».

«Η γυναίκα μου είχε εισπνεύσει καπνό, έζησε 4 ημέρες και πέθανε»

Ο Παναγιώτης Μανέτας, περιέγραψε : «Η γυναίκα μου ήταν ΑΜΕΑ κατάκοιτη σε ένα κρεβάτι, εγώ την φρόντιζα. Υπήρχε μία γυναίκα γνωστή μου, στο Νέο Βουτζά, που μας φιλοξένησε επειδή δεν είχαμε που να μείνουμε. Όλα τα χρήματα τα ξόδεψα για την αρρώστια της γυναίκας μου που είχε σκλήρυνση κατά πλάκας. Μου είπε η γυναίκα που μας φιλοξενούσε να φύγουμε όταν έπιασε η φωτιά στην Πεντέλη. Της λέω ας περιμένουμε.

Στο μεταξύ βλέπω δύο πυροσβεστικά να κατεβαίνουν κάτω. Μου έκαναν με χέρι νόημα να φύγω. Πήγα στο σπίτι. Η φωτιά είχε φτάσει 20-30 μέτρα από σπίτι. Λέω πάμε να φύγουμε. Βάζω τη γυναίκα μου, στο αναπηρικό καρότσι, μου φωνάζει η γυναίκα που με φιλοξενούσε "δεν μπορώ να περπατήσω". Ήρθε ένας ιδιώτης με φορτηγάκι λέει έλα να σας πάρω. Θα βάλω γυναίκα σου πίσω στην καρότσα. Πήγαμε να την σηκώσουμε. Η φωτιά είχε πλησιάσει.

Λέω στη γυναίκα φύγε με φορτηγάκι. Άρχισα να καίγομαι με όλο το σώμα. Λέω πρέπει να σώσω τη γυναίκα μου. Την έπιασα από τα χέρια και την τράβηξα. Την πήγα σε ένα σπίτι και την προφύλαξα εκεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Προσευχήθηκα. Μου έφερε ο Θεός δύο αγγέλους, εκτός υπηρεσίας, ήρθαν εκεί μας βρήκαν και μας έσωσαν. Αυτοί έσωσαν 20 με 30 άτομα. Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε τη γυναίκα μου. Ήμουν 1,5 με δύο ώρες.

Ήρθε αυτοκίνητο πυροσβεστικής έσωσα τη γυναίκα, αλλά, είχε εισπνεύσει καπνό. Έζησε 4 ημέρες και πέθανε. Εγώ έμεινα στο νοσοκομείο. τρεις μήνες. Δυστυχώς δεν υπήρχε κανείς να μας πει τι να κάνουμε. Ευτυχώς πιστεύω στο Θεό και με έσωσε. Μία ενημέρωση κάτι δεν υπήρχε, μας αφήσανε. Η φωτιά δεν με είχε αγγίξει. Τα θερμικά αέρια. Δεν έχασα τη ψυχραιμία και έτσι σώθηκα. Ζητάω δικαιοσύνη για την αμέλεια και ζητάω να μη συμβεί αυτό ξανά ποτέ».

«Η μητέρα μου πέθανε σαν ποντίκι στη φάκα»

Ο Έκτωρ Διαμαντίδης που έχασε τη μητέρα του κατέθεσε: «Η μητέρα μου ήταν η χαρά της ζωής. Την ημέρα που την έχασα με αυτόν τον τρόπο έχασα τη χαρά της ζωής. Δυστυχώς κάποιος της στέρησε τη δυνατότητα να γνωρίσει την εγγονή της που φέρει το όνομα της και στην κόρη τη δυνατότητα να γνωρίσει τη γιαγιά της. Άκουσα για φωτιά Κινέτα και θεώρησα ότι θα κατασβεστεί.

Όταν άκουσα για φωτιά στην Καλλιτεχνόπουλη ανησύχησα. Γύρω στις επτά παρά είκοσι βρήκα τη μαμά μου. άκουσα ένα ουρλιαχτό και Έκτορα «τρέχω να σωθώ, καίγομαι». Κατάλαβα ότι βρισκόταν σε κίνδυνο. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον πατέρα και τον πατριό μου, δεν τα κατάφερα. Δεν κατάφερε να επικοινωνήσω ούτε με πυροσβεστική και αστυνομία.

Κάποια στιγμή βρήκα με πατριό μου. Μου είπε να φανώ ψύχραιμος, μου είπε ότι η μητέρα μου δεν τα είχε καταφέρει.Δεν το πίστευα, του έλεγα δώσε μου τη μητέρα μου. Έπαθα κρίση πανικού.Όταν ενημέρωσα πήρα το θείο μου και μου είπε ότι θα επικοινωνήσει με συγγενείς μας Νέα Μάκρη.

Προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε με τον πατριό μου, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη τα είχε χαμένα. Πήγαμε προς τη Νέα Μάκρη. Δεν είδα την πυροσβεστική ή άλλη υπηρεσία που να καθοδηγηθεί κατοίκους. Ο θείος μου, με τις ξαδέλφες μου, προσπάθησαν να προσεγγίσουν το σπίτι. Ανεβήκαν στο σπίτι που φλεγόταν και δεν μπορούσαν να μπουν μέσα. Γύρω στις 4 τα ξημερώματα πήγαμε στο ΑΤ Νέας Μάκρης για να δηλώσουμε τη μητέρα μου αγνοούμενη…

«Ήμουν στα χαμένα, έχω κενό μνήμης»

Την ώρα που φτάσαμε στην οικεία ένα κομμάτι ακόμη μισό καιγόταν, κεραμίδα σπασμένα, δέντρα καμένα, ένα σπίτι που φλεγόταν ακόμα. Ο πατριός μου κατευθυνόταν προς σαλόνι. Εγώ ήμουν στα χαμένα, απλά ακολουθούσα. το μόνο που θυμάμαι είναι ο πατριός μου να ουρλιάζει στο θείο μου, η μητέρα μου ήταν στην κουζίνα, έχω κενό μνήμης. Έμαθα ότι ούρλιαξα και με άρπαξαν να βγω εδώ»

Ο μάρτυρας περιέγραψε πως κάποιος από το πλήρωμα του ΕΚΑΒ που κατέφθασε στο σημείο είπε χαρακτηριστικά «όχι ρε γ… είναι ο τέταρτος νεκρός που βλέπω σήμερα». «Το να βλέπεις τη μητέρα σου πάνω στη σακούλα δεν είναι και το πιο ευχάριστο. Η κατάσταση στο Γουδί ήταν απελπιστική. εκεί μου είπαν πως έχει μεταφερθεί στην ιατροδικαστική στο σχιστό, παίζανε μπαλάκι με τους νεκρούς μας.

Είναι 11 παιδιά που έχουν πεθάνει που σύμφωνα με το κράτος έχουν 95% ευθύνη γιατί τα σκότωσαν. Τη μητέρα μου μία εβδομάδα μετά μου είπαν να μην την δω καλύτερα διότι βρισκόταν εκτός ψυγείων. Η μητέρα μου πέθανε σαν ποντίκι μέσα στη φάκα, μέσα στο σπίτι, στο Μάτι, εκείνη την ήμασταν μόνοι μας. Όταν η μητέρα μου ούρλιαζε ο κατηγορούμενος που βρίσκεται ενώπιον σας είχε πάει για καφέ το με δεσμό του.Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις αστυνομικές δυνάμεις, πυροσβεστική και κράτος.

«Ο πατριός μου συνάντησε στη λεωφόρο Μαραθώνος ένα πυροσβέστη που μετέφερε ηλικιωμένες. Του είπε να πάει να την βοηθήσει. Του είπε πως δεν μπορεί, μετά από ημέρες, τον είδαμε γιατί δεν είπες ότι ήταν η Τάνια να έρθω αν την σώσω» περιέγραψε ο μάρτυρας.

«Πώς μπορείς να ζεις όταν δεν κράτησε το λογό σου στον έρωτα της ζωής σου»

Ο Γεώργιος Καΐρης περιέγραψε στο δικαστήριο για το χαμό της γυναίκας του. «...Μπαίνω σπίτι αρχίζω να φωνάζω. Την ώρα που κατέβαινα συνειδητοποιώ ότι έχουν πάρει φωτιά τα πάντα. Της λέω μη φοβάσαι, της έδωσα το λόγο μου, μη φοβάσαι θα ανέβω να σε πάρω. Πως μπορείς να ζεις όταν έχεις δώσει τον λόγο σου στον έρωτα της ζωής σου και δεν τον κράτησες.

Δεν ξέρω πως ζω πως υπάρχω...Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα βανάκι, το σταμάτησα κλαίγοντας ουρλιάζοντας, του λέω βοήθησε με είναι η γυναίκα μου, ζει, πάμε να την πάρουμε. Και μου λέει εγώ είμαι εδώ για άλλη δουλεία και σηκώνεται και φεύγει».

Σε αντίθεση κάποιοι άλλοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν «Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν δύο εθελοντές και ανεβήκαμε στο σπίτι. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν υπήρχε ούτε πυροσβεστικό, ούτε αστυνομία μόνοι ήμασταν. Την ώρα που αντικρίσαμε το σπίτι ακόμα καιγόταν. Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε μέσα.

Υπάρχει διάδρομος. Δεξιά και αριστερά είναι κουζίνα. Εκείνη στιγμή σταματήσαμε στο διάδρομο. Φώναξε ο πρώτος κάνε πίσω έχουν τελειώσει όλα. Τι έχει τελειώσει; Δε ξέρω. Έχω αρχίσει ουρλιάζω και κλαίω, με αρπάζει πίσω πυροσβέστης και με βγάζει έξω. Εγώ ήθελα να γυρίσω. Με άρπαξαν και με έβαλαν στο πυροσβεστικό ήταν οι μόνοι που με συλλυπήθηκαν.

Μπήκαμε, δεν είμαι ειδικός, δεν έπρεπε να πάει να την αρπάξει εάν είχε σφυγμό. Η Τάνια ζούσε μία ολόκληρη ώρα. Η Τάνια είπε ξέρω ότι θα πεθάνω, καίγονται τα πάντα. Πως ζεις; Που έδωσα το λόγο μου ότι θα πάω να πάρω τη γυναίκα μου και δεν υπήρχε κανένας να με βοηθήσει. Ήμουν σε σοκ. Με πήρε ξάδελφος της και πήγαμε σπίτι του.

Το χειρότερο, πρέπει να απαντήσω στο παιδί μας, να του πω τι, τι να του πω ότι η μάνα σου κάηκε, δεν ζει… Όταν με πήρε Έκτορας του είπα θέλω να είσαι δυνατός η μαμά κάηκε. Εισέπνευσε αιθάλη και εγκαύματα. Επειδή έμεινε αβοήθητη μια ώρα. Επειδή κάποιοι είχαν πάει με φιλενάδες τους βόλτα και πίναμε καφέ. Με πήρε τηλέφωνο και ο αδελφός της ο μικρός που τον είχε μεγαλώσει η Τάνια.

«Πώς ένα παιδί μπορεί να αντικρίσει τη μάνα του πεθαμένη»

Τι να του πω; Λέει ο Έκτορας πάμε να την δηλώσουμε αγνοούμενη. Πήγαμε αστυνομία μας είπαν να πάμε πυροσβεστική. Είπαμε τα τηλέφωνα ήταν ανοικτά. Μας είπαν χρειάζεται εισαγγελική παρέμβαση για να εντοπιστεί σήμα. Πήγαμε στην πυροσβεστική. Μας είπαν εκεί δεν υπήρχε κανένας περάσαμε. Στις 9:30 ήμουν πρώτος που μπήκε σπίτι.

Δέκα η ώρα υπήρχαν τρεις εθελοντές και πηγαίνανε πόρτα-πόρτα. Η Τάνια στις 10 ήταν νεκρή. Εντοπίσαμε εικόνες πολέμου. Εν καιρώ ειρήνης έγινε πόλεμος, από ανυπαρξία του κράτους μας αφήσανε να καούμε» τόνισε ο μάρτυρας.

Στη συνέχεια, όπως περιέγραψε, μπήκαν στο σπίτι και βρήκαν την Τάνια. «Πρώτος, εγώ, πίσω Έκτορας και πίσω ο Γιώργος Αναστασίου. Αντικρύσαμε αυτό εδώ (δείχνει φωτογραφία). Εδώ ήταν πεσμένη Τάνια. Ο Έρωτας της ζωής μου. Ζούσε επί μία ώρα και κατέληξε εδώ μόνη κι αβοήθητη. Προσπάθησα να προστατέψω το παιδί μας και είπα στον Αναστασίου πιάσε τον Έκτορα.

Πώς ένα παιδί μπορεί να αντικρίσει τη μάνα του πεθαμένη. Βγήκαμε έξω κλαίγοντας, ουρλιάζοντας. Εμφανίστηκε πυροσβεστικό τους είπα έχουν τελειώσει όλα. Εμφανίστηκε ιατρός Εκαβ του έκαναν νόημα πυροσβέστες έχουν τελειώσει όλα. Ήταν μοναδικός που είδα να κλαίει και να λέει δε γίνεται είναι ο τέταρτος που βρίσκω σήμερα. Τι βλέπεις κυρία πρόεδρε;

Ένα κίτρινο σάκο, να μεταφέρουν τη σορό του ανθρώπου σου σε κίτρινο σάκο. Λέω αφήστε με θέλω να την φιλήσω. Ό, τι χειρότερο να ανοίξεις ένα φερμουάρ, ο ήχος του οποίου τρυπάει το κεφάλι μου, και να πρέπει να αγγίξεις παγωμένα χείλη του ανθρώπου σου. Με αφήσανε» περιέγραψε επίσης ο μάρτυρας.

Ολοκληρώνοντας την κατάθεση του ο μάρτυρας διάβασε ένα ποίημα προς τιμήν της συζύγου και έδειξε ένα σακουλάκι με το καμένο ρολόι της στο δικαστήριο.

Η δίκη συνεχίζεται την Τετάρτη (21/12).