Μάτι, 4 χρόνια μετά: Πώς είναι η πρόσβαση στις παραλίες;

Στις 23 Ιουλίου του 2018, δύο στοιχεία της φύσης, φωτιά και αέρας, «συνεργάστηκαν» και δημιούργησαν τη φονικότερη πυρκαγιά της σύγχρονης Ελλάδας.

Πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για το Μάτι. Λάθη του κρατικού μηχανισμού και αστοχίες οδήγησαν στον εγκλωβισμό κατοίκων και τη συγγραφή μιας από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Συνολικά 103 άνθρωποι χάθηκαν από τον Νέο Βουτζά μέχρι το Μάτι και το Κόκκινο Λιμανάκι.

Μια εντολή εκκένωσης που δεν ήρθε όπως και όταν έπρεπε, ένα ανύπαρκτο σχέδιο πυρόσβεσης και ένας λάθος υπολογισμός για κλείσιμο του δρόμου, οδήγησαν πολλούς ανθρώπους στον χαμό τους.

Το ζήτημα της δόμησης και των διεξόδων προς τη θάλασσα αναπαράχθηκε ιδιαίτερα μετά τη φονική πυρκαγιά και, προς οργή των πολιτών, συνεχίζει να αναπαράγεται ιδιαίτερα.

Η περιοχή, από την οδό Αργυράς Ακτής έως την οδό Μικράς Ασίας διαθέτει συνολικά 16 ανεμπόδιστες εξόδους προς τη θάλασσα, 14 στενά δρομάκια και δύο φυσικές εξόδους.

Πλέον, έχουν τοποθετηθεί και ταμπέλες στις εισόδους αυτών των οδών, οι οποίες αναγράφουν «παραλία».

Αυτό είναι, όμως, μάλλον παραπλανητικό, αφού μόνο λίγες είναι οι προσβάσεις αυτές που οδηγούν πραγματικά στην παραλία.

Οι περισσότερες εξ αυτών οδηγούν σε έναν χωματόδρομο, τον οποίο οι κάτοικοι αποκαλούν «παραλιακή», ο οποίος όμως βρίσκεται πάνω από γκρεμό, με ελάχιστες εκ των διόδων να διαθέτουν σκάλες ή άλλο τρόπο πραγματικής προσέγγισης στη θάλασσα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το απόγευμα της 23ης Ιουλίου του 2018, η πλειονότητα ακόμα και αυτών των διεξόδων περνούσε μέσα από τεράστια φλεγόμενα πεύκα.

Οι μαύροι κορμοί είναι διακριτοί ακόμη και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά…

Λιγοστές παραμένουν και οι σκάλες που διαθέτει η περιοχή.

O κ. Χρήστος Ιωακειμίδης, κάτοικος της περιοχής και πολιτικός μηχανικός, σε επικοινωνία του με το CNN Greece, αναφέρει δηκτικά πως:

«Το περίεργο είναι ότι από την επόμενη μέρα κιόλας όλοι συζητούσαν για τις μάντρες και τις προσβάσεις στη θάλασσα, που ήταν γελοίο. Η μετατόπιση ευθύνης από την μεριά του κράτους έχει γκεμπελικό χαρακτήρα. Το μάτι δεν έχει παραλίες. Είναι ψηλά. Η πρόσβαση στη θάλασσα είναι σε υψομετρική διαφορά από την επιφάνεια της θάλασσας. Εκτός από τρία σημεία. Σε αυτά έφτασε ο κόσμος, μπήκε στη θάλασσα και κάποιοι πνίγηκαν», σημειώνει.

Μπορεί εκ των πραγμάτων λοιπόν, κάποιος να κατανοήσει ότι η πρόσβαση στο νερό ήταν σχεδόν αδύνατη, αν συνυπολογιστεί και ο πολύ πυκνός καπνός, χωρίς την πιθανότητα κάποιος διερχόμενος να τραυματιστεί σοβαρά.

Ωστόσο, ακόμα και πολλοί που κατάφεραν να φτάσουν στο νερό πνίγηκαν αφού η θαλασσοταραχή ήταν μεγάλη και το λιμενικό μη μπορώντας να προσεγγίσει έφτασε για διάσωση μετά από ώρες.

Εξάλλου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κατόρθωσαν να φτάσουν καν στις διόδους αυτές, με την φωτιά να τους προλαβαίνει στα αυτοκίνητα και στις αυλές των σπιτιών τους.

Αναφορικά με το οικόπεδο της φρίκης, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 23 άνθρωποι, ο κ. Ιωακειμίδης λέει:

«Γι’ αυτό το οικόπεδο ούτε μήνυση δεν έγινε, απλώς χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση. Η λύση ήταν η εκκένωση. Αυτό αποδείχθηκε. Μετά το Μάτι έμαθε το κράτος ότι όταν πλησιάζει η φωτιά σε κατοικημένη περιοχή κάνεις εκκένωση».

Ο κρατικός μηχανισμός έμαθε;

Η αλήθεια είναι πως πλέον οι εκκενώσεις γίνονται ταχύτατα, πολλές φορές ακόμα και πολύ πριν την αναγκαία ώρα τους, για λόγους πρόληψης.

Ωστόσο, αναγκαία ενδεχομένως έργα που θα έπρεπε να έχουν γίνει στην πληγείσα περιοχή, ώστε να υπάρχει και ένα «Plan B», δεν φαίνεται ως σήμερα, 4 χρόνια αργότερα, να έχουν πραγματοποιηθεί.

Το γνωστό οικόπεδο είναι φραγμένο από μια κλειστή βαριά συρόμενη πόρτα.

Σκάλες επίσης που να οδηγούν προς τη θάλασσα, δεν κατασκευάστηκαν ποτέ από τους αρμόδιους, ενώ μόνο κάποια συρματοπλέγματα πράγματι ξηλώθηκαν και κάποιοι δρόμοι ανοίχτηκαν.

Ακόμα σε εθνικό επίπεδο, τα μέτρα που λαμβάνονται για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών και της επέκτασής τους σε αστικό περιβάλλον, φαίνεται πως δεν επαρκούν.

Έτσι, κάθε χρόνο χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων γίνονται στάχτη, κάτοικοι εκτοπίζονται, ζώα απανθρακώνονται και πολλές περιοχές παραμένουν ανοχύρωτες.

Σήμερα, κάποιες από τις καμένες περιοχές της πυρκαγιάς της 23ης Ιουλίου του 2018 έχουν πρασινίσει ξανά.

Η πυκνή βλάστηση όμως και τα δέντρα δεν υπάρχουν πια.

Αυτό που παραμένει είναι ο πόνος και οι τραυματικές μνήμες των κατοίκων και ένα αναπάντητο «γιατί», μαζί με μια πικρία ότι η καταστροφή και ο χαμός των δικών τους ανθρώπων μετατράπηκε σε «πολιτική επικοινωνία».

Η πυρκαγιά εκείνης της αποφράδας Δευτέρας μπορεί να έχει ξεχαστεί κάπως για την κοινή γνώμη και να μην συζητιέται πλέον πολύ αλλά για τους κατοίκους, σε κάποιους εκ των οποίων άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια στα σώματά τους, δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.