Τι είναι το panic button, πώς δουλεύει και τελικά προστατεύει; Ναι, αλλά όχι από μόνο του

Με αφορμή την ημέρα της Γυναίκας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε σήμερα Τρίτη 8 Μαρτίου από το βήμα της Βουλής, ότι σύντομα με τη βοήθεια της Vodafone θα δημιουργηθεί εφαρμογή στα κινητά τηλέφωνα που θα επιτρέπει στην γυναίκα που κινδυνεύει να ζητά βοήθεια με το πάτημα ενός κουμπιού στο κινητό της.

Τι είναι, όμως, το λεγόμενο panic button, που εφαρμόζεται και πώς βοηθά τις γυναίκες που βρίσκονται σε κίνδυνο;

Το «κουμπί πανικού», όπως μεταφράζεται στα ελληνικά -αν και η μετάφραση αυτή το αδικεί κάπως, δεν χρειάζεται να βρεθείς σε πανικό για να ζητήσεις βοήθεια- είναι μια υπηρεσία που με τη χρήση της τεχνολογίας σε βοηθά να ζητήσεις άμεσα βοήθεια εάν βρεθείς σε κάποια δύσκολη κατάσταση.

Με λίγα λόγια, υπάρχει ένας τριψήφιος αριθμός τον οποίο καλείς με το κινητό σου και αμέσως μετά πατάς στην ένδειξη «πανικού» που βγαίνει στην οθόνη. Αυτόματα, το τηλέφωνο μέσω της ειδικής εφαρμογής συνδέεται με το κέντρο της υπηρεσίας η οποία θα λαμβάνει τα τηλεφωνήματα (είτε αυτή είναι η αστυνομία είτε κάποια άλλη ειδική υπηρεσία) και εκείνη εντοπίζει που βρίσκεσαι μέσω του GPS του κινητού σου.

Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ούτε να μιλήσεις, ούτε να εξηγήσεις σε κάποιον τι σου συμβαίνει τη στιγμή που σου συμβαίνει και πιθανώς δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτα.

Το «κουμπί πανικού» δεν είναι φυσικά κάτι που μπορεί να εφαρμοστεί αύριο το πρωί, χρειάζεται τη συντονισμένη συνεργασία της τεχνολογίας με τις αρχές. Αρχικά πρέπει να δημιουργηθεί η εφαρμογή μέσω της οποίας θα λειτουργεί. Μετά πρέπει να την ενσωματώσουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Για να εφαρμοστεί καθολικά θα πρέπει να περάσει και σχετικός νόμος.

Και μετά πρέπει να προσαρμοστούν ανάλογα οι αρχές στις οποίες θα πηγαίνουν τα τηλεφωνήματα.

Πόσο αποτελεσματικό είναι;

Για παράδειγμα, στην Ινδία, όπου το θέμα της έμφυλης βίας έχει τεράστες διαστάσεις, το «κουμπί πανικού» άρχισε να εφαρμόζεται υποχρεωτικά πριν από τρία χρόνια σε 18 πολιτείες.

Εκεί, οι γυναίκες όταν βρεθούν σε κίνδυνο καλούν απλώς το 112, τον αριθμό έκτακτης ανάγκης, το δικό μας 100. Αμέσως το κουμπί εμφανίζεται στις οθόνες τους και πρέπει να το πατήσουν τρεις φορές. Τότε η κλήση συνδέεται με το Σύστημα Εκτάκτου Ανάγκης (Emergency Response Support System-ERSS), το οποίο εντοπίζει κατά προτεραιότητα την κλήση και στέλνει στο σημείο περιπολικό.

Η Ινδία είναι η μόνη χώρα που έχει καταστήσει καθολικά υποχρεωτική την ύπαρξη του κουμπιού πανικού, με νόμο του κράτους. Από το 2017, στο στάδιο της προετοιμασίας της εφαρμογής του, όλες οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας είναι υποχρεωμένες να το παρέχουν ως στάνταρ υπηρεσία στα κινητά τηλέφωνα. Και από το 2018 είναι υποχρεωμένες να παρέχουν υπηρεσία GPS.

Στις δυτικές χώρες η δυνατότητα φυσικά υπάρχει τεχνολογικά αλλά περνάει μέσα από τις ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας. Διότι για να δουλέψει καθολικά πρέπει να υπάρχει συμφωνία με όλες τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που δραστηριοποιούνται σε μια χώρα.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα δηλαδή αν το εφαρμόζει η μια εταιρεία και η άλλη όχι. Εκτός αν όλοι πάμε σε μια εταιρεία, πράγμα εξαιρετικά απίθανο.

Επίσης όλα θα εξαρτηθούν και από το βαθμό ετοιμότητας των αρχών να ανταποκριθούν στην κλήση. Το κουπί πανικού δεν φέρνει το περιπολικό στην πόρτα σου, απλώς το καλεί χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις και να του εξηγήσεις γιατί πρέπει να έρθει και που να έρθει, το οποίο είναι σημαντικό αλλά δεν αρκεί.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το κουμπί πανικού εφαρμόζεται σε πολλές πολιτείες από τις ξενοδοχοϋπαλλήλους, όταν αυτές βρίσκονται στα δωμάτια και αισθανθούν ότι είναι σε κίνδυνο από κάποιον πελάτη, το ζήτημα έχει εγείρει πολλά νομικά θέματα, όπως την άσκοπη χρήση ή τις συνέπειες που μπορεί να έχει ένας υπάλληλος γι αυτήν. Παρ' όλα αυτά, αρκετές Πολιτείες το έχουν κάνει υποχρεωτικό, όμως οι κλήσεις δεν γίνονται προς τις αρχές, αλλά προς τη Διεύθυνση του ξενοδοχείου.

Η ιδέα ξεκίνησε πολύ πριν τα smartphones, όταν μια βρετανική εταιρεία έδωσε τη δυνατότητα στα κινητά τηλέφωνα να εκπέμπουν sos με ένα SMS. Η ιδέα εξελίχθηκε και ενσωματώθηκε στις δυνατότητες του iOS, του Android, του Windows Mobile και του Blackberry.

Και φυσικά δεν αφορά μόνο στις γυναίκες, αλλά σε κάθε μορφή έκτακτης περίστασης που μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Συμπερασματικά, η ιδέα είναι πάρα πολύ καλή και σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι περισσότερες ιδέες είναι πολύ καλές, εκτός αν είναι κακές.

Το θέμα είναι ότι για την πρακτική εφαρμογή της χρειάζεται προσπάθεια, προσαρμογή και αναπροσαρμογή αρκετών επί μέρους παραγόντων. Ώστε να μην μείνει απλώς ιδέα και ανακοίνωση.