Όσα μας συγκλόνισαν στην πανδημία

Ο τομέας της Υγείας, η Εθνική Οικονομία, η εκπαίδευση και ο τουρισμός, δέχθηκαν ισχυρό πλήγμα από την πανδημία. Αυτοί όμως που πραγματικά έζησαν και ζουν τις συνέπειες της πανδημίας στην καθημερινότητά τους, είναι οι άνθρωποι.

Όλο αυτό το διάστημα των δύο ετών, η ιστορία κατέγραψε γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή μας συθέμελα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, υπήρξαν ανθρώπινες ιστορίες που ξεχώρισαν στη μάχη με την πανδημία για διάφορους λόγους: Άλλες διότι μιλούν για ανθρώπους που κατόρθωσαν να νικήσουν τον κορωνοϊό μετά από σκληρό αγώνα, άλλες διότι μας διηγούνται πώς κάποιοι μπόρεσαν να βγουν από τον όλεθρο και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Είναι οι ιστορίες των ανθρώπων που δεν τα κατάφεραν και πλέον καταλογίζονται μεταξύ των χιλιάδων θυμάτων από τη νόσο Covid-19 στην Ελλάδα: Είναι οι άνθρωποι «της διπλανής πόρτας», οι ιστορίες των οποίων μας συγκλόνισαν, μας ταρακούνησαν, μας έκαναν να σκεφτούμε τα πράγματα διαφορετικά και κυρίως να εκτιμήσουμε τη ζωή και όσα μας προσφέρει.

Το πρώτο κρούσμα Covid-19 στην Ελλάδα

Στις 26 Φεβρουαρίου 2020, μια 38χρονη γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη ήταν ο πρώτος άνθρωπος στη χώρα μας που διαγνώστηκε ως κρούσμα κορωνοϊού και χαρακτηρίστηκε ως «ασθενής μηδέν». Επρόκειτο για μία επιχειρηματία, που τις προηγούμενες ημέρες είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Ιταλία για επαγγελματικούς λόγους. Ο κορωνοϊός ήδη τότε είχε εξαπλωθεί με ραγδαίους ρυθμούς στη γείτονα χώρα, που πλήρωσε βαρύ τίμημα με εκατοντάδες θανάτους και κατάρρευση του συστήματος υγείας τον Μάρτιο του 2020. Η γυναίκα εισήχθη αμέσως στο ΑΧΕΠΑ, νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό στη Θεσσαλονίκη, όπου νοσηλεύτηκε σε απομόνωση με ήπια συμπτώματα. Τις επόμενες ημέρες, θετικός στον κορωνοϊό διαγνώστηκε ο εννιάχρονος γιος της 38χρονης και μία φίλη της, που όλοι πέρασαν την ασθένεια με ήπια συμπτώματα.

Έγκυες με κορωνοϊό: Η πρώτη περίπτωση και η πρώτη γυναίκα που γέννησε διασωληνωμένη

Στις 18 Μαρτίου, στη Μαιευτική κλινική του νοσοκομείου Αττικόν, σήμανε ο πρώτος συναγερμός: Μια γυναίκα που βρισκόταν σε τοκετό, διαγνώστηκε θετική στον κορωνοϊό και μεταφερόταν εσπευσμένα στο Νοσοκομείο Αναφοράς. Ήταν το πρώτο περιστατικό στη χώρα μας και κλήθηκε να το αντιμετωπίσει η καθηγήτρια Γυναικολογικής κ. Σοφία Καλεντερίδου, που μιλώντας στο CNN Greece, είχε δηλώσει: «Αυτή τη βραδιά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το βράδυ με πήρε τηλέφωνο κι ο πρωθυπουργός και επειδή ήταν και νέα γυναίκα που γεννούσε και μας είδε ξαφνικά όλους με τη στολή, που ήμασταν σαν αστροναύτες και προσπαθούσαμε να την κάνουμε να περάσει καλά και μας έβγαλε μια φωτογραφία με το σήμα της νίκης. Θεωρώ ότι ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό τότε, με αυτόν τον πρώτο τοκετό, διότι μεταδώσαμε ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα στην ελληνική κοινωνία».

Σχεδόν έναν χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 2021, το Αττικόν και η Μαιευτική Κλινική του κέρδισαν ακόμα μία σημαντική μάχη κατά του κορωνοϊού. «Στα περιστατικά που αντιμετωπίσαμε, που οι μητέρες διασωληνώθηκαν, οι περισσότερες ήταν αμέσως μετά τη λοχεία ή ήταν στο τρίτο τρίμηνο, που το μωρό δεν είχε πρόβλημα να γεννηθεί. Ήταν βέβαια πρόωρο, αλλά με καλή πρόγνωση» δηλώνει η κ. Καλανταρίδου στο CNN Greece. «Είχαμε και μία περίπτωση που η μητέρα ήταν πολύ νωρίς στην κύηση και είχε αυξημένο κίνδυνο το μωρό να έχει προβλήματα λόγω προωρότητας. Η μητέρα έπρεπε να διασωληνωθεί γιατί κινδύνευε η ζωή της, όμως αν γεννιόταν το μωρό τόσο νωρίς, θα είχε προβλήματα για όλη του τη ζωή… Αποφασίσαμε, επειδή είχαμε ήδη αποκτήσει την εμπειρία ότι υπάρχει η πιθανότητα να μην προσβληθεί το μωρό, να του δώσουμε τη δυνατότητα να συνεχίσει, ενώ η μητέρα ήταν διασωληνωμένη. Αυτό ήθελε βέβαια πάρα πολύ προσοχή από εμάς, έπρεπε να παρακολουθούμε πάρα πολύ συχνά το μωρό με καρδιοτοκογράφημα. Μετά από λίγες ημέρες, όταν το μωρό όμως ήταν αρκετά ώριμο πια, η μητέρα μπήκε σε πρόωρο τοκετό ενώ ήταν διασωληνωμένη – η ίδια δηλαδή δεν το κατάλαβε – κάναμε επείγουσα καισαρική, γέννησε και σήμερα είμαστε στην ευτυχή θέση να έχουμε και τη μητέρα και το μωρό και τους δύο υγιείς. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εμπειρίες που είχαμε και στη διάρκεια της πανδημίας, αλλά και γενικότερα, διηγείται η ίδια.

Αξίζει να θυμόμαστε πως, μέχρι στιγμής, υπολογίζεται βάσει διεθνούς μελέτης ότι 290 παιδιά στην Ελλάδα έχασαν τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονείς τους από τον κορωνοϊό. Ο αριθμός αυτός μάλιστα, αυξάνεται εάν συμπεριληφθούν και οι κηδεμόνες παππούδες, οπότε φτάνουμε τα 320 παιδιά που έμειναν ξαφνικά χωρίς έναν τόσο κοντινό τους άνθρωπο.

Ο 17χρονος που έχασε τους γονείς του, έδωσε Πανελλαδικές και πέρασε στην Ιατρική

Ο Δημήτρης Καρακώστας είναι το τέταρτο παιδί μιας οικογένειας από τη Ναύπακτο, που χτυπήθηκε άγρια από τον κορωνοϊό: Στις αρχές του 2021, οι δύο του γονείς νόσησαν και σύντομα χρειάστηκε να νοσηλευθούν και να διασωληνωθούν. Ο 17χρονος Δημήτρης ήταν μαθητής της Γ’ Λυκείου και προετοιμαζόταν για τις πανελλαδικές εξετάσεις, όταν η καθημερινότητά του ανατράπηκε από τη μία στιγμή στην άλλη: Χρειάστηκε να μάθει να ζει χωρίς τους γονείς του στο σπίτι, χωρίς την παρουσία τους για όσο διάστημα νοσηλεύονταν, ενώ δυστυχώς, η κατάστασή τους δεν βελτιώθηκε ποτέ. Αντίθετα, αυτός και τα τρία του αδέρφια χρειάστηκε να αποχαιρετήσουν για πάντα τους γονείς τους, αφού τον Απρίλιο του 2021 έχασαν τη μάχη για τη ζωή. Δύο μήνες αργότερα, ο Δημήτρης έδωσε Πανελλαδικές Εξετάσεις, έγραψε πολύ καλά και στο τέλος του καλοκαιριού επιβεβαίωσε ότι πέτυχε τον στόχο του: Εισήχθη στην Ιατρική Σχολή της Πάτρας. Ο ίδιος μίλησε για τις σκέψεις και τα συναισθήματά του στο CNN Greece: «Μου πήρε πάρα πολύ κόπο να καταφέρω ξανά να μπορέσω να αφοσιωθώ σε οτιδήποτε άλλο. Μετά από λίγο καιρό, που δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, κατάλαβα ότι ουσιαστικά ήταν η μόνη λύση που είχα για να εκπληρώσω τα όνειρά τους. Μόνο αν συγκέντρωνα όσες δυνάμεις είχα και προσπαθούσα, μόνο τότε ίσως είχα μία πιθανότητα να καταφέρω αυτό που θέλω. Είχα τη νοοτροπία ότι μόνο αυτό μπορώ να κάνω, δεν είχα άλλη επιλογή και δεν υπήρχε άλλη λύση, είδα την επιτυχία μου ως έναν μονόδρομο – όχι την επιτυχία μου, την προσπάθειά μου ως έναν μονόδρομο που έφερε και την επιτυχία μου. Βλέποντας πίσω, ιδανικά, θα ήθελα να είναι αλλιώς τα πράγματα, ωστόσο είμαι χαρούμενος γιατί όσα πράγματα από όσα έγιναν και μπορούσα να ελέγξω, τα έκανα όσο καλύτερα μπορούσα και πήρα ένα από τα καλύτερα αποτελέσματα. Οπότε, είμαι χαρούμενος κι έχω και μεγάλη όρεξη να ξεκινήσω τις σπουδές μου, να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά, να ξεκινήσω από την αρχή, να καταφέρω να πετύχω αυτό που ήθελα».

Οι γιατροί που χρειάστηκε να διασωληνωθούν

Ο κορωνοϊός δεν κάνει διακρίσεις και μεταξύ των κρουσμάτων βρίσκονται και υγειονομικοί, παρότι ίσως έχουν περισσότερες γνώσεις ως προς τα μέτρα προφύλαξης. Ο καθηγητής καρδιολογίας του ΑΠΘ Β. Βασιλικός έχει περιγράψει ως εξής την περιπέτειά του: «Στην εντατική ήμασταν όλοι μαζί, να σας θυμίσω ήταν σε κατάσταση επιστράτευσης, γιατί δεν υπήρχαν κλίνες και βάλαμε κάποια κρεβάτια στα χειρουργεία κι αναρωτήθηκα πως θα αντέξω εκεί μέσα. Αλλά από εκεί και πέρα δε θυμάμαι τίποτα. Δε θυμάμαι να μου λένε ότι θα με διασωληνώσουν (…) Σε μια στιγμή που είχα ξυπνήσει ήταν για ‘μένα η χειρότερη εμπειρία. Ένιωθα αβοήθητος, είχα τις φυσικές μου ανάγκες, κρύωνα ας πούμε και δε μπορούσα να μιλήσω. Σχεδόν πέντε μήνες, στην εντατική διασωληνωμένος δύο μήνες, άλλες πέντε εβδομάδες στην εντατική για να μπορέσω να κινητοποιηθώ και άλλες τρεις εβδομάδες στον θάλαμο, για να μπορέσω να κάνω τα πρακτικά, τα βασικά μου πράγματα, για να μπορώ να πάω σπίτι μου δηλαδή. Ξαναμαθαίνεις τη ζωή από το άλφα. Είχα την εντύπωση ότι μιλούσα, αλλά με την τραχειοστομία, δε μπορούσα να συνεννοηθώ. Και ερχόταν η σύζυγος μου και της έλεγα κάνε μου αυτό, κάνε μου εκείνο, και δεν καταλάβαινε. Κι αντιθέτως ερχόταν η νοσηλευτήρια, η οποία ήταν εκπαιδευμένη και καταλάβαινε. Και ενώ είχα την αίσθηση ότι επικοινωνούσα γραπτά καλά, μου έδειξε η σύζυγος μου τις σημειώσεις μου και τα γράμματα μου δεν ήταν ούτε νηπιαγωγείου».

Αντίστοιχη και η εμπειρία του ΩΡΛ και αντιπροέδρου του ΙΣΘ Νικόλαου Μπάτζιου: «Τα… χρειάστηκα όταν εξαντλήθηκαν όλα τα θεραπευτικά πρωτόκολλα -πήρα και ρεμδεσιβίρη- και άρχισαν να μιλάνε για διασωλήνωση στον ασθενή δίπλα μου. Δεν φανταζόμουν πόσο πολύ θα μπορούσαν να χαραχτούν γεγονότα στο υποσυνείδητο μου… Επειδή ο συνασθενής μου είχε τηλεόραση απέναντι του έβλεπε πολύ ΕΡΤ. Σας πληροφορώ ότι ακόμη και σήμερα, ύστερα από ένα χρόνο, όταν ακούω τα σήματα του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού ανεβάζω σφυγμούς. Επίσης αν και γιατρός, έπιασα τον εαυτό μου να… κλέβω στην οξυμετρία. Έπαιρνα μεγάλες ανάσες για περισσότερο οξυγόνο ώστε να μην καταγραφεί χαμηλός κορεσμός και χρειαστώ διασωλήνωση. Γενικά τις πρώτες ημέρες το παράδοξο ήταν ότι ήμουν αρκετά καλά για να πάω νοσοκομείο αλλά αρκετά άσχημα για να μείνω στο σπίτι… Μετά τη θεραπεία πήγα στο σπίτι και συνεχίζω εκεί την υποστηρικτική αγωγή… Κι εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι δεν είναι μόνο η νοσηλεία αλλά και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Μιλούσα με ασθενείς μου στο τηλέφωνο και μου έλεγαν να σταματήσω γιατί με άκουγαν που δυσκολευόμουν απίστευτα. Πέρασαν τρεις μήνες για να πλησιάσω τους ρυθμούς πριν τη νόσηση μου. Έκανα λιγότερες ώρες στο ιατρείο μου. Εκείνο που με άγχωσε περισσότερο δεν ήταν η δική μου νόσηση αλλά και ότι ολόκληρη η οικογένεια μου, η σύζυγος και τα τέσσερα μας παιδιά κόλλησαν και θα έπρεπε να βρω ποιος θα μπορούσε να βοηθήσει σε περίπτωση επιδείνωσης τόσο δική μου όσο και της γυναίκας μου.

Ο Θεμιστοκλής Τουφεκτσής, αγγειοχειρουργός, πήγε στο νοσοκομείο με οξυγόνο κάτω από 90: «Η επιδείνωση μου στην κλινική ήταν ραγδαία. Δηλαδή με το ζόρι κατάφερνα να μιλήσω με το οικείο μου περιβάλλον για 3-4 λεπτά την ημέρα. Έχω δε ομιχλώδεις αναμνήσεις πριν τη διασωλήνωση. Θυμάμαι όταν ήρθε η ώρα, είχα εξασθενήσει και δεν μπορούσα, με σέρνανε να με πάνε στον αξονικό τομογράφο, δεν μπορούσα καν να σταθώ ή να καθίσω σε αμαξίδιο… Είχα φοβερή δύσπνοια, παρόλο που έπαιρνα οξυγόνο. Την τελευταία μέρα -πριν τη διασωλήνωση- θυμάμαι που πήρα τη γυναίκα μου και της το είπα για να μην της το ανακοινώσει άλλος. Έχω υποτίθεται κάποιες αναμνήσεις αλλά θεωρώ ότι είναι από τα φάρμακα... Είχα εξαντληθεί. Με ισοπέδωσε η νόσος. Σιγά σιγά, με δύσπνοια, φουλ δόσεις οξυγόνου και υποστήριξη αναπνευστική. Δεν μπορούσα να κινηθώ. Είχαν αδυνατίσει όλοι μου οι μυς, δε μπορούσα να σταθώ σε όρθια θέση. Έκανα περίπου μία βδομάδα για να καταφέρω να είμαι σε καθιστή θέση στο κρεβάτι, τέτοια ήταν η μυϊκή αδυναμία. Για να καταφέρω να πάω τουαλέτα, δύο βήματα, έκανα 14 μέρες».

Η συγκλονιστική περιγραφή της εμπειρίας του καταλήγει επισημαίνοντας το στοιχείο της απομόνωσης: «Επί δύο μήνες δεν είδα μία ανθρώπινη φυσιογνωμία, δεν είδα ανθρώπινα μάτια. Έβλεπες μόνο στολές, γυαλιά, σαν μία επιστημονικής φαντασία ταινία, το οποίο αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί πράγμα μιλάμε. Είναι κρύο και σε μία κατάσταση γενικότερης θολούρας. Θυμάμαι καθόμουν στο κρεβάτι κι έβλεπα μόνο το οστό από την άρθρωση του γόνατος, δεν έβλεπα πού ήταν οι μύες, είχανε λιώσει τα πάντα, δεν έβλεπα τίποτα, δεν έβλεπα τη γάμπα μου, δε μπορούσα να τη δω, είχανε λιώσει τα πάντα, και δεν ήμουνα αδύνατος άνθρωπος. Είχανε ατροφήσει πλήρως, είχα χάσει μεγάλη μυϊκή μάζα και μεγάλο βάρος, δηλαδή πάνω από 20 κιλά».

Οι οικογένειες που ξεκληρίστηκαν

Στη Λαμία, ένα ζευγάρι 57 και 52 ετών έχασε τη ζωή του με διαφορά μόλις 15 ημερών, αφήνοντας πίσω τρία παιδιά. Μία γυναίκα από τον Δομοκό, 45 ετών, άφησε την τελευταία της πνοή από κορωνοϊό στο ΚΑΤ, ενώ δύο εβδομάδες νωρίτερα είχε χάσει από την ίδια αιτία τον σύζυγό της. Στο Μύρκινο Σερρών, μέσα σε τρεις ημέρες, «έσβησαν» ο πατέρας, η 48χρονη κόρη του και η σύζυγος και μητέρα, 67 ετών. Στην Καρδίτσα ένας μουσικός και εκπαιδευτικός, 34 ετών, έχασε τη μάχη και άφησε πίσω του ένα μωρό ενός έτους.

Στη Θεσσαλονίκη, ένας 48χρονος πατέρας και η 46χρονη σύζυγός του, έχασαν τη μάχη, αφήνοντας πίσω τρία μικρά παιδιά. Λίγους μήνες νωρίτερα, η ίδια οικογένεια λόγω κορωνοϊού είχε χάσει παππού και γιαγιά.

Δυστυχώς, μεταξύ των θυμάτων του κορωνοϊού, υπάρχουν βρέφη και μωρά: Τον Ιανουάριο του 2022 κατέληξε από κορωνοϊό ένα βρέφος πεντέμισι μηνών στο νοσοκομείο Κατερίνης, ενώ την ίδια περίοδο, ένα μόλις 52 ημερών βρέφος έφυγε από τη ζωή, στη Θεσσαλονίκη. Συνολικά επτά παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στην Ελλάδα από τον κορωνοϊό.

Οι υγειονομικοί διηγούνται όσα έζησαν

Το προσωπικό των νοσοκομείων στη χώρα μας, αυτά τα δύο χρόνια, έχει κληθεί να διαχειριστεί άπειρες καταστάσεις. Το δέσιμο με τους ασθενείς αναπόφευκτο, καθώς αυτοί νοσηλεύονται εντελώς μόνοι, χωρίς τη δυνατότητα επαφής με τους δικούς τους ανθρώπους σε μια τόσο ευάλωτη στιγμή. Η διευθύντρια της Α΄ΜΕΘ του Νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, Μηλίτσα Μπιτζάνη θυμάται το περιστατικό που την έχει συγκλονίσει: «Νοσηλεύαμε μητέρα με κόρη και συνήλθε πρώτα η μητέρα. Την προχωρήσαμε και το πρώτο πράγμα που μας είπε ήταν ότι “είναι και το παιδί μου άρρωστο, τι κάνει”; Και το παιδί της ήταν… απέναντι αλλά δεν της λέγαμε, ότι είναι εκεί, διασωληνωμένη. Της λέγαμε ότι πάει καλά, αλλά δεν της λέγαμε ότι ήταν απέναντι γιατί σίγουρα θα αναστατωνόταν όταν θα την έβλεπε. Επίσης με έχει συγκλονίσει ότι πολλές φορές εμείς νοσηλεύαμε το ένα μέλος της οικογένειας και το άλλο μέλος νοσηλευόταν σε κάποιο άλλο νοσοκομείο ή σε κάποιον άλλο χώρο. Και ενώ ο δικός μας πήγαινε καλά, μαθαίναμε ότι ο άλλος συγγενής είχε καταλήξει».

Ο διευθυντής του 424 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Γιάννης Κατσιαδράμης μιλάει για έναν νέο άνθρωπο που δεν πρόλαβε να δει το παιδί του: «Τριανταεπτάχρονος ασθενής, αρνητής του εμβολιασμού, ο οποίος διακομίστηκε σε μας από άλλο δημόσιο νοσοκομείο λόγω ελλείψεως κλίνης ΜΕΘ, μετά από περίπου έναν μήνα νοσηλείας, απεβίωσε. Το τραγικό είναι ότι μια μέρα πριν τον θάνατό του γεννήθηκε το πρώτο του παιδί και δεν πρόλαβε να το δει».

Η επικουρική νοσηλεύτρια Στέλλα Χινάκη θυμάται ένα ζευγάρι που έχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό στο νοσοκομείο Σερρών. «Σε έναν θάλαμο ο σύζυγος, σε έναν άλλο η σύζυγος, ένα ανδρόγυνο. Μου λέει “τι κάνει η σύζυγός μου;”. Του λέω “είναι μια χαρά, σε χαιρετάει”. “Μπορείς σε παρακαλώ πάρα πολύ να πας να της αφιερώσεις ένα τραγούδι;” Με πόνο ψυχής, δεν μπορούσα να μην κάνω την αφιέρωση. Χάθηκε… Και η σύζυγος χάθηκε. Δυστυχώς, κλαίμε οικογένειες, χάνονται οικογένειες», περιέγραψε η ίδια.

«Ήμασταν γυμνοί με ένα σεντόνι και κάτι τρομακτικά πράγματα στο στόμα»

Μία γυναίκα από την Κάλυμνο, ένα από τα νησιά μας που χτυπήθηκαν από τον κορωνοϊό πολύ άσχημα, βρέθηκε διασωληνωμένη και περιγράφει με συγκλονιστικά λόγια την εμπειρία της: «Μόλις κάναμε την ακτινογραφία, χάλια. Εν τω μεταξύ δεν είχα ούτε βήχα ούτε κάτι για να σκεφτώ ότι η ακτινογραφία θα ήταν χάλια. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ούτε καν πυρετό δεν είχα» θυμάται η 39χρονη Ρένα Σφουγγαριστού. «Δεν ήμουν καλά, ώσπου παρακάλεσα εγώ τον γιατρό να μου κάνει διασωλήνωση. Του λέω ‘αν είναι να φύγω δε θέλω να σκάσω. Καλύτερα να κοιμάμαι και να μην καταλάβω αυτό που θα μου συμβεί» πρόσθεσε. Τελικά διασωληνώνεται και με συνοδεία του Λιμενικού διακομίζεται από την Κάλυμνο στο νοσοκομείο της Σάμου, εκεί όπου πάλεψε 42 μέρες στη διασωλήνωση.

«Ήμασταν όλοι γυμνοί με ένα σεντόνι και όλοι είχαμε κάτι τρομακτικά πράγματα στο στόμα. Δεν μπορώ, είναι πολύ δύσκολο» δηλώνει. Μαζί της, δεκάδες ακόμη συντοπίτες της που δε γύρισαν ποτέ. «Νοσήσαμε εκείνο το διάστημα στην Κάλυμνο 55 άτομα και γυρίσαμε τρεις, οι 52 δεν τα κατάφεραν», λέει με πόνο στη φωνή. Μιλώντας στο LIVE NEWS για την εμπειρία της, η 39χρονη Ρένα δήλωσε πως το πλέον επίπονο στάδιο δεν ήταν εκείνο της διασωλήνωσης αλλά εκείνο της ανάρρωσης, απομονωμένη σε ένα άδειο δωμάτιο Covid. «Αν περπατούσα πιστεύω ότι θα έπεφτα από το παράθυρο. Από τον 4ο όροφο. Τόσο άσχημα. Ένιωθα πόνο, ότι πέρασε οδοστρωτήρας από πάνω μου» είπε. Επέστρεψε στο σπίτι της μετά από τέσσερις μήνες νοσηλείας και χρειάστηκε 2,5 επιπλέον μήνες για να ξανασταθεί στα πόδια της.

Δείτε εδώ το αφιέρωμα του CNN Greece για τα δύο χρόνια της πανδημίας Covid-19