Η πραγματικότητα ενός χωρισμένου Πατέρα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού

Με λένε Αφροδίτη και είμαι 3,5 χρονών...

Δεν αμφιβάλω πως η μαμά μου με αγαπάει. Ξέρω όμως πολύ καλά τι είναι καλό για μένα. Είμαι μικρή ακόμα, ξέρω όμως τι αισθάνομαι. Το νιώθω στην καρδιά μου και η καρδιά μου πονάει από τώρα, γιατί πολύ πριν γεννηθώ άκουγα φωνές. Άκουγα τον μπαμπά μου να μου μιλάει και να μου λέει πόσο πολύ με αγαπάει.

Άκουγα τα όνειρα που έκανε για μένα και όλα όσα θέλει να μου δώσει και να με διδάξει. Λαχταρούσα να γεννηθώ. Να δω ποιος είναι, πως μοιάζει. Το ίδιο λαχταρούσε και αυτός.

Θυμάμαι μια τεράστια σκιά τις πρώτες ώρες που γεννήθηκα, δύο τεράστια χέρια να με σηκώνουν ψηλά. Μια όμορφη ζεστασιά γύρω μου. Η αγκαλιά του.

Ένιωσα τον μπαμπά μου να τρέμει και μια βαριά φωνή που με το ζόρι έβγαινε μου είπε πως θα με έχει για πάντα ευτυχισμένη. Ναι είπα μέσα μου κοιτώντας την τεράστια σκιά. Ο μπαμπάς μου είναι αυτός και ένιωσα αμέσως δυνατή και ασφαλής.

Ω, που πήγε τώρα; Δεν τον βλέπω συχνά. Μόνο για λίγο έρχεται και πάλι φεύγει. Περιμένω να ξανά έρθει η ώρα να τον δω να με πάρει αγκαλίτσα. Ω, μπαμπά μου ήρθες πάλι!!! Τρέχω άτσαλα και παραπατώ, δεν με νοιάζει, ξέρω θα με πιάσει και αν δεν προλάβει πάλι δεν με νοιάζει.

Σήκω κουκλίτσα μου, μου λέει με σταθερή γεμάτη φωνή και παίρνω δύναμη, από εκείνον, να δείξω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, με σφίγγει στην τεράστια αγκαλιά του, με σηκώνει ψηλά να δω μέχρι που φτάνει ο κόσμος. Ψηλά να μάθω να πετώ, να φτάσω μακριά μου λέει, σαν τα πουλιά ελεύθερη να κάνω ότι λαχταρά η καρδιά μου. Μα είμαι μικρούλα ακόμα και φοράω πάνα στον ύπνο μου. Χαχαχαχα. Πόσο αστείος είναι ο μπαμπάς μου αλλά και πόσο γλυκός.

Προσπαθεί να τα κάνει όλα τέλεια, είμαι η πριγκίπισσα του. Τρέμουν τα χέρια του μήπως και δεν το κάνει καλά και η μαμά που παραμονεύει να τον μαλώσει, μα εκείνος αδέξια αλλά συγχρόνως τρυφερά και με αργές κινήσεις πάντα μου μιλάει για να με ηρεμήσει. Να κοίτα Αφροδίτη μου, τώρα θα βάλουμε πουδρίτσα. Ο μπαμπάς μου μπορεί και μιλάει με όλα τα ζώα, κάνει όλες τις φωνές τους.

Στο φαγητό πάντα με βοηθάει να αδειάσω το πιάτο μου. Μια μπουκιά τρώω εγώ μια εκείνος και όταν αδειάσω το πιάτο μου έρχεται η ώρα που θα με βάλει στους ώμους του εκεί ψηλά. Πιο ψηλά από όλους τους άλλους. Θα με κάνει κούνια με τα μεγάλα χέρια του και θα μου πει τραγούδια. Δεν έχει καλή φωνή αλλά δε με νοιάζει. Ξέρω ότι τα έμαθε για μένα. Όταν κουραστώ θα μου πει το τραγούδι που έγραψε μόνο για μένα για τα αστέρια που θα με πάει και για τα καράβια που ταξίδεψε σε τόπους που θέλει να μου δείξει. Τα μάτια μου κλείνουν και η καρδούλα μου πονάει, ξέρω ότι αν κοιμηθώ δεν θα είναι εκεί όταν ξυπνήσω, πάλι θα περιμένω αρκετό καιρό να έρθει η ώρα όπου το μυαλό μου θα ταξιδέψει και η καρδιά μου θα νιώσει τα πιο έντονα συναισθήματα.

Γιατί είναι ο μπαμπάς μου. Γιατί είμαι η κουκλίτσα του. ΜΗΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΙΩΧΝΕΤΕ ΜΑΚΡΙΑ. ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΧΩΡΙΣΑ ΕΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ. ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΟΥ.

Η θεσμοθέτηση και στην Ελλάδα της συνεπιμέλειας κατά νομικό τεκμήριο, δηλαδή της άσκησης της επιμέλειας υποχρεωτικά από κοινού και από τους δύο γονείς (εκτός από περιπτώσεις κακοποίησης ή παραμέλησης παιδιών ή ενδοοικογενειακής βίας) αποτελεί δικαίωμα του παιδιού και θα έβαζε τέρμα σε ιστορίες σαν αυτή της Αφροδίτης.

Οποιοδήποτε ποσοστό χρόνου επικοινωνίας-ανατροφής μεταξύ γονέα και παιδιού κάτω του 35% το λιγότερο, του συνολικού, (Δλδ: 11 διανυκτερεύσεις/μήνα έως 15 διανυκτερεύσεις/μήνα) συνιστά γονική αποξένωση.

Το ανωτέρω κείμενο πρόκειται για αληθινή ιστορία όπως μας την έστειλε ένας αποξενωμένος Πατέρας που βλέπει το παιδί του περίπου 1 φορά τον μήνα για 3 ώρες, ανάλογα την επιθυμία του γονέα που έχει την αποκλειστική επιμέλεια. Τα προσωπικά στοιχεία ενδέχεται να έχουν παραποιηθεί για λόγους σεβασμού της ανωνυμίας και απορρήτου δεδομένων.