Πέθανε ο σπουδαίος στιχουργός Σπύρος Γιατράς

Ο Σπύρος Γιατράς το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν, αρχικά στο 401 Στρατιωτικό νοσοκομείο και στη συνέχεια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.

Την είδηση του θανάτου έκανε γνωστή με ανάρτηση του στο facebook ο επίσης στιχουργός Ηλίας Φιλίππου.

«Δυστυχώς οι απρόσμενα θλιβερές ειδήσεις αυτού του καιρού μας έχουν διαλύσει ψυχολογικά …Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο συνάδελφος πολυαγαπημένος φίλος σπουδαίος στιχουργός συναγωνιστής μου αμέτρητα χρόνια άνθρωπος με το αξεπέραστο χιούμορ και τη μοναδική εξυπνάδα ο…ο…ο…δε ξέρω τι να πρωτοπώ και τι να πρωτογράψω. Αγαπημένε Σπύρο Γιατρά …απίστευτη θλίψη και μεγάλο κενό δεν υπάρχουν λόγια…δυστυχώς να περιγράψουν τις στιγμές και την αλήθεια θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο του και στους δικούς του ανθρώπους», έγραψε ο ίδιος.

Ποιος ήταν ο Σπύρος Γιατράς

O Σπύρος Γιατράς ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του στα τραγούδια μεγάλων καλλιτεχνών όπως, του Στράτου Διονυσίου, του Τόλη Βοσκόπουλου, του Γιάννη Πάριου, του Θέμη Αδαμαντίδη, του Σταμάτη Γονίδη, της Πίτσας Παπαδοπούλου, του Δημήτρη Κοντολάζου, του Αντύπα, του Βασίλη Καρρά, του Νότη Σφακιανάκη, της Πάολας, του Κωνσταντίνου Αργυρού, του Νίκου Οικονομόπουλου και πολλών άλλων.

Μεγάλες επιτυχίες του Σπύρου Γιατρά είναι μεταξύ άλλων: Ο αετός, Σώμα μου, Μήπως είμαι τρελός, Στη μέση του δρόμου, Σιγανές ψιχάλες, Περπατάμε παράλληλα, Δεν θα πετάξουμε ποτέ, Είσαι ένα πιστόλι, Μα εσύ με καις, Με τα μάτια μιλάμε εμείς, Ο Νταβατζής, Οι Σκιές (Σφακιανάκης), Της γυναίκας η καρδιά, Καλύτερα μαζί σου και τρελός, Μας υποχρέωσες (Διονυσίου), Όλα σ’αγαπάνε (Γονίδης), Αν δεν είχα και σένανε (Πάριος), Άλλοθι, Δεν πάω πουθενά (Καρράς), Ήμουν κάποτε για σενα (Κοντολάζος), ‘Ενα σου σημάδι μόνο (Αντύπας), Άκουσα (Οικονομόπουλος), Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, Ύποπτο το αίσθημα σου (Μακρόπουλος), Όταν είσαι φτωχή στο μυαλό (Ζαζόπουλος).

Ο Σπύρος Γιατράς εκτός από στιχουργός μεγάλων λαϊκών επιτυχιών ήταν και οπτικός.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα σε ηλικία 27 ετών, από τη Νότιο Αφρική οπού είχε μεταναστεύσει η οικογένεια του, ήταν πια διπλωματούχος οπτικός, επάγγελμα που εξάσκησε με ιδιαίτερη αγάπη θέλοντας να είναι κοντά στον κόσμο.

«Ήμουν ένα άτακτο παιδί, ήμουν πάρα πολύ καλός μαθητής, αντιδραστικός και επειδή η επανάσταση των όπλων είναι δεύτερη, πρώτα η επανάσταση της σκέψης, ήμουν επαναστάτης» είχε πει ο ίδιος για την παιδική του ηλικία.

«Δε μπορείς να γράψεις αν δε έχεις πονέσει, αν δεν έχεις κλάψει αν δεν έχεις ερωτευτεί, αν δεν έχεις πιστέψει ότι πρέπει να είσαι ελεύθερος να σκέφτεσαι και να δίνεις» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του.