Φωτιά στη Μόρια: Το πριν και το μετά του καταυλισμού
Ανανεώθηκε:
Τέτοιες ημέρες πριν ένα χρόνο είχαμε βρεθεί στη Μόρια για ένα εκτενές ρεπορτάζ σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης στον προσφυγικό καταυλισμό, δεδομένου ότι είχε παρατηρηθεί μια σημαντική αύξηση στον αριθμό των φιλοξενούμενων μεταναστών και προσφύγων.
Οι ιστορίες των φούρνων που έφτιαχναν πίττες και ζεστό ψωμί, τα σχολεία ζωγραφικής αγγλικών και κιθάρας, τα αυτοσχέδια γυμναστήρια και πολλά ακόμα δεν άλλαζαν πολύ την ουσία των πραγμάτων.
Άνθρωποι υπό αντίξοες συνθήκες, εκτεθειμένοι σε σκληρά καιρικά φαινόμενα να προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν κάτι, να κάνουν πιο εύκολη την καθημερινότητά τους, να απασχοληθούν όσο περιμένουν την πολυπόθητη συνέντευξη που θα τους έδινε την ασυλία ή θα τους έστελνε ξανά πίσω στις χώρες καταγωγής τους.
Πριν λίγους μήνες η «κόλαση» κάηκε, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται. Το μεγαλύτερο μέρος του προσφυγικού καταυλισμού καταστράφηκε ολοσχερώς και περίπου 12.000 άνθρωποι, με τα λιγοστά υπάρχοντά τους, βρέθηκαν για ακόμα μια φορά κυριολεκτικά στο δρόμο για σχεδόν 10 μέρες μέχρι να φτιαχτεί το καινούριο καμπ στο Καρα Τεπέ.
Εκείνες οι μέρες, εν μέσω πανδημίας, ήταν δύσκολες γιατί έχαν εντοπιστεί και περίπου 200 άνθρωποι θετικοί στον κορωνοϊό.
Περιπλανήθηκα αρκετά στον κατεστραμμένο καταυλισμό. Εκεί που κάποτε έκαιγαν εστίες, έτρεχαν παιδιά στα στενά σοκάκια που είχαν δημιουργήσει οι εκατοντάδες σκηνές τώρα έβλεπες μόνο αποκαΐδια από ένα σωρό υλικά και τα αδέσποτα της Μόριας. Τίποτα δεν ήταν ίδιο και αυτό που σε κυρίευε δεν ήταν νοσταλγία αλλά ανησυχία, για το που θα πάνε πως θα ξαναφτιάξουν όλα αυτά που με κόπο είχαν καταφέρει ο καθένας στα λίγα τετραγωνικά που του αναλογούσε.
Ξεκίνησα να ψάχνω γωνιές που είχα φωτογραφίσει και την πρώτη φορά αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Όλα ήταν διαφορετικά χωρίς τις σκηνές να οριοθετούν, σημεία αναφοράς τα δέντρα που είχαν αντέξει από την πυρκαγιά κάποια αυτοσχέδια γεφύρια καθώς και η επίσημη δομή φιλοξενίας.
Αυτό που έλειπε περισσότερο από όλα όμως ήταν το χαμόγελο που συναντούσες κάθε τόσο περπατώντας στα στενά, πότε από μικρά παιδιά, πότε από γυναίκες με μαντήλες και πότε από παρέες νεαρών, γιατί έτσι συνήθιζαν να αντιδρούν όποτε έβλεπαν κάποιο «ξένο» οι κάτοικοι της Μόριας, να χαμογελούν και να χαιρετούν στη γλώσσα τους.
Για την ιστορία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν και χώρεσαν στον καινούριο καταυλισμό που έφτιαξε ο στρατός στο πεδίο βολής του Καρά Τεπέ. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν εικόνες μέσα απο τον χώρο αυτό με σκηνές πλημμυρισμένες συνοδευόμενες από μαρτυρίες για ελλείψεις σε φαγητό, τουαλέτες και ηλεκτρισμό.