«Μια μαύρη ημέρα που δεν τελειώνει»

«Όσες φορές και αν γυρίσω σε αυτό το μέρος τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.

Ως παιδί περνούσα τα καλοκαίρια μου στο Μάτι και αυτή η περιοχή είναι κομμάτι της ψυχής μου, ένα μέρος που είχα φίλους, που έκανα τα πρώτα μου μπάνια, που έμαθα να οδηγώ ποδήλατο και πολλά άλλα σημαντικά βιώματα που αποτυπώνονται βαθιά στην καρδιά ενός μικρού παιδιού και δεν λένε να φύγουν.

Γιατί κάθε φορά που επιστρέφεις σε αυτό το μέρος, ακόμα και αν τελικά το εξοχικό σου πουλήθηκε (όπως έγινε στην περίπτωσή μου) οι μνήμες αυτές "ξυπνάνε" και σε γεμίζουν με νοσταλγία και χαρά.

Εδώ και δυο χρόνια, ωστόσο, αυτή η χαρούμενη ανάμνηση έδωσε τη σκυτάλη στην απόλυτη θλίψη. Κάθε φορά που οδηγώ πάνω στην Λεωφόρο Μαραθώνος στο ύψος του Νέου Βουτζά και του Ματιού δεν τολμώ να κοιτάξω αριστερά και δεξιά. Ακόμα και αν φύτρωσαν ορισμένα δέντρα ή χτίστηκαν σπίτια, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που έγινε την 23η ημέρα του Ιουλίου προ διετίας.

Τότε που μια πύρινη λαίλαπα σκέπασε τα πάντα, διέλυσε περιουσίες, πήρε μαζί της ανθρώπους, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τις ψυχές πολλών που έμειναν πίσω αλλά έχασαν τους δικούς τους.

Ήμουν μακριά και έβλεπα τα πλάνα από τις ειδήσεις, αλλά κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ήταν σαν να το ζούσα από κοντά. Τηλεφωνούσα σε φίλους και γνωστούς που ήξερα ότι βρίσκονται εκεί αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Πώς να απαντήσουν άλλωστε όταν το έβλεπες ότι μάχονται για την επιβίωσή τους;

Κάθε φορά που έρχεται η συγκεκριμένη μέρα δεν μπορείς χωνέψεις το ότι φτάσαμε 21ο αιώνα και χάθηκαν τόσες ψυχές άδοξα. Είτε ήταν γνωστοί, φίλοι ή άγνωστοι, το θέμα είναι ότι χάθηκαν και αυτός ο τόπος σε γεμίζει με θλίψη την ώρα που έπρεπε να δακρύζεις από χαρά.

Δεν θέλω να σταθώ στις χαμένες περιουσίες ή το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, αλλά ακόμα και σήμερα ανατριχιάζω σκεπτόμενος τι συνέβη και το πόσο άδικα χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι.

Το σίγουρο είναι ένα: Το Μάτι για μένα, αλλά και για πολύ ακόμα κόσμο, δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Το Μάτι και το κάθε Μάτι. Είτε λέγεται Κινέττα, είτε λέγεται Νέος Βουτζάς, είτε λέγεται Ραφήνα.

Εκτός από τα αγαπημένα πρόσωπα, η φωτιά πήρε μαζί της και κάθε όμορφη ανάμνηση. Μετέτρεψε τις στιγμές ανάπαυλας σε ένα σενάριο που παραπέμπει σε ταινία τρόμου. Μόνο που εδώ όλα είναι αληθινά. Η σκέψη μου μια τέτοια μέρα και κάθε τέτοια μέρα, θα είναι μόνο στους ανθρώπους που έφυγαν και πολύ περισσότερο σε εκείνους που έμειναν πίσω για να θρηνήσουν.

Υ.Γ. Μέσα στους ανθρώπους που χάθηκαν είχα έναν γνωστό που δεν είχε κλείσει καν τα 30 του χρόνια. Μετά από ενάμιση χρόνο έμαθα ότι η μητέρα του δεν ζει πια. Τυχαίο;»