Μάγδα Φύσσα: Μετά από επτά χρόνια αντέχω ακόμη και είμαι εκεί, παρούσα

Σε μια σπάνια προσωπική συνέντευξη στην εφημερίδα Lifo, η Μάγδα Φύσσα θυμάται τα ξέγνοιαστα παιδικά της χρόνια στο χωριό της, το Χαλκιόπουλο Αιτωλοακαρνανίας, ενώ μιλάει για τον αγώνα που δίνει η οικογένειά της από το 2013.

Για την Μάγδα Φύσσα και την οικογένειά της, όλα άλλαξαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013. «Τον θυμάμαι από τον Αύγουστο του ίδιου έτους να τον απασχολεί κάτι. Εκεί που ήταν χαρούμενος, βυθιζόταν στις σκέψεις του. Παρότι είχε τακτοποιήσει το εργασιακό του μέλλον, τον παρατηρούσα μερικές φορές και έδειχνε σαν να ήταν σε κατάθλιψη».

Όσα περιγράφει για την τελευταία φορά που είδε ζωντανό τον γιο της, Παύλο, συγκλονίζουν:

«Ήταν γύρω στις 5 το απόγευμα όταν τον φίλησα, τον χαιρέτησα, με την κοπέλα του τη Χρύσα, και είπαμε ότι θα πιούμε τον καφέ μας στο μπαλκόνι το επόμενο πρωί. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό. Αργά το βράδυ, ο κλήρος έπεσε στον σύζυγό μου να με ενημερώσει. Στην αρχή μού είπαν ότι είχε χτυπήσει. Δεν τους πίστεψα. Ήξερα ότι είχε συμβεί κάτι σοβαρό. Όταν άνοιξα την πόρτα, θυμάμαι ότι είπα στον Τάκη: «Μέχρι εδώ ήταν;». Αλλά είχα μια ρημάδα ελπίδα μήπως και…».

Όταν είδε και πάλι τον γιο της, το κακό είχε ήδη συμβεί: «Ξανασυνάντησα τον γιο μου στις 3 μετά τα μεσάνυχτα στον νεκροθάλαμο του Γενικού Κρατικού Νίκαιας. Πολύς κόσμος γύρω μου, αλλά κανείς δεν μου μίλαγε. Μετά από λίγο είδα το άψυχο σώμα του. Προσπάθησα να τον ζεστάνω. Ήθελα να φύγουμε από κει μέσα. Δεν μπορούσα να τον αποχωριστώ. Τρεις μαχαιριές. Είδα τα τραύματα στον πνεύμονα και στην καρδιά. Από τότε, ούτε ο Παύλος έχει εμάς ούτε εμείς αυτόν. Μου λείπει. Όλα μου λείπουν. Η παρουσία του, οι κινήσεις του, η φωνή του. Κι εκείνη η πόρτα που, πλέον, δεν ανοίγει. Από τότε ξεκίνησε ο γολγοθάς μας» αναφέρει η ίδια για εκείνη την νύχτα.

«Για έναν ολόκληρο χρόνο δεν ήθελα να ξέρω λεπτομέρειες για το πώς έγινε. Μάλιστα, ένα χυδαίο πρωτοσέλιδο κατάφερα να το δω μετά από τέσσερα χρόνια. Και ο Θέμος δεν ήταν εκεί για να με δει που χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Αλλά, ο Θεός ας τον αναπαύσει».

«Κτήνη χωρίς ίχνος μετάνοιας»

Αναφερόμενη στη δίκη της Χρυσής Αυγής, από την οποία δεν έχει λείψει στιγμή από τη δικαστική αίθουσα, λέει κατηγορηματικά: «Μετά από επτά χρόνια αντέχω ακόμη και είμαι εκεί, παρούσα, στην αίθουσα του δικαστηρίου για να τους δω να φυλακίζονται ως εγκληματική οργάνωση. Το γεγονός ότι είναι εκτός Κοινοβουλίου είναι μια δικαίωση και αυτό οφείλεται στον αντιφασιστικό αγώνα. Είναι αποτέλεσμα της δίκης, της κινητοποίησης που κάναμε κι έτσι μπορέσαμε να τους δούμε ξανά να κρύβονται στις τρύπες τους. Εκεί όπου ανήκουν».

Όπως υπογραμμίζει, υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές στη διάρκεια των επτά ετών. «Όμως η χειρότερη ήταν να ακούς στο δικαστήριο το σύνθημα «αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή» και να σου λένε: «Πού είναι ο Παύλος σου τώρα;». Είναι η ώρα που έφτασα στα όριά μου. Τους περισσεύει το θράσος. Έχουμε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πατέλη και ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει. Ανθρωπάκια θρασύδειλα. Ούτε για φτύσιμο δεν αξίζουν. Κτήνη χωρίς ίχνος μετάνοιας. Όμως, το κακό το έκαναν. Ο δε Μιχαλολιάκος δεν είπε ποτέ ούτε καν το όνομα του Παύλου».

«Θα ήθελα να είχα μπει μπροστά στον γιο μου και να μαχαίρωναν εμένα»

«Με τον Παύλο τα λέγαμε όλα. Αλλά θα ήθελα να έχω προλάβει, προτού φύγει, να του πω άλλη μια φορά πόσο πολύ τον αγαπούσα. Κι αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και είχα μια ευκαιρία, θα ήθελα να είχα μπει μπροστά στον γιο μου και να μαχαίρωναν εμένα».