Έβρος: O δημοσιογράφος του CNN Greece Κώστας Πλιάκος περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε

Σε μια χώρα που λειτουργούν οι θεσμοί και την ασφάλεια στο εσωτερικό έχει η αστυνομία, το να περιπολούν πολίτες με όπλα και να κυνηγούν μετανάστες, δεν ξέρω πόσο σύννομο είναι αλλά σίγουρα μπορεί να οδηγήσει σε ατυχήματα. Ή να βρεθείς σε μια δυσάρεστη κατάσταση αν είσαι δημοσιογράφος.

Σε μια τέτοια περίπτωση σύλληψης μεταναστών έγινα αυτόπτης μάρτυρας την Καθαρή Δευτέρα το βράδυ στον κεντρικό δρόμο Διδυμοτείχου - Φερών.

Τρεις μετανάστες περπατούσαν με κατεύθυνση προς τις Φέρες. Σταμάτησα δίπλα τους και τους ρώτησα από πού είναι και πού πάνε. Σε λιγότερο από ένα λεπτό εμφανίστηκε ένα αγροτικό όχημα, από το οποίο κατέβηκαν δύο άντρες και μία γυναίκα και ο ένας άντρας κρατούσε καραμπίνα. Μου είπαν ότι είναι κάτοικοι από τα γύρω χωριά και τα τελευταία βράδια βγαίνουν περιπολίες και πιάνουν μετανάστες και τους παραδίδουν στην αστυνομία.

Οι τρεις μετανάστες κατάλαβαν τι πρόκειται να συμβεί και άρχισαν να τρέχουν και τότε ο άντρας με την καραμπίνα πυροβόλησε στον αέρα. Οι δύο κατάφεραν να μπουν στα χωράφια και να εξαφανιστούν αλλά ο τρίτος έμεινε πίσω, τον έπιασαν, τον χτύπησαν και τον έβαλαν να κάτσει σε ένα σημείο στη άκρη του δρόμου. Στη συνέχεια ήρθαν άλλα δύο αγροτικά αυτοκίνητα και κατέβηκαν μερικοί ακόμη άνδρες, δεν θυμάμαι αριθμό. Κάποιοι προσπάθησαν να βρουν αυτούς που το έσκασαν και κάποιοι έμειναν στο σημείο, όπου έβαλαν τον μετανάστη να ξαπλώσει, τον χτυπούσαν τον χλεύαζαν και τον έβριζαν. Εγώ παρατηρούσα όλα αυτά από μια απόσταση 10 έως 15 μέτρων και τους ρωτούσα γιατί τον χτυπούν.

Επειδή είδαν ότι κρατούσα κινητό τηλέφωνο στο χέρι φαντάστηκαν ότι τους βιντεοσκοπούσα και στράφηκαν εναντίον μου. Τους είπα ότι είμαι δημοσιογράφος και ότι δεν βιντεοσκοπώ αλλά δεν πρόλαβα να συζητήσω περισσότερο, με προπηλάκισαν, μου πήραν το κινητό και με χτύπησαν. Στη συνέχεια ένας εξ αυτών, εξέφρασε μεταμέλεια για την ένταση, μου έπιασε την κουβέντα και μου εξέφρασε τη δυσαρέσκειά για τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν το θέμα της κρίσης στον Έβρο.

Μετά από αυτό αποχώρησα για να μην έχω περισσότερους μπελάδες και πήγα στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου για μια τυπική εξέταση η οποία έδειξε μώλωπες και θλαστικά τραύματα.

Η αλληλουχία των γεγονότων και των συνομιλιών μας μπορεί να έχει μια απόκλιση λόγω της έντασης της στιγμής και για αυτό δεν είμαι και σίγουρος για το πόσα άτομα ήταν συνολικά.

Περιέγραψα τα γεγονότα όπως τα έζησα χωρίς χρωματισμούς γιατί νομίζω ότι έχουν αξία καθαρά ως πληροφορία και θα ‘θελα να κλείσω με ένα σχόλιο.

Δεν δικαιολογώ βέβαια τη συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων ούτε απέναντί μου, ούτε απέναντι στους μετανάστες. Καταλαβαίνω ταυτόχρονα το ψυχολογικό βάρος, άγχος, φόβο, πείτε το όπως θέλετε, των κατοίκων του Έβρου λόγω της έντασης των τελευταίων ημερών.

Οι κάτοικοι εκεί ζουν εδώ και είκοσι χρόνια βλέποντας καθημερινά ανθρώπους κάθε εθνικότητας να περνούν τα σύνορα χωρίς όμως να υπάρχουν ανάλογες εντάσεις, προφανώς γιατί όσοι περνούσαν τα σύνορα ήταν περαστικοί με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα. Από τη σύντομη παραμονή μου στον Έβρο κατάλαβα ότι ναι μεν δεν έχει αλλάξει η καθημερινότητα των κατοίκων αλλά βιώνουν μια κατάσταση έντασης. Ανοίγουν την πόρτα τους κάθε μέρα και βλέπουν διαρκώς στρατό, αστυνομία, δημοσιογράφους, κάμερες, ακούν πυροβολισμούς. Σίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση και δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο.

Το να παίρνει όμως ο πολίτης τον νόμο στα χέρια του -και μάλιστα σε τέτοιες στιγμές έντασης- μπορεί να έχει απρόσμενη κατάληξη και οι τοπικές Αρχές καλά θα κάνουν να το σκεφτούν περισσότερο.