Ζωές βυθισμένες στη λάσπη: Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα προσπέρασε τη ΒΙΑΛ Χίου

Στη «δύση» του 2019, στην Ελλάδα -μια ευρωπαϊκή χώρα- υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε άθλιες συνθήκες.

Για τον περισσότερο κόσμο, οι ημέρες των γιορτών είναι ξεχωριστές. Για τους πρόσφυγες και μετανάστες στη Μόρια, τη Σάμο και τη Λέρο, όμως, κάθε μέρα είναι ίδια…

Πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν ένα κορίτσι περίπου οκτώ ετών να κρατάει το δύο ετών αδερφάκι του στα χέρια, ενώ παράλληλα να προσπαθεί να φορέσει παπούτσια στο τρίτο αδερφάκι της.

Είναι ακόμη πρωί και μόλις έχουν ξυπνήσει οι τουλάχιστον 4.500 άνθρωποι που ζουν μέσα στις λάσπες, στις αυτοσχέδιες καλύβες…

Η καθημερινότητά τους είναι γνωστή και ανιαρή. Στην ουρά για πρωινό, στην ουρά για μεσημεριανό, μεταφορά δεκάδων μπουκαλιών νερού για να πιούν, να πλυθούν, να πλύνουν ρούχα και πιάτα και να κάνουν μπάνιο.

Σήμερα, όμως, τα καροτσάκια που μεταφέρουν νερό θα κολλάνε στη λάσπη, τα παιδιά θα προσπαθούν να βρουν περάσματα να αποφύγουν τις λίμνες και τον βούρκο που έχει δημιουργηθεί στα χωράφια μετά τη χθεσινοβραδινή βροχή. Εκατοντάδες παιδιά κάθε ηλικίας κυκλοφορούν εκτεθειμένα στον καιρό, τα φίδια, τις αρρώστιες.

Άνθρωποι ή αριθμοί;

Στο κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης της Χίου -χωρητικότητας 1.014 ατόμων- διαμένουν τουλάχιστον 5.853 αιτούντες άσυλο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν την 23η Δεκεμβρίου. Μία αυτοσχέδια «πόλη» - ένας παράλληλος κόσμος ετερόκλητων εθνικοτήτων και θρησκευμάτων, με πληθυσμό που αναμένεται σύντομα να αγγίξει τους 5.000, περιβάλλει τη ΒΙΑΛ.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών -βρέφη, ενήλικες και ηλικιωμένοι- συνυπάρχουν σε αυτοσχέδιες σκηνές με έναν κοινό στόχο: την επιβίωση…

Για την πλειοψηφία που έφτασε στο νησί τους τελευταίους τρεις μήνες, η Τουρκία ήταν το πέρασμα για το «όνειρο της Ευρώπης» -ένα όνειρο που βυθίζεται στη λάσπη.

Όσο η Ελλάδα καλείται να αναλάβει επείγουσα δράση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και η διεθνής κοινότητα να μην κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα της προσφυγικής κρίσης, η κατάσταση στη Χίο –όπως και στο σύνολο των νησιών όπου καταφθάνουν πρόσφυγες- επιδεινώνεται.

Ο 6χρονος Ζούμπι από την Αλγερία έχει όγκο στο κεφάλι και πρέπει να χειρουργηθεί, μάς λέει ο πατέρας του.

Και ενώ πήραν άδεια να μεταφερθεί στην Αθήνα, η διαδικασία έχει «κολλήσει» επειδή ο μικρός δεν έχει νόμιμα έγγραφα παραμονής.

Το γεγονός ότι δεν έχει «χαρτιά» τον κρατάει στη σκηνή του, με την κάθε μέρα που περνάει να επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση της υγείας του.

Αριστερά, ο 6χρονος Ζούμπι

Ο Άχμετ από τη Συρία, 17 ετών, έχει χάσει και τα δύο του πόδια όταν καταπλακώθηκε από το σπίτι του, κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών. Η μητέρα του άνοιξε την σκηνή και τον είδα σε μία γωνία να κείτεται ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε από το καλοκαίρι.

Λίγο πιο πέρα, σε μία άλλη σκηνή βρίσκεται ο Μεσέν, 57 ετών και η Ζαουτζά, 55 ετών, ένα ζευγάρι απο το Ιράκ.

Ο Μεσέν είναι ανάπηρος και του είχε τοποθετηθεί καθετήρας. Το προηγούμενο βράδυ, ο αέρας είχε παρασύρει δυο σκηνές δίπλα από τη δική τους. Όποτε βρέχει κοιμούνται κυριολεκτικά μέσα στο νερό.

Ο 57χρονος Μεσέν, από το Ιράκ

Η Ζαουτζά, 55 ετών, έφτασε στη ΒΙΑΛ με το σύζυγό της πριν περίπου τρεις μήνες.

Κάθε σκηνή, κάθε καλύβα, έχει την δική της ιστορία. Οι άνθρωποι χαμογελαστοί σε καλωσορίζουν, έτοιμοι να σου προσφέρουν ό,τι έχουν -τσάι, γλυκά από τα γεύματα που παίρνουν- και οτιδήποτε έχουν προμηθευτεί με τα χρήματα που λαμβάνουν από το ελληνικό κράτος, περίπου 90 ευρώ το άτομο, τον μήνα.

Όλοι θέλουν να πουν την ιστορία τους, ζητούν την ευκαιρία να εξηγήσουν γιατί έφυγαν από την χώρα τους. Θέλουν να την ακούσει ο κόσμος.

Ζητούν οργάνωση, να προχωρήσουν οι διαδικασίες ασύλου και να ξέρουν αν γίνεται δεκτό.

Διαφορετικά θέλουν να επιστρέφουν στα σπίτια τους. Να μην ζουν όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες: αυτό το άκουσα με όποιον κι αν μίλησα.

Στέγαση, υγεία, ασφάλεια και αξιοπρέπεια: Τα αυτονόητα μετατρέπονται σε «προνόμια για λίγους», ενώ οι «πολλοί» ελπίζουν στην άμεση ενίσχυση του προσωπικού για την ταχύτερη εξέταση των αιτημάτων ασύλου, βάσει των κυβερνητικών ανακοινώσεων.

Δεκάδες οργανώσεις κρίνουν ότι ο νέος νόμος για τη διεθνή προστασία καταργεί βασικές εγγυήσεις της διαδικασίας ασύλου σε πρώτο βαθμό, εισάγοντας γραφειοκρατικά εμπόδια που καθιστούν αμφίβολη τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητα του συστήματος ασύλου στο σύνολό της.

Στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας υγιείς, τραυματίες, θύματα βασανιστηρίων ή σεξουαλικής βίας. Άγνωστοι μοιράζονται σκηνές και μία μεσοτοιχία από τάβλες τους χωρίζει από τα εκατοντάδες ανεμβολίαστα παιδιά, λόγω κατάργησης του ΑΜΚΑ σε ξένους υπηκόους.

«Αν φέρεις ζώα να ζήσουν εδώ όπως είμαστε εμείς, δεν θα μπορέσουν να ζήσουν».