Σοβαρές ζημιές στην πρεσβεία της Βραζιλίας από το «πέρασμα» του Ρουβίκωνα

Με μαύρες μπογιές προκάλεσαν φθορές στους τοίχους και στα γραφεία, σχεδόν σε όλους του χώρους, ενώ αμέσως μετά εξαφανίστηκαν.

Λίγη ώρα αργότερα, σε σάιτ του αντιεξουσιαστικού χώρου ανέλυσαν τους λόγους για τους οποίους πραγματοποίησαν την επίθεση, που ήταν μάλιστα, η τέταρτη συνεχόμενη μέσα σε τέσσερις ημέρες και η έκτη το τελευταίο δεκαήμερο.

Η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα:

«Το ακροδεξιό κύμα που εξαπλώνεται στις άρχουσες τάξεις σε όλον τον κόσμο κέρδισε άλλον έναν σημαντικό κόμβο. Η περιφερειακή υπερδύναμη Βραζιλία βρίσκεται υπό την ηγεσία ενός χουντικού καραβανά. Είχαν προηγηθεί με διάφορες ντόπιες ακροδεξιές εκδοχές, η Ιταλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Πολωνία αλλά και οι Φιλιππίνες, η Ινδία και βέβαια οι ΗΠΑ. Στη Λατινική Αμερική, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι λίγα χρόνια πριν, το κύμα έφερνε στην εξουσία αριστερές κυβερνήσεις και πολιτικούς, πολλοί εξ αυτών με ριζοσπαστικά παράσημα στο παρελθόν.

Το μπαλατζάρισμα πότε αριστερά πότε δεξιά, είναι βασικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας κι ένα από τα εργαλεία της για να συντηρηθεί η μαζική κοινωνική συναίνεση προς αυτή. Από αυτή τη σκοπιά η ακροδεξιά πλημμυρίδα δεν πρέπει να ανησυχεί τους πιστούς δημοκράτες. Σε λίγα χρόνια πάλι θα γυρίσει ο τροχός.

Δεν είναι όμως σίγουρο. Και αυτό για μια σειρά από λόγους που είναι πρωτότυποι, τουλάχιστον για τις τελευταίες δεκαετίες. Ο πρώτος είναι ότι βρισκόμαστε σε μία κορύφωση γεωπολιτικών ανακατατάξεων και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Όλες πλέον οι υπερδυνάμεις, μαζί και οι περιφερειακές, βρίσκονται να υιοθετούν συγκρουσιακά κυρίαρχα αφηγήματα. Κάτι που εξυπηρετεί και τα συμφέροντα των τμημάτων των αστικών τάξεων με τα οποία συνδέονται οι ακροδεξιές πολιτικές ελίτ που κυβερνούν.

Από την άλλη, αποδεικνύεται ότι αυτές οι ελίτ εννοούν πολύ περισσότερο από τις αριστερές τον ριζοσπαστισμό τους, ενώ οι προπαγανδιστικές τους αιχμές, μέσα στην αντιδραστικότητά τους, είναι πολύ εύπεπτες και αποτελεσματικές στο να πείσουν ψηφοφόρους να ρίξουν στην κάλπη ένα συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο. Οι διάφοροι Μουσολίνι που γίνονται πρόεδροι και πρωθυπουργοί φαίνεται να προσπαθούν σκληρά να αλλάξουν το τερέν της αστικής δημοκρατίας ώστε να κερδίσουν πλεονέκτημα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση...

Στη Βραζιλία άνοιξε αυτός ο κύκλος ιδιαίτερα επιθετικά. Μετά τον <<αριστερό θρίαμβο>> του Λούλα πριν χρόνια και της Ρούσεφ στη συνέχεια, οι ελπίδες όσων αρέσκονται να εναποθέτουν την αισιοδοξία τους σε εκλογικές νίκες ανά τον κόσμο και <<αντάρτες>> που λογικεύτηκαν, κατέρρευσαν. Οι <<αριστερές κυβερνήσεις>> έχουν παντού το ίδιο μοτίβο. Θα υπηρετήσουν το κεφάλαιο με τη χαρά του νεοφώτιστου, θα δούνε τις πομφόλυγές τους περί δικαιοσύνης να εξανεμίζονται στην οικονομική κρίση, θα απολαύσουν χωρίς μέτρο τα υλικά οφέλη της θέσης τους. Θα αποδειχθούν ψεύτικες, ανίκανες, αδύναμες. Απέναντί τους θα υψωθεί μια μασίφ και αδίστακτη αντιδραστική ελίτ, το ίδιο ή και περισσότερο διεφθαρμένη και ανίκανη αλλά σίγουρα όχι αδύναμη. Από την ορκωμοσία του κιόλας ο Μπολσονάρο υποσχέθηκε απαγόρευση των αμβλώσεων, μεταφορά της πρεσβείας στο Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, καταπολέμηση αριστερών ιδεολογιών και πολιτική ορθότητας. Στη συνέχεια άρχισε να καταργεί εργατικά δικαιώματα, να νομιμοποιεί τη μαύρη εργασία, να παραχωρεί στις εταιρείες-φεουδάρχες τον Αμαζόνιο, να σταματά κάθε περιβαλλοντική προστασία και συμμετοχή της Βραζιλίας σε περιβαλλοντικές συμφωνίες, να ιδιωτικοποιεί τα πάντα. Όλα αυτά μέσα σε μόλις 2 μήνες...

Ένα τελευταίο κατόρθωμά του είναι η παράδοση στην Ιταλία του αντάρτη πόλεων στις αρχές της δεκαετίας του 70, Τσέζαρε Μπατίστι ο οποίος ζούσε δεκαετίες στη Βραζιλία και του είχε απονεμηθεί χάρη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σύλληψη του Μπατίστι έγνε στη Βολιβία κατόπιν συνεννόησης της ακροδεξιάς ιταλικής κυβέρνησης και του τελευταίου αριστερού αστέρα στην περιοχή, προέδρου Έβο Μοράλες...

Η αστική δημοκρατία ανά τον κόσμο παρακμάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Κάθε μύθος της πως αποτελεί εργαλείο έστω και μερικού ελέγχου της βάσης προς την κορυφή έχει εκπέσει αφήνοντας το εκλογικό <<δικαίωμα>> σε όλο και λιγότερους ενδιαφερόμενους με όλο και πιο δευτερεύοντα κριτήρια. Ένα περιβάλλον ιδανικό για την ακροδεξιά ρητορική, ιδανικό για τον πιο άγριο φιλελευθερισμό να χρησιμοποιήσει αυτή την ρητορική σαν όχημά του. Τα ακροδεξιό κύμα που εξαπλώνεται κουβαλάει στο γονίδιό του την πιο ανελέητη ταξική κυριαρχία των καπιταλιστών. Η λύση προφανώς δεν μπορεί να είναι η ξεφωνημένη αριστερά που αποτελεί δήθεν τον άλλο δημοκρατικό πόλο και που αποτυγχάνει εξευτελιστικά. Η λύση προφανώς δεν είναι μέσα από τη συμμετοχή στην αστική δημοκρατία που γεννά το πρόβλημα. Η λύση δεν είναι εύκολη, ποτέ δεν ήταν εύκολη.

Αγωνιζόμαστε για την αυτόνομη πολιτική και ταξική συγκρότηση της βάσης. Ξέρουμε ότι ο κόσμος είναι συνδεδεμένος, οι ομοιότητες ανάμεσα στον Μπολσονάρο και στους ομοίους του στον υπόλοιπο κόσμο (και στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα) δεν είναι καθόλου τυχαίες. Γνωρίζουμε ότι κράτος και κεφάλαιο, βλέποντας ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν είναι όσο θα έπρεπε ισχυρές, διευρύνουν τα πεδία απόλυτης εξουσίας τους και δεν σκοπεύουν να σταματήσουν να επεκτείνονται.

Μέρος της καθημερινής μας μάχης είναι η εναντίωση στο κράτος και το κεφάλαιο, η διεθνιστική παρέμβαση, η συμβολική έκφραση αλληλεγγύης σε αγωνιζόμενους όπου γης. Την αλληλεγγύη μας λοιπόν στους Βραζιλιάνους αγωνιζόμενους, στην κοινωνική βάση που δέχεται αυτές τις επιθέσεις, την αλληλεγγύη μας στον αγωνιστή Τσέζαρε Μπατίστι.

Δεν μας ενδιαφέρει αν θα γυρίσει ο τροχός της αστικής δημοκρατίας και οι φασίστες θα βρεθούν πάλι από κάτω σε εκλογές. Μας ενδιαφέρει όμως ότι έχει αργήσει να γυρίσει ο τροχός της αντίστασης και της επίθεσης της κοινωνικής βάσης. Αλλά θα γυρίσει. Δουλειά μας είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε αυτό να γίνει το συντομότερο».