Νέα Σμύρνη: Προθεσμία στην 22χρονη που κατηγορείται για παιδοκτονία
Την Παρασκευή αναμένεται να απολογηθεί η 22χρονη που κατηγορείται για παιδοκτονία μετά από προθεσμία που έλαβε από την 15η Τακτική ανακρίτρια που χειρίζεται την υπόθεση.
Η δικαστική λειτουργός μετέβη στην κλινική όπου νοσηλεύεται φρουρούμενη η κοπέλα και όρισε την απολογία της για την Παρασκευή εφόσον η κατηγορουμένη είναι σε θέση να δώσει εξηγήσεις.
Σύμφωνα με τον συνήγορο της 22χρονης σπουδάστριας, Αλέξανδρο Αλεξιάδη η εντολέας του «έχει καταρρεύσει ψυχολογικά καθώς όσο περνούν οι ώρες αντιλαμβάνεται την πράξη της».
Ο συνήγορος δήλωσε πως η νεαρή σπουδάστρια «Μετανιώνει για ό,τι έκανε» και τόνισε πως «οι ειδικοί αποδίδουν την συμπεριφορά της σε επιλόχεια κατάθλιψη. Εμείς, ως νομικοί παραστάτες της, θα ζητήσουμε ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη, που είμαστε βέβαιοι ότι θα αποδείξει πως η πράξη της έγινε κάτω από έντονη ψυχολογική πίεση».
«Με έπιασε πανικός να το εξαφανίσω»
«(…) Γέννησα στη μπανιέρα του σπιτιού μου, μόνη μου και έκοψα τον ομφάλιο λώρο με ένα ψαλίδι. Το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν να μην βρει η μητέρα μου το μωρό στο σπίτι. Έπρεπε να κρύψω ότι γέννησα, όπως της είχα κρύψει και την εγκυμοσύνη, έπρεπε να εξαφανίσω το μωρό. Άνοιξα το παράθυρο και το πέταξα έξω ...».
«(…) Είχα μείνει έγκυος από έναν συμφοιτητή μου στη Καλαμάτα. Όταν του είπα ότι περίμενα παιδί εκείνος εξαφανίστηκε. Έμεινα μόνη μου. Και έγκυος και μόνη.
Δεν είπα τίποτα σε κανέναν από την οικογένειά μου. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου είχαν χωρίσει και εγώ διέμενα στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα μου. Φρόντισα να φοράω μακριές μπλούζες και γενικά φαρδιά ρούχα ώστε να μην καταλάβει κανένας το παραμικρό. Προσπαθούσα να μην αλλάξω τίποτα από τη συμπεριφορά μου για να μην υποπτευθεί κανένας το παραμικρό. Είχα καταφέρει να το κρύψω από όλους. Και φυσικά, προπαντός από τη μητέρα μου. Την ημέρα εκείνη, θυμάμαι ότι με έπιασαν οι πόνοι δυνατά. Μπήκα στο μπάνιο και όταν γέννησα με έπιασε πανικός να εξαφανίσω το μωρό να μην το βρει η μητέρα μου. Και αυτό έκανα. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο.
Όλες αυτές τις ημέρες έβλεπα τι γινόταν αλλά ήλπιζα ότι δεν θα με έβρισκε η αστυνομία, ότι δεν θα έφταναν ποτέ σε μένα»