Προσδοκίες και σχέδια: Τέσσερις νέοι και νέες μοιράζονται τις ελπίδες τους για το 2024

Κάθε νέος χρόνος αποτελεί για όλες και όλους μια ευκαιρία ανασκόπησης των στόχων που πετύχαμε τον προηγούμενο, αλλά και μια δυνατότητα να «μηδενίσουμε» το κοντέρ και να ξεκινήσουμε από την αρχή με νέα σχέδια, προσδοκίες και όνειρα.

Η Αλίτσε, 28 χρονών, έφυγε από την Ελλάδα τον Απρίλιο του 2022 ως οικονομική μετανάστρια, γιατί όπως εξηγεί «παρά τα δύο πτυχία που είχα στη φιλολογία, τα σεμινάρια και τις ξένες γλώσσες, δεν κατάφερα να βρω μια δουλειά στον κλάδο που σπούδασα που να φτάνει τα 600 ευρώ το μήνα».

Μετακόμισε στη Γλασκώβη και για τους πρώτους τρεις μήνες βρήκε μια δουλειά, όπως λέει, «ίσα ίσα για να καλύψω τα έξοδα και της μετακόμισης, αλλά τελικά κατάφερα να βάλω και κάποια χρήματα στην άκρη. Μετά βρήκα δουλειά σε σχολείο, ως παράλληλη στήριξη, χρησιμοποιώντας τις σπουδές μου».

«Μέχρι στιγμής βλέπω ότι έκανα μια σωστή επιλογή καθώς βγάζω έναν αξιοπρεπή μισθό, ζω αξιοπρεπώς, μπορώ να νοικιάζω το σπίτι μου, θεωρητικά μπορώ να πάρω ένα δάνειο για να αγοράσω ένα σπίτι, που θεωρείται συνήθης πρακτική στη Σκωτία. Οπότε δεν είναι στα πλάνα μου να επιστρέψω στην Ελλάδα το 2024» σημειώνει.

Εύχομαι να αυξηθεί ο μισθός μου, γιατί το κόστος ζωής έχει αυξηθεί ραγδαία

Με την ακρίβεια να έχει «χτυπήσει την πόρτα» και στο εξωτερικό, οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο Ηνωμένο Βασίλειο, ζητούν η αύξηση του κόστους ζωής να αντισταθμιστεί με αυξήσεις στους μισθούς. Στο πλαίσιο αυτό, η Αλίτσε ευελπιστεί μέσα στο νέο έτος «οι διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση για τις αυξήσεις αυτές να επιτευχθούν και να αυξηθούν οι μισθοί μας, γιατί το κόστος ζωής έχει αυξηθεί ραγδαία».

Παράλληλα, όπως τονίζει, θα ήθελε να εργαστεί ως φιλόλογος, καθώς όπως εξηγεί είναι κάτι που «της λείπει», ωστόσο φοβάται πως είναι δύσκολο να επιτευχθεί λόγω της γλώσσας, το να διδάσκεις στα αγγλικά έχει άλλες προϋποθέσεις.

Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που θα ήθελε σε βάθος πενταετίας να επιστρέψει στην Ελλάδα, εάν και εφόσον μπορέσει να διοριστεί σε σχολείο με σταθερές συνθήκες εργασίας και αξιοπρεπή μισθό, δεν είναι κάτι που ελπίζει, να γίνει μέσα στο 2024.

Ελπίζω να μη μετανιώσω που επέστρεψα στην Ελλάδα

Ο Νίκος από την άλλη, 26 χρονών, γύρισε το καλοκαίρι του 2023 από το εξωτερικό, όπου ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές, με τον ίδιο να επισημαίνει ότι ελπίζει το νέο έτος να μην μετανιώσει που έκανε αυτή την επιλογή.

Προοπτικά θα ήθελε να απασχοληθεί ως κοινωνικός αναλυτής, είτε στον ακαδημαϊκό χώρο, είτε σε κάποιον οργανισμό που θα διεξάγει κοινωνική και πολιτική έρευνα.

Μετά το μεταπτυχιακό του επέλεξε να γυρίσει στην Ελλάδα. Όπως διευκρινίζει όμως ο ίδιος «είχα την επιλογή να συνεχίσω έξω με ευνοϊκές συνθήκες, είτε στην Αυστρία, όπου έκανα και το μεταπτυχιακό μου, είτε να αναζητήσω κάποιο διδακτορικό ή κάποια θέση εργασίας στη Δυτική Ευρώπη».

Ωστόσο, εξηγώντας τους λόγους που τον ώθησαν να επιστρέψει, παρά τις ευνοϊκότερες, όπως τις χαρακτηρίζει, συνθήκες που επικρατούν στο εξωτερικό για την προοπτική του, σημειώνει ότι «από τη μια, έχω μια ζωή εδώ την οποία δεν μπορώ να διαγράψω τόσο εύκολα και εκτός αυτού η ζωή στην Αθήνα μου αρέσει» για να προσθέσει πως «από την άλλη πλευρά, όπως όλοι έτσι και εγώ, αναμετρήθηκα με το ερώτημα να φύγω, όμως δεν ήθελα να φύγω χωρίς να προσπαθήσω και να δώσω στον εαυτό μου μια ευκαιρία, να προσπαθήσω, ώστε να ζήσω καλά εδώ, στον τόπο μου».

Έτσι για το νέο έτος αναφέρει ότι «το πιο μεγάλο στοίχημα είναι να κάνω ένα βήμα στο ζήτημα των σπουδών μου, δηλαδή να μπορέσω να μπω σε ένα διδακτορικό μέσα στο 2024».

Ωστόσο, όπως εξηγεί «ένα από τα βασικά προβλήματα για να κάνει κανείς βέβαια διδακτορικό στην Ελλάδα είναι ότι δεν αμείβεται. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί αναγκάζονται να το συνδυάσουν με μια ακόμη δουλειά, παρόλο που το διδακτορικό από μόνο του αποτελεί κανονική δουλειά». Συμπληρώνει, δε, ότι «ακριβώς επειδή αποτελεί κανονική δουλειά, με ωράρια αντίστοιχα μιας άλλης εργασίας απασχόλησης στο εξωτερικό αμείβεσαι κανονικά κατά το διδακτορικό σου». Αυτό δεν ισχύει στην Ελλάδα.

Σε αυτό το πλαίσιο, θα ήθελε να είναι σε θέση να στηρίξει οικονομικά, είτε λαμβάνοντας υποτροφία, είτε απασχολούμενος κάπου, όπως λέει «με φυσιολογικά ωράρια, που δεν θα υπερβαίνονται». Στην δεύτερη περίπτωση όμως «ο ελεύθερος χρόνος πάει περίπατο» τονίζει.

Δεδομένων των στόχων αυτών, ελπίζει να καταφέρει μέσα στο 2024 να βρει «μια ισορροπία ανάμεσα στις δουλειές και τον ελεύθερό μου χρόνο, γιατί βλέποντας και τους συνομηλίκους μου που εργάζονται ήδη, οι τόσες επιπλέον, από το πραγματικό ωράριο, ώρες εργασίας δυσκολεύουν πολύ να βρεθεί αυτή η ισορροπία».

Ο τρίτος στόχος που θέτει για το νέο έτος ο Νίκος είναι να κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην ανεξαρτητοποίησή του και αφού μπορεί να το στηρίξει οικονομικά, να καταφέρει να νοικιάσει ένα σπίτι, γιατί προς το παρόν μένει με τους δικούς του.

Όλα αυτά, καταλήγει ο ίδιος, εντάσσονται σε μια ευρύτερη ανάγκη για τη νέα χρονιά «να δω γύρω μου κάποιες αποδείξεις ότι άξιζε να επιχειρήσω να φτιάξω τη ζωή μου εδώ. Γιατί δεν αρκεί η ατομική βούληση, θέλω να δω σε επίπεδο κοινωνικής, εργασιακής και οικονομικής ζωής ότι έχω προοπτική, ότι έκανα καλά που επέστρεψα και να μην χρειαστεί να ξαναρχίσω να ψάχνω ευκαιρίες στο εξωτερικό».

Ελπίζω να απολαύσω το τελευταίο έτος της σχολής, γιατί λόγω κορωνοϊού παρακολουθούσαμε το α’ έτος διαδικτυακά

Και ενώ οι νέοι εργαζόμενοι ψάχνουν διεξόδους για μια καλύτερη προοπτική, ορισμένοι λίγο νεότεροι από εκείνους, ελπίζουν το 2024 να τους χαρίσει όσα υπόσχονται τα πλεονεκτήματα της φοιτητικής ζωής.

Η 22χρονη Μαύρα είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο τέταρτο έτος και ασχολείται με τον χορό.

Μιλώντας για τους στόχους και τις προσδοκίες της για τη νέα χρονιά αναφέρει: «Ελπίζω να απολαύσω το τελευταίο έτος της σχολής, γιατί εμείς ήμασταν και τα παιδιά που λόγω κορωνοϊού, παρακολουθούσαμε μαθήματα όλο το πρώτο έτος διαδικτυακά και έτσι νιώθω ότι η φοιτητική ζωή πέρασε πολύ γρήγορα».

Έτσι, όπως σημειώνει η ίδια αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους θέλει να παρατείνει τις σπουδές της έναν ακόμη χρόνο «και να χαρώ λίγο ακόμη την κοινότητα που έχουμε δημιουργήσει στο Πανεπιστήμιο».

Τα σχέδιά της για το νέο έτος στόχο έχουν να την προετοιμάσουν για την αγορά εργασίας και να τη βοηθήσουν να «χτίσει» ένα καλύτερο μέλλον για εκείνη «γιατί η κατάσταση εκεί έξω είναι πολύ δύσκολη».

Μεταξύ άλλων, στα σχέδια αυτά περιλαμβάνεται να κάνει Erasmus, πρακτική άσκηση και πτυχιακή εργασία, προκειμένου να εφοδιαστεί όσο το δυνατόν περισσότερο για την «επόμενη ημέρα» της αγοράς εργασίας.

Εύχομαι από το 2024 το καθεστώς εργασίας μου να ανταποκρίνεται στις πραγματικές συνθήκες απασχόλησής μου

Μια νέα εργαζόμενη, μια νέα δικηγόρος, η 27χρονη Αγγελική, εκφράζει και την αγωνία που έχουν οι νέοι σε μια αντίστοιχη φάση της ζωής τους, κατά την οποία προσπαθούν να οικοδομήσουν μια νέα προοπτική.

Η Αγγελική ευελπιστεί ότι από το 2024 θα αλλάξουν οι συνθήκες εργασίας της, σύμφωνα με τις οποίες, όπως εξηγεί η ίδια, ενώ εργάζεται σαν μισθωτή υπάλληλος, έχει αναγκαστεί, λόγω του κλάδου να κάνει έναρξη σαν ελεύθερη επαγγελματίας.

Μάλιστα, εξηγώντας γιατί αυτή η συνθήκη είναι επιβαρυντική για εκείνη συμπληρώνει: «Εγώ υποτίθεται τώρα είμαι μια ατομική επιχείρηση και μπορώ να έχω διάφορους πελάτες στους οποίους παρέχω νομικές υπηρεσίες, αναλαμβάνοντας υποθέσεις και να τους κόβω τα αντίστοιχα παραστατικά. Προς το παρόν, οι μόνοι μου πελάτες είναι το γραφείο στο οποίο δουλεύω».

Και συμπληρώνει: «Είμαι μισθωτή, απλά δεν είμαι μισθωτή και έχω σαφέστατα εξαρτημένη σχέση εργασίας, με κανονικό ωράριο και δεν υπάρχει το περιθώριο να αναλαμβάνω δικές μου υποθέσεις, ούτως ώστε να δικαιολογείται το γεγονός ότι είμαι υποχρεωμένη να είμαι δηλωμένη ως ελεύθερη επαγγελματίας».

Επιπλέον «η έναρξη αυτή συνεπάγεται μια σειρά από υποχρεώσεις, όπως το να έχω POS, κάτι το οποίο δεν έχει κανένα νόημα γιατί δεν έχω κανέναν άλλο πελάτη πέρα από τις εργοδότριες μου» αναφέρει.

«Και εκτός αυτού αν το αφορολόγητο καταργηθεί, εγώ θα παίρνω ένα εισόδημα που θα του αναλογεί ένας πολύ μεγάλος φόρος, ο οποίος δεν θα δικαιολογεί όχι μόνο το γεγονός ότι έχω κάνει έναρξη, αλλά θα μειώνει πολύ και το δικό μου εισόδημα» εξηγεί.

Δεδομένων των παραπάνω εύχεται «από το 2024 να αλλάξει το καθεστώς υπό το οποίο εργάζεται, προκειμένου να ανταποκρίνεται «στις πραγματικές συνθήκες εργασίας μου».

Την ίδια στιγμή, τονίζει πως «την προηγούμενη χρονιά το κόστος ζωής αυξήθηκε τρομερά, οπότε ελπίζω από το νέο έτος ο μισθός μου να ανταποκρίνεται σε αυτή την αύξηση».

«Δεν μπορεί ο μισθός σου να μένει ίδιος όταν όλα τα υπόλοιπα αυξάνονται» σημειώνει χαρακτηριστικά και εξηγεί πως «αν την πρώτη ημέρα του μήνα αφού πληρώσω μόνο τους λογαριασμούς μου μένω με 400 ευρώ, χωρίς καν να συμπεριλαμβάνεται η ασφάλισή μου που είναι 220 ευρώ, πρέπει να βγάλω τον υπόλοιπο μήνα με ό,τι περισσέψει». «Άρα» συμπληρώνει «ξεκινάς το μήνα με λιγότερο του μισού μισθού για να καλύψεις σούπερ μάρκετ, προσωπικές ανάγκες και ότι έκτακτο προκύψει».

Ελπίζω το 2024 να μη φοβάμαι όταν βρέχει ότι θα πέφτουν νερά από την ταράτσα στο κρεβάτι μου

Στο μεταξύ, η Αγγελική μένει σε δικό της σπίτι, ωστόσο, όπως επισημαίνει η ίδια είναι ιδιαίτερα «ακριβό σπορ» για τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεται, καθώς όπως εξηγεί το διαμέρισμα στο οποίο διαμένει «απαιτεί μεγάλο κόστος λόγω προβλημάτων κακοσυντήρησης».

«Τα μπαλκόνια καταρρέουν, δεν έχει γίνει ποτέ μόνωση στην ταράτσα, οπότε εγώ που μένω στον τελευταίο όροφο, στις δύο τελευταίες βροχές τις μεγάλες, μπήκε νερό στο σπίτι από το ταβάνι και από τα μπαλκόνια».

Οπότε, όπως αναφέρει «ελπίζω το 2024 να μη φοβάμαι όταν βρέχει ότι θα πέφτουν νερά από την ταράτσα στο κρεβάτι μου».

«Πολλές φορές νιώθω ότι ακόμη και το γεγονός ότι έχω ένα σπίτι στο οποίο δεν πληρώνω ενοίκιο αποτελεί μεγάλο προνόμιο και όλες μου οι προσδοκίες αφορούν απλώς τη βελτίωση των συνθηκών ζωής μου σε ένα επίπεδο άνετης διαβίωσης, χωρίς το πλάνο του να κυνηγήσω κάτι καλύτερο σε μια δουλειά, ή να πάω ένα μεγάλο ταξίδι». Αυτά δεν υπάρχουν στο πλάνο, υπογραμμίζει η Αγγελική.

Μένοντας στο σπίτι αυτό «είναι σαν να πήρα απόφαση ότι, προκειμένου κάποια στιγμή στο μέλλον να μην έχω ενοίκιο, για κάποια χρόνια το διαμέρισμα αυτό θα είναι απόλυτη προτεραιότητά μου και το εισόδημά μου, θα πηγαίνει σε αυτή την επένδυση».

Μάλιστα, η ίδια σημειώνει πως «όσο συζητάμε, συνειδητοποιώ πως όλες μου οι ελπίδες για το 2024 είναι τόσο βασικές».

Βάζοντας, λοιπόν, αυτές τις ανάγκες «σε μια σειρά το 2024, θα ήθελα να κάνω κάτι πιο δημιουργικό για μένα, όπως κάποιο χόμπι, ή να πηγαίνω περισσότερο θέατρο και εν πάσει περιπτώσει πράγματα τα οποία με κάνουν να νιώθω ότι με πλουτίζει σαν άνθρωπο και η ζωή μου δεν είναι απλώς ο βιοπορισμός» καταλήγει.

«Μικρά πράγματα, τα οποία, όμως, δεν θα κάνω με τύψεις, τα κάνω έχοντας, όμως, άλλες οικονομικές προτεραιότητες».