Ένας δημοσιογράφος εξομολογείται: Πώς κάλυψα τα Ίμια

Ουσιαστικά εκείνη την ημέρα η δημοσιογραφία «στήθηκε στον τοίχο» χωρίς δίκη, και από ανεύθυνα χείλη και απληροφόρητα άτομα-που αυτό-χρήστηκαν εισαγγελείς,- όσοι έκαναν τη δουλειά τους και το καθήκον τους, κρίθηκαν ένοχοι ενός βαρύτατου αδικήματος, που είχε να κάνει με την ασφάλεια της χώρας... Από τότε πέρασαν 20 χρόνια. Τώρα είναι πλέον ο καιρός, όχι εν θερμώ, άλλα με ψυχραιμία και αποστασιοποιημένοι από τα γεγονότα να ακουστεί η αλήθεια, από εκείνον που έκανε την περιγραφή της μετάδοσης, και μέχρι σήμερα κράτησε μια αξιοπρεπή σιωπή.

Τα γεγονότα.

Το πρωί εκείνης της ημέρας βρισκόμουν στον τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΙ» όπου εργαζόμουν ως ελεύθερος ρεπόρτερ. Ο συνάδελφος Δ. Βερύκιος, τηλεφώνησε από το Πεντάγωνο όπου έκανε ρεπορτάζ ως στρατιωτικός συντάκτης και έδωσε την πληροφορία, για την επικείμενη έξοδο των πολεμικών πλοίων.

Καταλάβαμε όλοι, ότι η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα σοβαρή και δεν αποκλείετο πλέον, η εμπλοκή ελληνικών και τουρκικών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Αμέσως ο διευθυντής ειδήσεων Σ. Μαλέλης συγκάλεσε σύσκεψη στο γραφείο του, για να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματα, προκειμένου να υπάρξει άμεση και έγκυρη πληροφόρηση.
Στην σύσκεψη πήρε μέρος και ο ιδιοκτήτης του σταθμού Ι. Αλαφούζος που πρότεινε-αν αυτό ήταν δυνατόν- να συνδεθούμε τηλεοπτικά με το σημείο, από το οποίο θα περνούσαν τα πλοία.

Γνωρίζαμε όλοι από την πρώτη στιγμή ,ότι κάτι τέτοιο προϋποθέτει συνεννόηση και άδεια, γιατί η πληροφόρηση για κινήσεις στρατιωτικών τμημάτων πρέπει να είναι ελεγχόμενη. Δίχως έγκριση αποφασίσαμε όλοι, ότι δεν επρόκειτο να κάνουμε την παραμικρή κίνηση και βεβαίως να δείξουμε πλάνα... Επικοινωνήσαμε αμέσως με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Γ. Αρσένη στο γραφείο του, ο οποίος μας είπε ότι πρώτα θα το θέσει υπ όψιν του αρχηγού Ναυτικού ναύαρχου Ι. Σταγκα και εάν το ΓΕΝ κρίνει ότι αυτό θα έχει θετικό αποτέλεσμα, θα το επιτρέψει.

Περίπου 30 λεπτά αργότερα, ο υπουργός ήρθε σε τηλεφωνική επαφή με τον Ι. Αλαφούζο, έδωσε την σχετική άδεια, μας καθόρισε το σημείο απ’ όπου θα κάναμε την τηλεοπτική λήψη και πρόσθεσε ότι με την δημοσιότητα που θα υπάρξει, θα ενημερωθούν και όλοι οι εξοδούχοι υπαξιωματικοί και ναύτες των πλοίων και θα επιστρέψουν γρήγορα στις θέσεις τους, αφού είχε διαταχθεί γενική ανάκληση αδειών. (Σ.Σ τότε η κινητή τηλεφωνία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.)
Με ένα μικρό πλοιάριο που πήραμε από το Μικρολίμανο, φτάσαμε μπροστά στην είσοδο του λιμανιού του Πειραιά, όπου μας περίμενε ένα ταχύπλοο σκάφος με βατραχανθρώπους του Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι μας οδήγησαν στην θέση που έπρεπε να πάρουμε, ανοικτά της Ψυτάλλειας.

Με το πλοίο του Ναυτικού δίπλα μας να μας επιβλέπει, μείναμε στην θαλάσσια περιοχή έξω από τον Πειραιά, μιάμιση ώρα. Κοντά μας πέρασαν από τα 40 πολεμικά που ξανοίχθηκαν στο Αιγαίο, 6 η 7 το πολύ. Οι κυβερνήτες τους μας σφύριζαν και τα πληρώματα τους μας χαιρετούσαν από το κατάστρωμα. Από το Πέραμα, το Κερατσίνι, και την Πειραϊκή, -μια ανάσα από την ρότα των πλοίων-βλέπαμε δεκάδες σταθμευμένα αυτοκίνητα να αναβοσβήνουν τα φώτα, να κορνάρουν και κόσμο στις προκυμαίες και τα μπαλκόνια ,να χαιρετούν -ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες- τα πλοία.

Στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη όλοι οι εργαζόμενοι τεχνίτες είχαν σταματήσει τη δουλειά τους και απλωμένοι στα υπό επισκευή βαπόρια ,χαιρετούσαν τους ναύτες και τους αξιωματικούς. Σχεδόν όλος ο Πειραιάς, έβλεπε ζωντανά τον απόπλου του Στόλου. Εκατοντάδες άνθρωποι σε όλη την παραλία με εμφανή ενθουσιασμό. Εμείς στα πλάνα δείχναμε, ότι έβλεπε όλος αυτός ο κόσμος. Δεν είπαμε ούτε από πού ξεκίνησαν οι μονάδες του Ναυτικού, ούτε που πηγαίνουν. Δεν αποκαλύψαμε πορείες, σχέδια, θέσεις απόκρυψης, σχηματισμούς. Δεν ξέραμε φυσικά, τίποτε απ όλα αυτά και ούτε καν στρέψαμε την κάμερα νοτιοανατολικά, όπου κατευθύνονταν.

Για μερικά λεπτά το κάθε πλοίο περνούσε από μπροστά μας και μετά... εξαφανιζόταν. Ούτε καν το όνομα του δεν λέγαμε. Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα μας ήταν προσεγμένη, το ύφος της μετάδοσης σοβαρό και όλα τα πλάνα ιδιαίτερα επιλεγμένα. Δεν φάνηκε ούτε καν... η Αίγινα.

Επιστρέφοντας στον σταθμό, πληροφορηθήκαμε ότι ο υπουργός είχε επικοινωνήσει ξανά με την διεύθυνση, για να εκφράσει τις ευχαριστίες και την ικανοποίηση για τον τρόπο που χειριστήκαμε αυτή την λεπτή υπόθεση. Με τα μέσα που υπάρχουν τώρα (δορυφόροι) τίποτα δεν μένει κρυφό. Η δίκη μας συμμετοχή σε αυτό το θέμα που πήρε-άδικα-μεγάλες διαστάσεις, ήταν καθαρά και αυστηρά δημοσιογραφική, που μόνο θετικό-ψυχολογικά-αποτέλεσμα είχε.

Αυτό το παραδέχθηκαν αργότερα έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές, που έθεσαν τα γεγονότα στην σωστή τους βάση.

Επιμύθιο.

Με γνώμονα το εθνικό συμφέρον ο υπογράφων σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να δεχθεί να εμπλακεί σε μια τέτοια δημοσιογραφική αποστολή, αν έβλαπτε έστω και κατ ελάχιστο την ακεραιότητα της χώρας. Το ίδιο και οι υπόλοιποι που σχεδίασαν ή συμμετείχαν σ' αυτό το ρεπορτάζ..."