Οι χρόνιοι πόνοι «συνεργός» στη δολοφονία του Τζον Κένεντι

Και ενώ συνωμοσιολόγοι συνεχίζουν με αμείωτη ένταση το «ντιμπέιτ» για το ποιος τράβηξε τη σκανδάλη, υπάρχει και ένας ακόμη… ένοχος για το θάνατο του Κένεντι, που δεν «θυμάται» σχεδόν κανένας. Και ποιος είναι αυτός;

Η χρόνια μάχη του Κένεντι με τους πόνους στη μέση του και ο «κηδεμόνας», που φορούσε, και δεν τον άφησε να σκύψει για να προστατευτεί από τη δεύτερη σφαίρα του δολοφόνου του. Ο νεαρότερος πρόεδρος των ΗΠΑ δέχτηκε μια σφαίρα στο λαιμό και μια στο κεφάλι, και, όπως αναφέρει το CNNi, ο «κηδεμόνας» δεν του επέτρεψε να πέσει στο πάτωμα του αυτοκινήτου για να προστατευτεί.

Ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ / Dallas Police Department/Dallas Municipal Archives/University of North Texas/Handout/File Photo via REUTERS

«Ο κηδεμόνας ήταν ουσιαστικά ένας στενός κορσές γύρω από τους γοφούς, το κάτω μέρος της μέσης αλλά και λίγο υψηλότερα» δήλωσε ο δρ. Τhomas Pait, νευροχειρουργός και ένας εκ των συγγραφέων μελέτης για τις αποτυχημένες επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο Κένετι.

«Το έδενε πολύ σφιχτά και στη συνέχεια έβαζε και έναν επίδεσμο, σε σχήμα του οκτώ, γύρω από τον κορμό του. Σκεφτείτε το, εάν έχετε αυτόν τον κηδεμόνα μέχρι πάνω στο στήθος σας, πάνω από τις θηλές, και πολύ σφιχτά, θα καταφέρνατε να σκύψετε προς τα εμπρός;» είπε ο ίδιος.

Τα προβλήματα υγείας του Κένεντι

Παρότι η οικογένεια Κένεντι κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό τα προβλήματα υγείας του νεαρού προέδρου –ακόμη και μετά τη δολοφονία του- ορισμένες πληροφορίες είδαν το φως της δημοσιότητας.

Είναι άλλωστε δύσκολο να κρύψει κάποιος φωτογραφίες του Τζον Κένεντι να περπατά με πατερίτσες μετά από κάποια από τις επεμβάσεις στην πλάτη του. Το 2002 ο ιστορικός Ρόμπερτ Ντάλεκ έλαβε άδεια πρόσβασης σε μια σειρά από έγγραφα της περιόδου 1955 και 1963. Τότε άρχισαν να δημοσιοποιούνται και οι πρώτες συγκεκριμένες πληροφορίες για τα προβλήματα υγείας του Κένεντι.

Ο δρ. Justin Dowdy, ο άλλος συγγραφέας της μελέτης για τις αποτυχημένες επεμβάσεις του Κένεντι, διάβασε με μεγάλη προσοχή το βιβλίο του ιστορικού αλλά και πολλές άλλες βιογραφίες για τον Αμερικανό πρόεδρο. «Πραγματικά αιφνιδιάστηκα από τον πόνο που αισθανόταν ο Κένεντι» είπε ο ίδιος, και συμπλήρωσε: «Πόσο καιρό βρισκόταν αντιμέτωπος με τον πόνο, παρότι η ζωή του ήταν σύντομη, πώς επηρέασε τη ζωή του και πώς κατάφερε να αποκρύψει τα περισσότερα από αυτά από τον κόσμο και σίγουρα από τους πολιτικούς αντιπάλους του».

Η ζωή του

Ο Κένεντι ήταν ασθενικό παιδί. Κόλλησε οστρακιά σε ηλικία δύο ετών και κατά τη διάρκεια της εφηβείας του έμπαινε και έβγαινε από τα νοσοκομεία με πόνους στις αρθρώσεις και συμπτώματα γρίπης. Πηγή ανησυχίας αποτελούσε για την οικογένειά του και η απώλεια βάρους... Στην ηλικία των 15 ετών, ζύγιζε μόλις 53 κιλά και η οικογένειά του φοβόταν ότι πάσχει από λευχαιμία. Αυτός είναι και ο λόγος που την αμέσως επόμενη χρονιά της ζωής του, μεταφέρθηκε για εξετάσεις στη γνωστή Mayo Clinic, όπου οι γιατροί κατέληξαν σε μια διαφορετική διάγνωση: πεπτικό έλκος, αυτό που σήμερα ονομάζεται κολίτιδα.

Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο Χάρβαρντ, επισκεπτόταν τακτικά γιατρούς και έπαιρνε «κοκτέιλ» φαρμάκων. Παρόλα αυτά, έχανε συνεχώς βάρος, αισθανόταν αδύναμος και είχε σοβαρούς στομαχικούς πόνους.

Πηγή: JFK Library/The White House/Cecil Stoughton/File Photo via REUTERS

Εκείνη την εποχή άρχισε να «αστειεύεται» ότι το τέλος είναι κοντά. «Έριξα μια ματιά στον ιατρικό μου φάκελο και μπορούσα να δω ότι μου έπαιρναν νοητά μέτρα για φέρετρο» είχε γράψει κάποτε ο ίδιος σε έναν φίλο του.

Όταν ήταν στο Χάρβαρντ άρχισε να αισθάνεται και τους έντονους πόνους στην πλάτη και τη μέση, οι οποίοι μπορεί τελικώς να ήταν και συνένοχοι στον θάνατό του. Ξεκίνησαν όταν του έκαναν ένα τακλ κατά τη διάρκεια αγώνα φούτμπολ και δεν τον «άφησαν» ποτέ…

Το «κόστος» του πολέμου

Εμφανώς αδυνατισμένος και με σοβαρούς πλέον πόνους στη μέση –χώρια όλα τα υπόλοιπα προβλήματα υγείας του- ο Κένεντι χρειάστηκε τη βοήθεια του πατέρα του για να μπει στο ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο μελλοντικός πρόεδρος είχε αποφοιτήσει πλέον από το Χάρβαρντ και ήθελε να κάνει πραγματικότητα το επόμενο «όνειρό» του –να υπηρετήσει την πατρίδα του και να πολεμήσει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στρατός τον απέρριψε και λίγο καιρό αργότερα το ίδιο έκανε και το ναυτικό. Ο Κένεντι, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Με τη βοήθεια των πολιτικών επαφών του πατέρα του, έγινε δεκτός στο Ναυτικό το 1941.

Αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες αλλά τελικώς όχι μόνο έφερε την αποστολή του εις πέρας αλλά τιμήθηκε και για την προσφορά του με το μετάλλιο της μωβ καρδιάς. Παρασημοφορήθηκε, επίσης, και από το Αμερικανικό Ναυτικό για την ανδρεία του.

Και αυτό γιατί το πλοίο περιπολιών PT-109, στο οποίο επέβαινε ο Κένεντι αλλά και οι άντρες του, χτυπήθηκε από ιαπωνικό πλοίο και όλοι οι ναύτες έπεσαν στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού. Για να φτάσουν στο πλησιέστερο νησί, ο Κένεντι και οι άντρες του κολύμπησαν 3,5 μίλια ενώ ο μελλοντικός πρόεδρος βοηθούσε και έναν τραυματισμένο άντρα.

«Ο Κένεντι ήταν καλός κολυμβητής. Ο ωκεανός ήταν πάντα ένα κομμάτι του περιβάλλοντος των Κένεντι, μεγάλωσε δίπλα στο νερό όταν ήταν παιδί» είπε ο δρ. Pait.

O ηρωισμός του, όμως, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την κατάσταση της υγείας του και ενέτεινε τους πόνους που αισθανόταν στην πλάτη και τη μέση του.

Διαφωνία γιατρών

Οι θεράποντες ιατροί του Κένεντι δεν συμφωνούσαν ούτε για την αιτία των πόνων αυτών ούτε για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να τους αντιμετωπίσουν. Σήμερα θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τους γιατρούς να αντιμετωπίσουν την κατάστασή του αλλά τότε δεν υπήρχαν τα μέσα τα οποία έχει στη διάθεσή της πλέον η επιστημονική κοινότητα .

Τον Οκτώβριο του 1954, ο Κένεντι υποβλήθηκε σε μια επέμβαση που παραλίγο να τον σκοτώσει. Οι γιατροί τοποθέτησαν μια μεταλλική πλάκα χαμηλά στη μέση του, η οποία του προκάλεσε λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος. Αρρώστησε τόσο πολύ, που η οικογένειά του κάλεσε ιερέα για να τον εξομολογήσει. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ιερέας άκουσε τις αμαρτίες του Κένεντι, καθώς η οικογένειά του είχε φοβηθεί ότι θα τον χάσει και το 1947 όταν διεγνώσθη με τη νόσο του Άντισον.

Ο Κένεντι δεν κατάφερε ποτέ να αναρρώσει πλήρως από αυτή την επέμβαση και συνέχισε να παίρνει ισχυρά παυσίπονα για να ανακουφίζεται.

«Ο δρ. Μαξ Τζέικομπσον [σ.σ. ένας από τους γιατρούς του Κένεντι] είχε μια μυστική φόρμουλα, που ορισμένοι πιστεύουν ότι περιείχε και μερικές μεταμφεταμίνες μέσα» είπε ο Pait, και συμπλήρωσε: «Του έκανε μια ένεση, και ο πρόεδρος αισθανόταν περίφημα. Ήταν υπό την επήρεια. Και δεν πονούσε…».

Στο τέλος του 1961, οι οικείοι του Κένεντι άρχισαν να ανησυχούν για τις συχνές ενέσεις που του έκαναν. Και έτσι, την ιατρική φροντίδα του ανέλαβε ο Τζορτζ Μπέρκλεϊ, που ήταν γιατρός του Λευκού Οίκου από την εποχή του Αϊζενχάουερ. Εκείνος του βρήκε νέο γιατρό, τον Χανς Κράους –γνωστό σήμερα ως πατέρα της αθλητικής ιατρικής.

Ο Κράους ζήτησε από τον πρόεδρο να αρχίσει να σηκώνει βάρη, να κολυμπά και στη συνέχεια προσπάθησε να τον πείσει να βγάλει τον κηδεμόνα, που θεωρούσε ότι παρεμπόδιζε τις ασκήσεις ενδυνάμωσης.

Ο Κένεντι, όμως, φορούσε τον κηδεμόνα αυτό για όλη του τη ζωή και δυσκολευόταν πολύ να τον αποχωριστεί.

«Ο Κένεντι είπε στον Κράους: “Λοιπόν, κοίτα. Όταν επιστρέψω από το Ντάλας θα βγάλω τον κηδεμόνα αλλά πρέπει να τον φοράω σε αυτό το ταξίδι. Πρέπει να μοιάζω ωραίος”. Ήθελε να μπορεί να στέκεται στητός και να χαιρετάει τον κόσμο» εξήγησε ο Pait, και ολοκλήρωσε λέγοντας: «Και φυσικά, δεν θα μάθουμε ποτέ εάν θα είχε καταφέρει να ζήσει αν είχε τελικώς ακολουθήσει τις συμβουλές του γιατρού του και είχε βγάλει τον κηδεμόνα…».

JFK's assassination aided by his bad back, records show