Στην «πεταλούδα του Αιγαίου», τη μαγευτική Αστυπάλαια

Η Αστυπάλαια από ψηλά μοιάζει σαν πεταλούδα. Για αυτό και όσοι το γνωρίζουν την αποκαλούν «η πεταλούδα του Αιγαίου». Το ταξίδι μας πάνω από τα σύννεφα κράτησε λιγότερο από μία ώρα. Προσγειωθήκαμε και οι ντόπιοι μας υποδέχτηκαν με εγκαρδιότητα και αυθεντικό αυθορμητισμό. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, φάγαμε πρωινό από τα χέρια της κυρίας Νίνας και χορτάτοι ξεχυθήκαμε στο νησί.

Οι ψαράδες στη Μαλτεζάνα και τα βεγγαλικά στη Χώρα

Πρώτη στάση ήταν η παραλία Λιβάδια. Ένα ψιλό χαλίκι εντός και εκτός της θάλασσας που διατηρούσε ένα μπλε όμοιο με του ουρανού, ίσα για να χάνεται ο ορίζοντας. Τα νέα από την υπόλοιπη χώρα έφτασαν γρήγορα, όσο εμείς επιχειρούσαμε ακόμη μία λήψη: Βροχή και χαλάζι έπλητταν τη χώρα, την ίδια στιγμή που η θερμοκρασία στην Αστυπάλαια ανέβαινε και ο ήλιος γινόταν πιο δυνατός. Βάλαμε λίγο ακόμη αντιηλιακό και συνεχίσαμε.

Επόμενη στάση η Ανάληψη ή Μαλτεζάνα, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το γραφικό λιμανάκι. Χρυσές ακτίνες έπεφταν στο νερό και τα σπίτια είχαν ένα γλυκό χρώμα. Απέναντι δύο βραχονησίδες, το Γλυνό και το Χόνδρο. Οι ψαράδες σε ετοιμότητα. Άλλοι ετοίμαζαν τα δίχτυα για την επαύριο και άλλοι συνέχιζαν να δοκιμάζουν την τύχη τους, με συντροφιά το καλάμι τους.

Λίγο πριν μας βρει το σκοτάδι και επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, ακούσαμε στο δρόμο ήχο γνώριμο από βιολιά. Κυνηγήσαμε τη μελωδία για να γίνουμε τελικοί συμμέτοχοι στο γάμο της Μαρίας και του Γιάννη. Ήταν καλεσμένο όλο το χωριό. 600 άνθρωποι χόρεψαν και τραγούδησαν, σαν να ήμασταν όλοι σε κάποιο πανηγύρι. Κι έπειτα τα βεγγαλικά, τόσα που όλα τα σπίτια του χωριού άλλαξαν χρώμα από τις αντανακλάσεις…

Το Κάστρο της Αστροπλιάς και οι Βάτσες

Η επόμενη μέρα μας βρήκε μέσα σε ένα τζιπ να «οργώνουμε» τις δύο ωραιότερες παραλίες του νησιού: Βάτσες και Καμινάκια. Η πρόσβαση δύσκολη εξαιτίας του χωματόδρομου, μα αποζημιωθήκαμε μόλις που η παραλία στις Βάτσες φάνηκε. Βότσαλο και βάθος είναι τα δύο χαρακτηριστικά της παραλίας με τα παρατεταγμένα αρμυρίκια. Ομοίως και στα Καμινάκια.

Επιστρέψαμε στη Χώρα για μια ξενάγηση στο Κάστρο που επιβλητικά στέκει από το 14^ο αιώνα. Λέγεται και κάστρο της Αστροπλιάς ή Κάστρο των Κουιρίνι. Είναι δομημένο με παραδοσιακή τοπική σκούρα πέτρα και περιστοιχίζεται από άσπρα σπιτάκια, κυκλαδίτικου στυλ, οι εξωτερικοί τοίχοι των οποίων δημιουργούν ένα πραγματικό τείχος, με μικρά παράθυρα για πολεμίστρες. Με έντονο φρουριακό χαρακτήρα για να προστατεύσει τους κατακτητές από τους πειρατές, έχει ορατότητα στα δύο φυσικά λιμάνια του νησιού.

Το Κάστρο κατά καιρούς ήταν πυκνοκατοικημένο. Στα τέσσερα στρέμματά του ζούσαν κατά μέσο όρο 2.500 άτομα, ενώ φαίνεται ότι οι κάτοικοί του έφτασαν και τις 4.000. Τα προνομιούχα καστρινά σπίτια που ήταν κοντά στο Σεράι είχαν εξαιρετικό αποχετευτικό σύστημα. Το «Σεράι», ένας τετράγωνος πύργος με περίμετρο 18 μ. στο νοτιοανατολικό άκρο, ήταν κατά κάποιο τρόπο ο ακρόπυργος του κάστρου.

Μια από τις πιο σημαντικές νεότερες επεμβάσεις στο κάστρο ήταν η ανέγερση του ναού της Παναγίας της Πορταϊτισσας, αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Χτίστηκε το 1853 στη θέση του αρχοντικού των Κουϊρίνι. Στο εσωτερικό του Κάστρου βρίσκεται και ο αρχαιότερος ναός του Αη-Γιώργη που κτίστηκε το 1790. Ο ελεύθερος χώρος μπροστά στην εκκλησία αποτελούσε τη μπλάτσα (πλατεία) όπου γίνονταν τα πανηγύρια και οι χοροί της καστροπολιτείας. Όμως εμείς είχαμε ήδη εμπειρία από το πώς διασκεδάζει σήμερα το νησί!

Όσο πλανιόμασταν στα στενά για να φτάσουμε στους ανεμόμυλους με τις πορφυρές σκεπές, βουκαμβίλιες δέσποζαν πάνω από το κεφάλι μας και η θέα στο λιμάνι κρυβόταν πίσω από κάθε τοίχο.

Το φαγητό στην κεντρική πλατεία μάς αποζημίωσε. Λαζάνια με φρέσκο αστακό, ντολμαδάκια γιαλαντζί και κολοκυθοκεφτέδες γέμισαν τα πιάτα μας. Ακολούθησε γλυκό ρακόμελο και λίγο αργότερα ένας πολύ γλυκός ύπνος.

Η ημέρα της επιστροφής ξημέρωσε. Αποχαιρετίσαμε το λευκό στα σπίτια των Αστροπαλιτών, τις μοναδικές παραλίες, την απίστευτη θετική αύρα που το νησί αποπνέει. Εις το επανιδείν.