Ο Γιώργος Σαμαράς και άλλοι δύο Έλληνες καλλιτέχνες που ανθίζουν στις μουσικές του κόσμου

Εν μέσω κρίσης, τη στιγμή που η ελληνική μουσική σκήνη προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει το προφίλ της σε μια αγορά που έχει εκφυλιστεί από τα τηλεοπτικά φυτώρια ταλέντων που χάνονται όταν έχουν εξυπηρετήσει την τηλεθέαση, υπάρχουν άνθρωποι, σόλο καλλιτέχνες ή και σχήματα, που διακριτικά καταφέρνουν και πετυχαίνουν μικρές νίκες στα ραδιοφωνικά κύματα και τις σκηνές του κόσμου.

Οι Plastic Flowers είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις. Το alter ego του Γιώργου Σαμαρά είδε το πρώτο single του Heavenly να φιγουράρει στη λίστα με τα 10 καλύτερα κομμάτια της εβδομάδας του USA Today ενώ η πρώτη δισκογραφική δουλειά τους (αυτή που κυκλοφόρησε μέσω της Inner Ear Records το 2014 και απέσπασε σημαντικές κριτικές από διεθνή μέσα που δεν χαρίζονται όπως τα The Guardian, BBC και Pitchfork) είχε προοιωνίσει την πορεία του Γιώργου Σαμαρά, ενός νέου που φοβάται να μεγαλώσει γρήγορα και για αυτό κυνηγάει τη δική του Εδέμ στις ονειρικές μουσικές που θέλει να γίνουν μουσικό χαλί σε μέρες που η μελωδία είναι απαραίτητη.

“Ξεκίνησε επίσημα στις αρχές Ιανουαρίου 2012, όταν και κάναμε το πρώτο μας live. Ήταν μία απ’τις χειρότερες μου αναμνήσεις. Παρόλαυτα το μαγαζί παρέμεινε ασφικτικά γεμάτο από την αρχή μέχρι το τέλος” μου απαντάει για την αρχή των πλαστικών λουλουδιών του που καλλιεργεί στο Λονδίνο, εκεί όπου σήμερα ο Σαμαράς μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα σε μια ακαδημαϊκή κανονικότητα (“σε δέκα χρόνια από τώρα θα ήθελα να διδάσκω σε πανεπιστήμιο” μου λέει) και το θερμοκήπιο των ήχων του. “Το όνομα είναι μια στιγμιαία έμπνευση απ’το γνωστό κομμάτι των σκωτσέζων The Wake.Το όνομα ήταν στο κεφάλι μου για ένα διάστημα χωρίς όμως να το σκέφτομαι σοβαρά. Παρόλο που η αισθητική μου δεν ταίριαζε ακόμα με τους The Wake, το αποφάσισα και έγινε” λέει.

Η ιστορία του είναι απλή, καθημερινή. Είναι η ιστορία ενός φοιτητή φιλολογίας στη Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε να ηχογραφεί μουσική “για να ξεφύγει λίγο απ’τη καθημερινότητα που εκείνη τη περίοδο ήταν αφόρητη”. Ο Γιώργος Σαμαράς δεν μοιάζει φλύαρος. Του αναγνωρίζει κάτι; “Θεωρώ ότι καλώς ή κακώς όλα αυτά τα χρόνια πέτυχα το στόχο μου να κάνω το απειροελάχιστο break στη dream pop σκηνή, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει κάτι καθώς οι μπάντες που την απαρτίζουν παγκοσμίως είναι πολύ λίγες. Απλούστατα εργάζομαι για να μπορώ να υποστηρίζω τη μουσική μου και να καταφέρω στο μέλλον να κυκλοφορήσω ένα δίσκο για τον οποίο θα περηφανεύομαι” λέει και μετά θυμάται τον Μάιο του 2014. “Ήταν το ωραίοτερο live που έχω παίξει στο Βερολίνο. Οι χειρότερες στιγμές μου ήταν στις ΗΠΑ το 2013 όταν παίζαμε μπροστά σε 10-15 άτομα. Το περιμέναμε, αλλά ήταν περίεργο αίσθημα” λέει για την εμπειρία του στα φεστιβάλ και τις σκηνές Ευρώπης και Αμερικής που ο εδώ και δύο χρόνια μετανάστης έχει καταφέρει να ζήσει.

“Κρίση, έλλειψη εργασίας και πολλά άλλα ζητήματα που με απασχολούσαν πριν από δύο χρόνια” ήταν οι λόγοι που τον έκαναν να αναζητήσει το παρόν του στο Λονδίνο. Αισιόδοξος έχει μια συμβουλή για δημιουργικούς ανθρώπους της γενιάς του σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να βρει την ταυτότητα της και τη θέση της γράφοντας και ξαναγράφοντας τον προϋπολογισμό της καθημερινότητας της. “Η χώρα βγάζει πολύ καλούς καλλιτέχνες ειδικά σε μουσικό επίπεδο. Πιστεύω ότι απλώς χρειάζεται υπομονή και προσπάθεια. Στο κάτω-κάτω η κρίση βοήθησε αρκετά πολλούς από μας” λέει ο δημιουργός του Heavenly.

“Αυτή η δουλειά είναι μία νέα φάση για μένα ύστερα από πολύ περίεργα χρόνια με διάφορα σκαμπανεβάσματα. Ένιωσα πρώτη φορά ήρεμος ψυχολογικά μετά από αρκετό καιρό και συνέβη τον Οκτώβριο που πέρασε. Ο τίτλος επηρεάστηκε έντονα από το θάνατο δύο κοντινών μου ανθρώπων μέσα στο 2015” λέει με ειλικρίνεια και χωρίς δράμα.

Μουσικός άλλων ακουσμάτων, δημιουργός μιας άλλης γενιάς καλλιτεχνών που προτιμάνε να εκτονώνουν τη δημιουργικότητα τους σε διαφορετικές από την ξεθωριασμένη κουλτούρα του ελαφρολαϊκού με τα ουίσκι πίστες, ο κύριος Plastic Flowers εκτιμάει τους συναδέλφους του Larry Gus, Baby Guru, Δημήτρης Παπαδάτος και No Clear Mind και δυσκολεύεται να καταλάβει πως ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι δημοφιλής. Μια απορία που μοιράζεται με πολλούς. Μα αλήθεια, υπάρχει ελληνική dream pop σκηνή;

“Για να είμαι ειλικρινής το μόνο ελληνικό dream pop σχήμα που άκουσα τα τελευταία χρόνια είναι οι Ocean Hope που μου άρεσαν πολύ” μου απαντάει. Εμπνέεται από τη σκληρή δουλειά, είχε για παιδικό του ήρωα τον Obi Wan Kenobi (αποφεύγω να προσπαθήσω να του αποδείξω ότι ο Yoda είναι η αλήθεια του Star Wars), ξέρει που θα πρέπει να είμαστε αυτό το καλοκαίρι (“Το Release Athens είναι ό,τι καλύτερο έχει γίνει στην ιστορία των Ελληνικών φεστιβάλ. Αν ήμουν στην Ελλάδα δεν θα το έχανα” λέει παροτρύνοντας μας σε καλλιτέχνες όπως οι Beirut, PJ Harvey, DIIV και Sigur Ros) και ξέρει τα συστατικά της ευτυχίας των καθημερινών στιγμών του. Ο Γιώργος “Plastic Flowers” Σαμαράς διάβασε πρόσφατα το “Αναζητώντας την Ευτυχία” του Daniel Gilbert και του άρεσε πολύ, εκτιμάει πάντα το Citizen Kane όταν προβάλεται οπουδήποτε, του αρέσει να τρώει γλυκοπατάτες με συκώτι, αγαπάει το album In Rainbows των Radiohead και έαν έπρεπε να διαλέξει ένα λουλούδι αυτό θα ήταν η τουλίπα. Αληθινή τουλίπα αν και η επιλογή του δεν μου φαίνεται τυχαία. Δεν έχει μια πλαστικότητα στη φόρμα της;

“Ποιό είναι το ιδανικό τραγούδι για να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;” τον ρωτάω. Η απάντηση του λέει περισσότερα από όσες λέξεις γραφτούν εδώ. “Iannis Xenakis, Metastasis”.

Δύο ακόμη καλλιτέχνες για ένα playlist απροσδόκητα ελληνικό

“Ο Παναγιώτης Μελίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια. Με το όνομα Larry Gus πέρασε μία ολόκληρη δεκαετία ηχογραφώντας υλικό σε Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία. Το 2012 υπέγραψε στη DFA όπου κυκλοφόρησε τα Silent Congas, "Years Not Living" και "I Need New Eyes". Πρόκειται για έναν από τους πλέον πιο πολύπλευρους Έλληνες μουσικούς που κατάφερε μέσα απ'τον ήχο του να δημιουργήσει έναν πραγματικό θρύλο γύρω απ'το όνομα του. Για τους πιο hardcore fans το Stitches (Cast-a-Blast) είναι ένα κρυμμένο διαμάντι, ενώ ο Βασίλης Κατσούπης (aka Dipyadeep) πρόσφατα κυκλοφόρησε μία ταινία αφιερωμένη στη ζωή του Παναγιώτη με τίτλο "My Friend Larry Gus".

"Οι Xylouris White αποτελούνται από τους Γιώργο Ξυλούρη και Jim White. Οι ανεξάρτητες πορείες τους έφεραν σε ένα κοινό δρόμο όπου ένωσαν τις δυνάμεις του και συνεργάστηκαν από το μηδέν, δίνοντας στο κόσμο το Goats - έναν από τους καλύτερους και πιο ιδιαίτερους Ελληνικούς δίσκους των τελευταίων ετών. Οι πειραματικοί ρυθμοί στα τύμπανα σε συνδυασμό με τον Λαούτο του Ξυλούρη δημιουργούν ένα μαγικό αποτέλεσμα που οι live εμφανίσεις τους έχουν ήδη γίνει σημείο αναφοράς παγκοσμίως. Πρόσφατα έπαιξαν για πρώτη φορά και στην Ελλάδα. Ανήκουν στο roster της Other Music απ'το Brooklyn και ετοιμάζουν το δεύτερο δίσκο τους".

Το Heavenly κυκλοφορεί στις 22 Απριλίου μέσω της Native Sound και τα preorders είναι διαθέσιμα εδώ. Οι Plastic Flowers ανθίζουν εδώ.