Γιατί επιμένει ο Σόιμπλε για το Grexit;

Η επιμονή του Σόιμπλε στο σενάριο αυτό και η αναμόχλευσή του τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν είναι καθόλου τυχαία. Ασχέτως του εάν κάποιος εκτιμά ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα βελτίωνε ή θα διέλυε πλήρως την ελληνική οικονομία, είναι γεγονός ότι τη θέση Σόιμπλε υποστηρίζουν, σιωπηρά ή φανερά, διάφοροι κύκλοι τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ. Για τον Σόιμπλε, πίσω από αυτή την στάση, κρύβεται τόσο η πρόθεσή του να παίξει κεντρικότερο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία, ειδικά μετά την κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητας της Μέρκελ λόγω προσφυγικού, όσο, κυρίως, η προσπάθειά του για δημιουργία πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα.

Η πολιτική αστάθεια είναι εκείνη που θα δώσει στον ίδιο, όσο και σε ομάδες επιρροής στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, τη δυνατότητα να καθορίσουν και να ελέγξουν το επενδυτικό πλάνο ξένων ομίλων στην Ελλάδα, εξευτελίζοντας πλήρως το εθνικό προϊόν. Η διαδικασία αυτή επιχειρείται με δύο τρόπους: πρώτον, με την συστηματική άρνηση των θεσμών σε κάθε πρόταση της κυβέρνησης στα φλέγοντα ζητήματα δημοσιονομικής πολιτικής και στο μεταρρυθμιστικό μέτωπο, που περνά κάθε φορά μέσα από κατ'επίφαση διαπραγματεύσεις και διαρροή υποτιμητικών δηλώσεων για την κυβέρνηση και τη χώρα. Δεύτερον, με τη συνεχή πίεση προς την κυβέρνηση για την υιοθέτηση πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερη αναστάτωση και ανασφάλεια στην κοινωνία, την οικονομία και την αγορά.

Η διαδικασία αυτή εξαντλεί καθημερινά την κοινωνία, πριονίζοντας με κάθε τρόπο τις προσπάθειες που καταβάλλονται σε κυβερνητικό επίπεδο. Επειδή όμως αυτή ακριβώς η διαδικασία φθοράς προϋποθέτει και τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας, και επειδή οι θεσμοί έχουν αντιληφθεί πλήρως πως η εμπιστοσύνη στα κόμματα της αντιπολίτευσης έχει χαθεί, ο μοναδικός τρόπος για να επιτύχουν πολιτική αστάθεια είναι, ξανά, η επίκληση στον φόβο. Και η αναφορά στο Grexit αυτό ακριβώς εξυπηρετεί.

Όπως συμβαίνει με τις διαρροές και πιέσεις για έξοδο από την Σέγκεν, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το ευρώ. Και τα δύο συνιστούν «απειλή» στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών, πράγμα που το γνωρίζουν τα επιτελεία εκείνων που διακινούν την πληροφόρηση στα ΜΜΕ. Εκείνο που επίσης γνωρίζουν, αλλά δεν ομολογούν, είναι πως και τα δύο σενάρια έχουν τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος για ολόκληρη την ΕΕ, τα κράτη-μέλη ξεχωριστά, το τραπεζικό σύστημα, την παγκόσμια αγορά. Η απειλή για έξοδο της Ελλάδας από την Σένγκεν και την Ευρωζώνη εναλλάσσεται στην επικαιρότητα προκειμένου να μην φτάνει ποτέ ο διάλογος εκεί που θα έπρεπε: στην πλήρη απομυθοποίηση και των δύο ζητημάτων, και κατά συνέπεια στην πλήρη απογύμνωση εκείνων που εμπνέονται και διακινούν αυτά τα σενάρια.

Και κάτι τελευταίο: η συνεχής άσκηση πίεσης με αθέμητα μέσα, εντός και εκτός των συνόρων, συντονισμένα, χωρίς επιχειρηματολογία, ενάντια στην κυβέρνηση -στην κάθε κυβέρνηση- αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια. Καλό είναι λοιπόν η αντιπολίτευση, αντί να φωνασκεί και να φλυαρεί, να αναζητήσει έναν υγιή και δημιουργικό διάλογο με προτάσεις. Μόνο προτάσεις.

* Ο Δημήτρης Ραπίδης είναι πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος, ιδρυτής του κέντρου ερευνών (think-tank) Bridging Europe