Πρόσθετες οικονομικές προκλήσεις για την Ελλάδα από το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως η γερμανο–γαλλική διελκυστίνδα για την μετεξέλιξη του ευρώ θα οδηγήσει σε απογοητευτικούς συμβιβασμούς προς τέρψη των Ευρωσκεπτικιστών.

Τα λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη εδραιώνουν την παρουσία τους και καθίσταται ρυθμιστές πολιτικών εξελίξεων, δυσκολεύοντας τις πολιτικές ενίσχυσης της συνοχής της ΕΕ και ιδιαιτέρως τις προσπάθειες ολοκλήρωσης της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης.

Ο εμπορικός ανταγωνισμός των ΗΠΑ και ειδικά ο εν εξελίξει πόλεμος δασμών, είναι για τους Κοινοτικούς αξιωματούχους μια ακόμη πηγή ανησυχίας και σοβαρή ένδειξη αναστροφής της παγκοσμιοποίησης και επικράτησης των εθνικών συμφερόντων και του προστατευτισμού.

Αλλά και το τέλος του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το οποίο διοχέτευσε δισεκατομμύρια ρευστότητας σε τράπεζες και επιχειρήσεις των χωρών της ζώνης του ευρώ, θεωρείται πως θα οδηγήσει σε επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης.

Μέσα στην ιδιαιτέρως αυτή αρνητική συγκυρία η Ελλάδα καλείται να πετύχει και μια φιλόδοξη δημοσιονομική πορεία και να αναπτυχθεί. Κοινοτικοί παράγοντες αναφέρουν πως αυτό είναι εφικτό υπό την προϋπόθεση πως θα συνεχιστεί η μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας.

Αυτό που ζητάνε ως αντάλλαγμα οι Ευρωπαίοι από την Ελλάδα για την επίδειξη της αλληλεγγύης τους είναι να μην κάνει ούτε βήμα πίσω στις μεταρρυθμίσεις που συνομολογήθηκαν με τα Μνημόνια.

Δεν είναι τυχαίο πως το «ελληνικής ιδιοκτησίας» αναπτυξιακό σχέδιο που θα παρουσιάσει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο άτυπο Eurogroup της Σόφιας στις 27 Απριλίου θα εμπεριέχει «ρήτρα μη αντιστρεψιμότητας» των μεταρρυθμίσεων. Πολύ απλά με την ρήτρα αυτή η κυβέρνηση θα δεσμεύεται πως δεν θα πάρει πίσω καμία από τις μεταρρυθμίσεις που έχουν εφαρμοστεί από το 2010 έως σήμερα.

Πάντως ακόμη και η «ρήτρα μη αντιστρεψιμότητας» δύσκολα θα προστατεύσει την Ελλάδα από την παγίδα της παρατεταμένης χαμηλής ανάπτυξης, την οποία προβλέπει για τη χώρα το ΔΝΤ.