Εκλογές ΗΠΑ 2016: Πράσινοι και Φιλελεύθεροι τα… μεγάλα μικρά κόμματα που κατεβάζουν υποψήφιους
Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί ή Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί είναι τα δύο κυρίαρχα κόμματα στα πολιτικά δρώμενα των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν είναι όμως τα μόνα που δίνουν τη μάχη τους στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.
Μπορεί οι εκπρόσωποί τους να... μονοπωλούν την εξουσία και να εναλλάσσονται σε αυτήν, από τον αμερικάνικο εμφύλιο και μετά, όμως- σε αντίθεση με την εντύπωση που ίσως έχει δημιουργηθεί σε πολλούς- δεν είναι τα μόνα αμερικάνικα κόμματα.
Στις εκλογές του Νοεμβρίου Χίλαρι Κλίντον και Ντόναλντ Τραμπ είναι οι υποψήφιοι που διεκδικούν με αξιώσεις την είσοδό τους στον Λευκό Οίκο, όμως οι εκλέκτορες, έχουν περισσότερες από δύο επιλογές για να ρίξουν την ψήφο τους.
Όπως συμβαίνει στα περισσότερα πολιτικά συστήματα παγκοσμίως, δύο τάσεις κυριαρχούν -όχι απαραίτητα πάντα οι ίδιες- και πίσω τους ακολουθεί μια σειρά άλλων κομμάτων, που κι αυτά παίζουν τον δικό τους ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου.
Έτσι και στις ΗΠΑ. Το Φιλελεύθερο κόμμα και το κόμμα των Πρασίνων είναι τα δύο μεγαλύτερα από τα... μικρά αμερικανικά κόμματα και οι υποψήφιοί τους παίζουν τον πολύ σημαντικό ρόλο του ρυθμιστή στο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα.
Ας τους γνωρίσουμε
Φιλελεύθερο κόμμα
Ο Γκάρι Τζόνσον, επιχειρηματίας, συγγραφέας και πρώην κυβερνήτης του Νέου Μεξικού, πήρε το χρίσμα και είναι ο υποψήφιος πρόεδρος με το κόμμα των Φιλελευθέρων, ιδιότητα που είχε και στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, το 2012.
REUTERS/Brian Snyder
Πριν ενταχθεί στις τάξεις των Φιλελευθέρων, ο Τζόνσον είχε "στρατευθεί" με τους Ρεπουμπλικανούς, με τους οποίους και εξελέγη κυβερνήτης του Νέου Μεξικού.
Πρόκειται για έναν εξαιρετικά επιτυχημένο επιχειρηματία, ο οποίος έχει ιδρύσει μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στην Πολιτεία του. Η ενασχόλησή του με την πολιτική ξεκίνησε το 1994, όταν διεκδίκησε για πρώτη φορά τη θέση του κυβερνήτη του Νέου Μεξικού, την οποία και κέρδισε, χάρις στις δεσμεύσεις του για μικρότερους φόρους και καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Η θητεία του ως κυβερνήτη, έμεινε στην ιστορία, καθώς άσκησε βέτο, όχι μία, ούτε δύο αλλά 200 φορές!
Τέσσερα χρόνια αργότερα επανεξελέγη και στη δεύτερη θητεία του επικεντρώθηκε σε θέματα παιδείας, αλλά και στην αποποινικοποίηση της μαριχουάνας.
Μετά την ολοκλήρωση και της δεύτερης θητείας του, ο Γκάρι Τζόνσον, κράτησε αποστάσεις από την πρώτη γραμμή των πολιτικών εξελίξεων, και στο διάστημα που απείχε από την ενεργό πολιτική, πρόσθεσε στο βιογραφικό του ένα διαφορετικό επίτευγμα, καθώς τον Μάιο του 2003 σκαρφάλωσε στο Έβερεστ.
REUTERS/Mark Kauzlarich
Μερικά χρόνια μετά, είπε να διεκδικήσει την κορυφή και στα πολιτικά δρώμενα των ΗΠΑ και αποφάσισε, όχι μόνο να επιστρέψει ενεργά, αλλά να κατέβει για πρόεδρος, αρχικά με τους Ρεπουμπλικανούς, όμως έναν χρόνο πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, αποχώρησε για να ενταχθεί στους Φιλελεύθερους, με τους οποίους και ήταν τελικά υποψήφιος, συγκεντρώνοντας μάλιστα 1,3 εκατομμύρια ψήφους, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία του κόμματός του.
Κι αν δεν έγινε γνωστός εξαιτίας του ρεκόρ ψήφων τότε, έγινε τώρα, χάρις σε μια απίστευτη γκάφα του σε μια τηλεοπτική συνέντευξη, όταν η συζήτηση έφτασε στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Ερωτηθείς τι θα έκανε για το Χαλέπι σε περίπτωση που εκλέγονταν πρόεδρος, ο Τζόνσον πιάστηκε αδιάβαστος, αφού δεν δίστασε να ρωτήσει τον δημοσιογράφο "τί είναι το Χαλέπι", και μάλιστα την περίοδο που οι συνομιλίες ΗΠΑ και Ρωσίας για το θέμα της Συρίας βρίσκονταν στο επίκεντρο της διεθνούς κοινότητας. Σε μια προσπάθεια να... σώσει την κατάσταση ο Τζόνσον αρκέστηκε να πει πως "η Συρία είναι ένα μπέρδεμα..."
Σύμμαχός του 63χρονου Τζόνσον στην φετινή μάχη για την προεδρία και υποψήφιος αντιπρόεδρος είναι ο Γουίλιαμ (Μπιλ) Γουέλντ, επίσης πρώην Ρεπουμπλικανός και πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης.
REUTERS/Mark Kauzlarich
Ο 71χρονος Γουέλντ δραστηριοποιήθηκε επίσης στον επιχειρηματικό τομέα, ενώ πριν την ενασχόλησή του με τις επιχειρήσεις και την πολιτική είχε μια λαμπρή καριέρα ως δικηγόρος. Είχε μάλιστα διατελέσει και εισαγγελέας στην Μασαχουσέτη, ενώ μερικά χρόνια αργότερα εξελέγη και κυβερνήτης της συγκεκριμένης πολιτείας.
Το 1996 ήταν υποψήφιος Γερουσιαστής, με τους Ρεπουμπλικανούς, έχασε όμως την μάχη από τον τωρινό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι.
Κόμμα Πρασίνων
Κι όμως, η Χίλαρι Κλίντον δεν είναι η μόνη γυναίκα υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ. Έχει πάντως σαφώς καλύτερες πιθανότητες να εκλεγεί από την... αντίπαλό της, Δρ. Τζιλ Στάιν, που πήρε το χρίσμα από το κόμμα των Πρασίνων για να διεκδικήσει την προεδρία.
REUTERS/Jim Young
Γεννημένη πριν από 66 χρόνια στο Σικάγο, η Ρωσο-εβραϊκής καταγωγής γιατρός, οικολόγος, ακτιβίστρια και πολιτικός Τζιλ Στάιν, έχει αρκετή εμπειρία στις υποψηφιότητες, ωστόσο δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να εκλεγεί σε κάποιο από τα αξιώματα που διεκδίκησε.
Έχει όμως μια πλούσια καριέρα ως γιατρός και πολλές περγαμηνές ως δυναμική ακτιβίστρια, ιδιότητες που έχει συνδυάσει για να πείσει για την άρρηκτη σχέση που έχει η υγεία των ανθρώπων με το τοπικό περιβάλλον στο οποίο ζουν.
REUTERS/Jim Young
Μάλιστα το 1998, πρωταγωνίστησε-ως άλλη Έριν Μπρόκοβιτς από την ομώνυμη ταινία- στην εκστρατεία ενάντια στη λειτουργία πέντε ανθρακορυχείων στη Μασαχουσέτη, που η λειτουργία τους είχε ως αποτέλεσμα τη μόλυνση των υδάτινων πόρων της Πολιτείας με υδράργυρο.
Πέρα από την πολιτική δράση της και τις περιβαλλοντικές της ανησυχίες, η Τζιλ Στάιν διαπρέπει και στον χώρο της μουσικής, καθώς έχει κυκλοφορήσει άλμπουμ μαζί τον Ken Selcer και το folk-rock γκρουπ Somebody’s Sister, με τα τραγούδια τους να έχουν και κοινωνικά μηνύματα, καθώς μιλούν για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη και τον αγώνα για το Κλίμα.
Στη μάχη των προεδρικών εκλογών η Τζιλ Στάιν θα έχει στο πλευρό της ως υποψήφιο αντιπρόεδρο τον Αντζαμού Μπαρακά.
REUTERS/Jim Young
Ο 62χρονος ακτιβιστής είναι γνωστός για τη δράση του σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ είναι και εθελοντής της Διεθνούς Αμνηστίας. Το 1998 είχε βραβευθεί για την δράση του από τον τότε γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν.
Ο Μπαρακά στρατεύτηκε με τους Πράσινους σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία με στόχο να βοηθήσει στη δημιουργία ενός πολυεθνικού κινήματος, βασισμένου στις ανάγκες και τις φιλοδοξίες της εργατικής τάξης.