Ένα Νόμπελ Ειρήνης για την Σκάλα Συκαμνιάς

Η Αιμιλία Καμβύση μένει όλα της χρόνια στη Συκαμνιά, εκεί παντρεύτηκε, εκεί έκανε τέσσερα παιδιά που τα μεγάλωσε με τεράστιες δυσκολίες. Προσφυγοπούλα η ίδια, ήρθε κι έμεινε στον οικισμό που χτίστηκε για να μείνουν οι άνθρωποι που είχαν φύγει από τα απέναντι παράλια, ο πατέρας της κυρίας Αιμιλίας ήταν από το Μοσχονήσι.

Η κυρία Καμβύση έζησε όλα της τα χρόνια φτωχικά, όμως όπως λέει η Φωτεινή – η κόρη της – ποτέ δεν κατάλαβαν τα παιδιά της ότι ήταν φτωχοί, γιατί δεν τους έλειψε τίποτα, πάντα είναι εκείνη έτοιμη να προσφέρει. Κι όχι μόνο στην οικογένεια. Η κυρία Αιμιλία, όταν έφτιαχνε κάτι, μια πίτα, ένα γλυκό, έστελνε την κόρη της να δώσει και στη γειτονιά.

Για την κυρία Αιμιλία είναι αυτονόητο να βοηθά τους κατατρεγμένους, αυτό έκανε σε όλη της τη ζωή. Την ξέρουν όλοι, και όπου και να πάει η κόρη της, της μιλούν για εκείνη με τα καλύτερα λόγια. Όχι τώρα τελευταία. Πάντα.

Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία του Παρτσάλη, αυτό είναι η μητέρα μου. Αυτός ο άνθρωπος είδε κάτι.

Η Φωτεινή Καμβύση, μιλά για τις μέρες του καλοκαιριού. Ακούγανε τις φωνές στο χωριό και έβγαιναν τρέχοντας από τα σπίτια τους να βοηθήσουν. Η κυρία Αιμιλία πρώτη, με το μπαστούνι της. Την μάλωνε η κόρη της, «θα πέσεις, γλιστράνε οι πέτρες, δεν μπορείς να βοηθήσεις». Είδε και απόειδε η κυρία Αιμιλία και πήγαινε στους εθελοντές τους έβλεπε από μακριά και τους θαύμαζε. Εκεί βγήκε η φωτογραφία. Έτσι μπόρεσε να βοηθήσει η κυρία Αιμιλία. Ξεκουράζοντας την μάνα, παίρνοντας και ταΐζοντας το μωρό.

Το καλοκαίρι οι κάτοικοι του χωριού, πήγαιναν και έδιναν λίγο νερό, μερικά ζεστά ρούχα, ο καθένας ό,τι είχε. Είχαν φτιάξει έναν μικρό χώρο για να αλλάζουν τα παιδιά τα βρεγμένα τους ρούχα. Στη συνέχεια ήρθαν οι εθελοντές και οργανώθηκε η κατάσταση. Τώρα πια, λέει η Φωτεινή, δεν βλέπουν τους πρόσφυγες. Αφού τους παράσχουν τις πρώτες βοήθειες, τους βάζουν στα λεωφορεία και τους πάνε στα κέντρα καταγραφής.

Στο ερώτημα μας αν έχουν μιλήσει σε κάποιον Έλληνα ή ξένο αξιωματούχο για την κατάσταση στο νησί, η Φωτεινή λέει τους έδωσαν ένα χαρτί με τις απόψεις του συλλόγου, τους είπαν πως αν συνεχιστεί αυτό, οι γιαγιάδες δεν θα παίρνουν πια τα παιδιά στην αγκαλιά τους ζωντανά, όμως δεν υπάρχει βούληση.

Η Φωτεινή λέει ότι τα σύνορά μας είναι ευρωπαϊκά, λέει ότι οι ίδιοι οι ευρωπαίοι έχουν δημιουργήσει τον πόλεμο άρα δεν έχουμε κάτι να περιμένουμε.

Αυτό το κύμα που δεχόμαστε είναι αποτέλεσμα της δική μας απραξίας, γιατί όταν έπρεπε να αντιδράσουμε δεν το κάναμε.

Στην Φωτεινή φαίνεται πολύ παράξενο το γεγονός ότι μας απειλούν με έξοδο από την συνθήκη Σένγκεν. Και πιο πολύ περίεργο της φαίνεται που «χαϊδεύουν» την Τουρκία.

Η κυρία Αιμιλία είναι πολύ χαρούμενη που είναι υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης, όπως λέει η κόρη της, καταλαβαίνει την αξία της και είναι ευτυχής για αυτό.